Πόσο κοστολογείται το κύρος της Δικαιοσύνης;

Εκ πρώτης όψεως, η απόφαση δεν έχει κάτι μεμπτό: η Δικαιοσύνη κρίνει ότι οι περικοπές αποδοχών μίας κατηγορίας εργαζομένων είναι παράνομες, ανέτρεψαν τη ζωή τους και πως οι εργαζόμενοι αυτοί κλήθηκαν να σηκώσουν δυσανάλογο βάρος για την δημοσιονομική προσαρμογή.

Συντεχνιακή νοοτροπία

Ωστόσο, όταν η απόφαση αυτή κατά των περικοπών λαμβάνεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους -δηλαδή από τους δικαστές- τότε πρέπει κανείς να δει τί έπραξε η Δικαιοσύνη σε αντίστοιχες περιπτώσεις, για άλλους εργαζομένους. Για να διαπιστώσει αν η απόφανσή τους ήταν δίκαιη, αντικειμενική και αντιστοιχισμένη

με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ή αν ήταν μία απόφαση ειλημμένη με αμιγώς προσωπικά και συντεχνιακά κριτήρια.

Η Δικαιοσύνη, λοιπόν, ως τώρα, έχει κληθεί να κρίνει την συνταγματικότητα και την ορθότητα πολλών δεσμεύσεων της χώρας από το Μνημόνιο και, σε αντίθεση με το πορτογαλικό Συνταγματικό Δικαστήριο, οι αποφάσεις της Θέμιδος ήταν σχεδόν πάντα πλήρως ευθυγραμμισμένες με την αντίστοιχη πολιτική βούληση της εκάστοτε κυβέρνησης.

Συγκεκριμένα, η -κατά τα λοιπά, τυφλή- Δικαιοσύνη έδωσε το «πράσινο φως» σε όλες τις περιπτώσεις. Ακόμη και η «παρέκκλιση» του Πρωτοδικείου υπέρ της άμεσης επαναπρόσληψης των απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών «διορθώθηκε» με την απόφαση του Αρείου Πάγου.

Η Δικαιοσύνη έχει κρίνει συνταγματικά βαριά μέτρα, πολλά εκ των οποίων είναι απολύτως άδικα και αντίκεινται ευθέως σε ορισμένες διατάξεις του Συντάγματος. Η κυβέρνηση έχει βρει αρωγό τις δικαστικές αποφάσεις στις περικοπές των -απολύτως ανταποδοτικών- επικουρικών συντάξεων, στην απόλυση (μέσω «αξιολογήσεων», «διαθεσιμοτήτων», «κινητικότητας» και άλλων τινών νεολογισμών) των δημοσίων υπαλλήλων, στις μειώσεις αποδοχών όλων των υπόλοιπων δημοσίων υπαλλήλων, στην κατάργηση ακόμη και του επιδόματος γάμου (!), στην κατάργηση της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων, ακόμη και στην ιδιωτικοποίηση βασικών και πάγιων δημοσίων αγαθών όπως το νερό, η ενέργεια κτλ.

Το κύρος και η τιμή

Μία βασική αρχή της διάκρισης των εξουσιών είναι ότι οι κρίνοντες δεν μπορεί να αποφασίζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Στην περίπτωση των δικαστών, αποφάσισαν. Και αποφάσισαν συντεχνιακά. Αφήνοντας στο έλεος του Μνημονίου όλους τους υπόλοιπους.

Η απόφασή τους ήταν απολύτως συντεχνιακή και προφανώς πλήττει το κύρος της Δικαιοσύνης ως ανεξάρτητης εξουσίας. Φαίνεται ότι αυτό το κύρος έχει τιμή: τη διαφορά στους μισθούς που έπαιρναν οι δικαστικοί λειτουργοί πριν το 2012 και των μισθών που παίρνουν τώρα. Μ' άλλα λόγια, το κύρος της Δικαιοσύνης και η τιμή του είναι πολύ συγκεκριμένα και μετρήσιμα μεγέθη: 1.111 ευρώ για τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου και αντίστοιχους, 841 ευρώ για τον αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου και αντίστοιχους, 782 ευρώ για τους αρεοπαγίτες, 636 ευρώ για τους εφέτες, 471 ευρώ για τον πρόεδρο Πρωτοδικείου, 289 ευρώ για τους Πρωτοδίκες, 143 ευρώ για τους παρέδρους Πρωτοδικείων και 119 ευρώ για τους Ειρηνοδίκες Δ' Τάξης.