Όταν ο Ανδρέας συνάντησε… την τρόικα

Πόση απόσταση χωρίζει την απόλυτη πίστη από την απόλυτη αμφισβήτηση; Ίσως όση απόσταση έχουν δύο φωτογραφίες αν τις βάλεις δίπλα-δίπλα και τις κοιτάξεις. Εκείνη του Ανδρέα Παπανδρέου στην εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981 να αποθεώνεται από τους ψηφοφόρους του. Και εκείνη των μελών της τρόικα να εισέρχονται στο Υπουργείο Οικονομικών υπό την γενική κατακραυγή συγκεντρωμένων απολυμένων

καθαριστριών, εργαζομένων στα ΕΑΣ και άλλων δοκιμασμένων -από τις συνταγές λιτότητας- Ελλήνων. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κόμιζε την Αλλαγή. Μια αλλαγή που την πίστεψε ακράδαντα το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας… Η απόλυτη πίστη ότι όλα θα αλλάξουν… Και άλλαξαν, μαζί με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Οι Έλληνες ένιωσαν «ελεύθεροι». Οι εμφυλιοπολεμικές μνήμες και εκείνες της δικτατορίας άρχισαν σιγά- σιγά να ξεθωριάζουν και ότι είχε βαθιά ριζώσει μέσα στον ψυχισμό των πολιτών αυτής της χώρας εξαντλείτο πλέον σε έντονες πολιτικές συζητήσεις. Ο φόβος για τις ιδέες, τα πιστεύω έφυγε.. Και μαζί με αυτά άρχισε να αλλάζει και η οικονομική κατάσταση των πολιτών.. Με δανεικά, με κοινοτικά κονδύλια, αλλά άλλαξε… Η υποθήκη όμως ήταν μεγάλη: Το μέλλον… Η απόλυτη πίστη για Αλλαγή –όπως ενσαρκώθηκε στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου- οδήγησε στην Ελλάδα που μεγαλούργησε διοργανώνοντας ακόμη και Ολυμπιακούς Αγώνες. Όμως το οικοδόμημα στηρίχθηκε σε γυάλινα πόδια και υποθήκη το μέλλον. Και το μέλλον ήρθε… Ήρθε με την μορφή της τρόικας. Με την μορφή μνημονίου: Αλλά και αυτό εφαρμόστηκε στραβά… Η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας από τις αρχές της κρίσης έκανε συστάσεις οι απαραίτητες προσαρμογές να προέλθουν κατά 2/3 από περικοπές δαπανών και 1/3 από τους φόρους.. Και έγινε ακριβώς το αντίθετο. Γιατί; Ίσως επειδή κάποιοι ήθελαν να προστατέψουν τους κομματικούς στρατούς διατηρώντας όσο μπορούσαν το δημόσιο ανέπαφο. Ίσως πάλι την συνταγή την έκανε λάθος η τρόικα. Η ουσία είναι ότι το μνημόνιο έφερε ασφυξία σε ψυχισμό και… τσέπη: Η απαισιοδοξία, τα άκρα, η συνωμοσιολογία, το έλλειμμα εμπιστοσύνης κέρδισαν έδαφος. Η απόλυτη αμφισβήτηση κυριαρχεί. Ακόμη και τα σκάνδαλα που «σκάνε» το ένα μετά το άλλο, θυμίζοντας και την ασυδοσία του παρελθόντος που μας έφερε εδώ, αμφισβητούνται. Μήπως μιλάμε για «αποδιοπομπαίους τράγους»; Μήπως εκείνοι που έστησαν και καρπώθηκαν το μεγαλύτερο κομμάτι του πάρτι της σπατάλης είναι ακόμη στο απυρόβλητο; Ίσως. Το γεγονός είναι ότι η απόλυτη αμφισβήτηση, η απόλυτη άρνηση είναι εδώ και έχει υποθηκεύσει το μέλλον. Ίσως όμως πρέπει να περάσουμε κάποια στιγμή και στην απόλυτη συνειδητοποίηση του τι έγινε, τι έχουμε μπροστά μας τι θέλουμε να αλλάξουμε και πως μπορούμε να το κάνουμε, χωρίς να ξεπουλήσουμε και πάλι το μέλλον των παιδιών μας.