Πάρτο αλλιώς, αλλιώς…

Ισχύει τόσο στις μπίζνες όσο και στη πολιτική. «Μην αφήνεις εχθρούς και φίλους να πιστέψουν ότι είσαστε ίσοι, γιατί αμέσως θα σκεφθούν ότι είναι ανώτεροί σου.» Στην υιοθέτηση τέτοιων νέο-μακιαβελικών οδηγιών , κυρίως ως προς τους κυβερνητικούς εταίρους τους, ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του έχουν αποδειχθεί εξπέρ.

Οι πρόσφατες, σκόπιμες κυβερνητικές υπερβολές, έχουν καταδείξει όχι μόνο ποιος είναι το αφεντικό αλλά και ποιος έχει το πάνω χέρι σε πολύ συγκεκριμένους κοινωνικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς τομείς. Με βάση ένα καλά επεξεργασμένο επικοινωνιακό και πολιτικό σχέδιο η επιλογή του Αντώνη Σαμαρά να κινηθεί προς τη σκλήρυνση της κυβερνητικής πολιτικής συμπαρασύρει και τους Βαγγέλη Βενιζέλο και Φώτη Κουβέλη.

Η μάλλον άσκοπη επίδειξη κυβερνητικής πυγμής στο μέτωπο κατά των απεργών, με την υιοθέτηση του ακραίου μέτρου της επιστράτευσης , έκανε τους δυο υπόλοιπους κυβερνητικούς εταίρους να σταθούν σούζα απέναντι στην αυταρχική επιλογή των νοικοκυραίων της Συγγρού. Η σχεδόν ταυτισμένη, χωρίς τις στοιχειώδεις αποστάσεις, Ιπποκράτους έκανε λόγο για την πιο ήπια κυβερνητική απόφαση που μπορούσε να ληφθεί. Η δε δήθεν διαφοροποιημένη Αγ. Κωνσταντίνου κάτι ψέλλισε για τη αδιαλλαξία κάθε πλευράς.

Όπως και να ΄χει, η ΝΔ δείχνει να έχει διαλέξει το τέμπο με το οποίο θα πορευθεί στη συγκυρία. Πόλωση, όξυνση, δαιμονοποίηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πρόκειται, δίχως άλλο, για στρατηγική μετατόπιση του πολιτικού κέντρου βάρους της προς τα παραδοσιακά κλισέ της δεξιάς. Στόχος της ο επαναπατρισμός εκείνων των ψηφοφόρων της που έχουν καταφύγει στην ακροδεξιά καθώς και η επανασυσπείρωση κάτω από την ομπρέλα της εκείνων των κοινωνικών και επαγγελματικών στρωμάτων που τρέμουν το χάος το οποίο υποτίθεται τους επιφυλάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο συγκεκριμένος σχεδιασμός της ηγεσίας της ΝΔ φαίνεται να προσφέρει στη πολιτική φυσιογνωμία της πιο συγκροτημένη εικόνα ενός δεξιού , συντηρητικού κόμματος υπέρ του νόμου και της τάξης, σε αντίθεση με εκείνη τη θολή, αμήχανη και ακατάλυπτη φιγούρα που παρουσίαζε μέχρι τώρα. Και μάλλον την ευνοεί σε πρώτη φάση. Μια σειρά δημοσκοπήσεων καταγράφουν σταθεροποίηση ή και κάμψη της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ ενώ εμφανίζουν τη ΝΔ να επανακτά ή να διεκδικεί τη δημοσκοπική πρωτιά.

Από τη πλευρά του ο Σαμαράς πράττει ταξικά και ιδεολογικά σωστά. Αν και η ανασύσταση της Κεντροδεξιάς με έμφαση στο δεξιά και τη τοποθέτηση της στο πολιτικό φάσμα δεν έχει ακόμα αποκρυσταλλωθεί, ο ίδιος κερδίζει πολιτικούς πόντους. Το πρόβλημα είναι με τους άλλους δύο που βολοδέρνουν στη τροχιά που αυτός χαράζει. Το άλλοθι της πρσαρμοστικότητάς τους που εξασφαλίζει πολιτική σταθερότητα, ενδεχομένως θα ίσχυε σε περιόδους που δεν θα αναδιατάσσονταν δυναμικά μεγάλες κοινωνικές ομάδες.

Σε εποχές ρευστότητας, όμως, όφειλαν να αντιληφθούν τις νέες ανάγκες και να επινοήσουν λύσεις στο δικό τους ύφος και όχι να τους καπελώνει ο ηγεμονικός πραγματισμός του πρωθυπουργού. Πιθανότατα, Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν πάρει χαμπάρι ότι εξωθούνται σε συντηρητικές , αν όχι παλαιοδεξιές, λογικές προκειμένου να στηρίξουν την κυβερνητική πολιτική, αλλά καμώνονται ότι δεν έχουν καταντήσει δεκανίκια των επιλογών της Συγγρού.

Το μεν ΠΑΣΟΚ με περισσή αυταρέσκεια έχει το βλέμμα στραμμένο στο συνέδριο του αλλά αναμένει και την αναβαθμισμένη συμμετοχή των στελεχών του στην τρικομματική κυβέρνηση. Η δε ΔΗΜΑΡ για να συγκρατήσει δυνάμεις διαφοροποιείται από τις κυβερνητικές αποφάσεις όταν η συγκυρία την ευνοεί, αλλά δεν τη χαλάει καθόλου η εμπλοκή της με τη διαχείριση και τη νομή της εξουσίας.

Επομένως, ο χώρος του εναπομείναντος μετριοπαθούς, αλλά προοδευτικού Κέντρου καθώς και εκείνος της δημοκρατικής, ευέλικτης , ευρωπαϊκά προσανατολισμένης Αριστεράς μοιάζει να παραμελείται πλέον και πολιτικά από τις δυνάμεις που άλλοτε φιλοδοξούσαν να τους εκφράζουν. Και αν λόγω ιστορικής και πολιτικής μυωπίας ή ιδεολογικής ανεπάρκειας αυτές δεν το πάρουν αλλιώς, ο χώρος αυτός που θα διεκδικηθεί αλλά δύσκολα θα αλλωθεί από το ΣΥΡΙΖΑ, θα ψάξει σύντομα αλλού τον σύγχρονό εκφραστή του.