Συγκρατημένα αισιόδοξος ο Σόιμπλε για την ελληνική οικονομία

Οπως δηλώνει σε συνέντευξή του στη βελγική εφημερίδα Le Soir, αναφερόμενος στα δεδομένα της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, οι προσπάθειες των δύο χωρών επέτυχαν. Σε οτι αφορά την ισπανική οικονομία ο Σόιμπλε υποστηρίζει οτι «συμπεριφέρεται καλά», ενώ εστιάζοντας στην Ελλάδα λέει οτι υπάρχουν «σημάδια ανάκαμψης. Εύθραυστα, αλλά υπαρκτα».

Σχολιάζοντας τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στις προσπάθειες για την αντιμετώπιση

των προβλημάτων του χρέους στην Ευρωζώνη, ο κ. Σόιμπλε σε γενικές γραμμές τον κρίνει,ως σήμερα, θετικό, αλλά και ουδέτερο, επισημαίνοντας πως αντιθέτως με την Κομισιόν, η οποία ως ένα βαθμό εξαρτάται από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ΔΝΤ είχε τη δυνατότητα «να λαμβάνει τις αναγκαίες αποστάσεις» κατά τις διαδικασίες λήψης σημαντικών αποφάσεων. Οι αποστάσεις αυτές ειναι σημαντικοτερες από την οικονομική του συνεισφορά, επισημαίνει ο κ. Σόϊμπλε. Αναφέρει επίσης οτι το ΔΝΤ είναι ένας πελώριος Οργανισμός με χιλιάδες λαμπρούς οικονομολόγους, στο πλαίσιο του οποίου υπάρχουν σήμερα διαφωνίες ως προς τις αποφάσεις που έπρεπε να υιοθετηθούν το 2010 για την Ελλάδα.

Ωστόσο συνεχίζει ο γερμανός υπουργός Οικονομιών,«όπως είπε ο Επίτροπος Ολι Ρεν, ούτε εγώ θυμάμαι να πρότεινε το 2010 το ΔΝΤ κούρεμα του ελληνικού χρέους». Επι του θέματος του κουρέματος του ελληνικού χρέους ο Βολφγκανγκ Σόιμπλε αναφέρει επίσης πως στην αρχή και επί μήνες ήταν ο μόνος που υποστήριζε τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, σε πείσμα ειδικών και οικονομολόγων που την ταύτιζαν με την καταστροφή.

«Τελικά αποφασίσαμε κούρεμα του χρέους κατά 53% και δεν συνέβη τίποτα. Η Ευρώπη είναι πάντα εδώ» σημειώνει ο Σοϊμπλε. Κατά τα άλλα, ο γερμανός υπουργός τάσσεται ,εκ νέου, υπέρ της δημοσιονομικής σταθεροποίησης στα κράτη μελη της ΕΕ, λέγοντας χαρακτηριστικά οτι το δίλημμα ανάπτυξη η λιτότητα δεν υφίσταται αφού μόνο οι υγιείς, δημοσιονομικώς, χώρες μπορούν να έχουν υγιή ανάπτυξη.

Τέλος, ως προς το ζήτημα των μισθών στην Ευρώπη αναφέρει πως ο μόνος δρόμος για την αύξησή τους είναι η, εκ παράλληλου, αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών οικονομιών.