Σουαρέ με τον Μπερνάρ – Ανρί Λεβί

Ο Μπατάιγ έλεγε οτι η βασική αρχή στην τηλεόραση είναι να σκεφτόμαστε «σαν ένα κορίτσι που βγάζει το φουστάνι του». Αυτό μας θύμισε η φιλόξενη υποδοχή του Γάλλου φιλοσόφου από την Έλλη Στάη που ξεκίνησε σαν πολιτική συζήτηση για να καταλήξει  σε φλερτ αμήχανο και κυρίως κοινότοπο. Η απορία πάντως παραμένει: ἐβγαλε κανείς από τους δύο το «φουστανάκι» του; Ατυχώς όχι.

Ο Εβραίος Λεβί κατέφθασε στην Αθήνα μεταφέροντας τις γνωστές σαχλαμάρες περι Ελλάδος (η Ευρώπη

άνευ Ελλάδος θα πεθάνει…), περί Ελληνισμού, Λατινισμού και Ιουδαϊσμού, θυμίζοντας δηλαδή λίγο έναν Σεστόβ άνευ υπογένειου. Το Αθήνα ή Ιερουσαλήμ μετετράπη σε Βερολίνο ή Αθήνα και αυτό που προέκυψε ήταν οι γνωστές μπούρδες που αραδιάζουν όλοι οι δωρεάν φιλέλληνες της αριστερής όχθης του Σηκουάνα.

Ένα από τα κίνητρα του Λεβί αφορά βέβαια και την κατάσταση στη Γαλλία που, μπορεί να μην βρίσκεται στα δικά μας χάλια, ωστόσο υστερεί κατά πολύ  έναντι του παραδοσιακού γερμανικού αντιπάλου. Άρα η συνέντευξη της Στάη όφειλε να εκμεταλλευτεί την έλευση του «φιλοσόφου» ως προανάκρουσμα των αναμενόμενων καλών μαντάτων εκ Γερμανίας.

Μιλάμε σοβαρά; Και βέβαια μιλάμε σοβαρά.

Όσοι δεν έχουν σχέση με την γαλλική παιδεία και τα γαλλικά γράμματα πιθανότατα δεν μπορούν να υποψιαστούν το χάος που διακατέχει έναν Γάλλο διανοούμενο ο οποίος αναγκάζεται ή αναλαμβάνει τέλος πάντων να μιλήσει για τη σύγχρονη Ελλάδα. Αφού εκφραστεί με μεγάλο στόμα για τον Πλάτωνα και την Δημοκρατία, για την τραγωδία και την κωμωδία κατόπιν – σβήνοντας τα φώτα – υποχρεούται να εκφραστεί για τους σημερινούς νεοέλληνες, για χούντες, μούντζες, κρίσεις, χρέη και διαφθορά. Δοθέντος λοιπόν ότι αυτά τα δύο δεν ταιριάζουν με τίποτα, αναγκάζεται να θυσιάσει τη σημερινή Ελλάδα εν ονόματι της αρχαίας.

Ούτε μια κουβέντα του Λεβί δεν είχε αληθινή σχέση με τη χώρα που τον υποδέχθηκε. Άρες, μάρες, κουκουνάρες. Ο αναγνώστης που θα ήθελε να μάθει κάτι παραπάνω για τον Γάλλο φιλοσόφ μπορεί να αγοράσει το βιβλίο όπου διαλέγεται εν εκτάσει και ποταμηδόν με τον ομότεχνό του Μισέλ Ουελμπέκ: Δημόσιος κίνδυνος, Εστία.

Διόλου τυχαίο ότι τελικά η συνέντευξη κατέληξε στο ανοιχτό υποκάμισο του φιλοσόφ που ανταποκρίθηκε ανταποδίδοντας τα ίσα για το ανοιχτό ντεκολτέ της Στάη. Τι επαρχιωτισμός! Θα σκεφτόταν ο φιλόσοφος. Με κουβάλησαν να μιλήσω για την κρίση και κατέληξα να μετράω κουμπιά…