Τα κατορθώματα του Μανώλη Ρασούλη

Οι προτεστάντες, γνωστό αυτό, λένε ότι το παιδί πρέπει να φεύγει νωρίς από την οικογένεια, γύρω στα δεκαπέντε, ώστε να γνωρίσει τον Θεό από μόνο του. Φοβερή ατάκα που έπλασε γενιές και γενιές νέων τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Παρότι άσχετος με τον Λούθηρο, ο Ρασούλης είχε κάτι τις το φιλοπερίεργο που δεν τον άφηνε ήσυχο, καλλιεργούσε προσωπικές μεταμορφώσεις που τον ταξίδευαν, έκανε το γύρο του εαυτού του με το παραμικρό όντας δίψυχος και τρίψυχος.

Όταν είναι κανείς χαμένος – υπέροχα χαμένος σαν τον Μανώλη – κρούει όλες τις πόρτες, δανείζεται φραγκοδίφραγκα απ΄ όπου βρει κι ας

είναι τρυπιοχέρης, συχνά παίζει τον ρόλο του κατηγορούμενου κι ας μην έχει αδικήσει, με ένα λόγο περνάει από τα καλά και τα κακά στενά απομιμούμενος το φυγάς θεόθεν και αλήτης.

Πρώτη του αγάπη το ποδόσφαιρο (ΟΦΗ και τα λοιπά). Κατόπιν οι γυναίκες, η πολιτική, ο Τρότσκι, ο Ραζνίς, το τραγούδι, το ταξίδι, οι παρέες, οι καυγάδες, το γράψιμο, το Αυγό. Ισχύει μήπως ότι όποιος αποδίδει σε πολλούς τομείς δεν έχει γνήσιο τάλαντο σε ένα πράγμα; Η απάντηση «στοιχίζει» σε πολλούς, αλλά ο Ρασούλης είχε δημιουργικές σχέσεις ακόμη και με την αποτυχία. Είχε θηλυκό μυαλό, όπου κι αν βρισκόταν κυοφορούσε, κατά συνέπεια αργά ή γρήγορα θα τον κέρδιζε το τραγούδι, τουλάχιστον κατά το 90%.

Η συνάντηση με τον Νίκο Ξυδάκη και τον Σαββόπουλο είχε κάτι το αίσιο και το συνταρακτικό όχι μόνο επειδή ως παρέα σκάρωσαν ένα δίσκο, αλλά επειδή με τον πρώτο κιόλας δίσκο έκαναν μια γενιά να στραφεί προς τον καθρέφτη της και να αγκαλιάσει τον εαυτό της. Πιθανότατα στο ρεφρέν του Τρελή κι αδέσποτη ο Ρασούλης δόθηκε ολόκληρος συντάσσοντας τον εθνικό ύμνο της μεταχουντικής ερωτευμένης γενιάς.

Οι στίχοι του είναι υποδειγματικοί, πέραν πάσης λογοκλοπής :
Τρελή κι αδέσποτη παρ όλη την αγάπη

Έτσι σε θέλω κι έτσι είσαι αληθινά                                                                                                                                                                                                                                    Έλα σαν όνειρο στο άδειο μου κρεββάτι
Έλα δω κάτω στη θλιμμένη μου καρδιά.

Έχει κανείς την εντύπωση ότι ένας νεαρός που μπλέχτηκε με πολλά πράγματα, που δοκίμασε τον εαυτό του χωρίς να τον εγκαταλείψει, τελικά, λες και είχε έρθει η ώρα του, έπλασε ένα τραγούδι σε μια μόνο στιγμή. Προφανώς ο άγγελός του τον κρατούσε από το χέρι. Το δημοσιοϋπαλληλίκι δεν του ταίριαζε. Το βλέπουμε και στο ντύσιμο. Άρα ο «ρασουλισμός» συνταυτιζόταν με ένα διαρκές «τρέχα γύρευε» και με την παραπανίσια σκέψη που τον ακολουθούσε σε ό,τι πάσχιζε να δοκιμαστεί.