Όταν δεν υψώνεις τη φωνή…

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

«Τι είναι η πατρίδα μας; Αυτή η χώρα είναι ένα παλίμψηστο… το ένα είναι πάνω στο άλλο. Κι όταν αυτό ξυπνήσει και έρθει όλο μαζί πάνω, σε διαλύει. Το γράφει τόσο ωραία ο Σεφέρης. «Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια». Μεγάλη παρηγοριά η ποίηση. Σε κάνει να νιώθεις ότι μοιράζεσαι το βάρος με όλους τους άλλους. Άκουσα πρόσφατα έναν μελοποιημένο στίχο του Ελύτη και άρχισα να σκέφτομαι ότι παλιά το «Άξιον Εστί» του μεγάλου ποιητή ή τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου ήταν τα λαϊκά μας τραγούδια. Καταλαβαίνεις πόσο ψηλά ήταν ο πήχης.

Τώρα ο στίχος που έχει επιτυχία είναι ό,τι πιο γελοίο έχεις ακούσει. Ευτυχώς γράφονται και τραγωδία που σου ευφραίνουν την ψυχή, όπως η «Η ουρά του αλόγου» του Γιάννη Χαρούλη, που ακούω τελευταίως…

Μιλάει ο Σταμάτης Φασουλής στη Μυρτώ Λοβέρδου, σε ρόλο καλλιτέχνη που ψυχαγωγεί και ήθος ποιεί, γιατί δε σιωπά, δίνει λύσεις, κάνει πρόταση στην κοινωνία σήμερα. Ως οφείλει! Γιατί και οι καλλιτέχνες έχουν μερίδιο στην φτώχεια, στην μιζέρια, στο ότι δεν προειδοποίησαν, δεν κατέδειξαν. Τώρα τουλάχιστον, ας παραγεράσουν, ας μας …μαλακώσουν, ας μοιραστούν «μαζί μας το βάρος» γιατί το μπορούν. Και οι ηθοποιοί το μπορούν και οι ποιητές και οι ζωγράφοι και οι λογοτέχνες. Και το νέο έργο του σπουδαίου Σταμάτα Φασουλή θα ‘ναι κωμωδία, παρηγορητική, ουσιαστική, λυτρωτική και όχι «αναλυτικό και βαθυστόχαστο έργο». Το «Όθων και Ποθούλα» είναι η κωμωδία του Άκη Δήμου, που σκηνοθετεί και παίζει ο Σταμάτης Φασουλής, απ’ αυτή την Παρασκευή 23/11 στο θέατρο Χορν.

Τι χαίρεσαι -θα μου πείτε- τόσο πολύ; Γιατί δεν υπάρχει μόνο η Ελλάδα που συνηθίσαμε να βλέπουμε απ’ τους μικρούς μας δέκτες στο σαλόνι, ούτε η έλλειψη μέλλοντος που σίγουρα καραδοκεί. Ο ανθρωπιστικός και κοινωνικός μας κόλαφος είναι γεγονός, αλλά αφήνει βλέμματα και ελπίδα όταν έχουμε να ακουμπήσουμε στον Φασουλή, στην Φιλαρέτη, στην Καρυοφύλλια, στην Πατεράκη, στον Ελευθερίου, στον Κιμούλη, στον Δαβαράκη, στον Χριστιανόπουλο, στον Μυταρά, στον Φασιανό, στην Ζουγανέλη, στην Μποφίλιου, στον Καραδήμο, στον Κραουνάκη, στην Νικολακοπούλου.

Μετρήστε ονόματα αυτές τις μέρες και ξαναμαζεύω και μου βγαίνουν πολλοί, σπουδαίοι και ωραίοι άνθρωποι να ναι, εδώ, να μοιράζονται, να ζουν δίπλα μας. Να μην είναι μόνο οι μεγαλοκαταθέτες απ την αγάπη του κοινού, οι επιχορηγούμενοι, οι κρατικοδίαιτοι, τα τσιράκια της εξουσίας, οι σπαζομέσηδες στους ζαμπλουτους και στους βαθύπλουτους, οι βολεμένοι, οι κατέχοντες την σίγουρη συνταγή. Και κάπως έτσι, μουρμουρώντας σαν τους τρελούς ονόματα, παρηγορούμαι. Και μετά;

*Μετά θαυμάζω τις φωτο στα μπουζούκια της Άννας Βίσση που επέστρεψε στις ζωντανές της εμφανίσεις. Καλλιτέχνης με μεγάλες δυνατότητες και συνυφασμένη με μια αιωνία νιότη ύστερα απ το ατύχημα της στην πίστα, που έπεσε και χτύπησε. Μ αρέσει η Βίσση και το διατρανώνω. Μ αρέσει στην σκηνή και στη πίστα και η φωνή της και ακούω ακόμη και τα τραγούδια της που είναι κατώτερα του ταλέντου της, συχνά και είναι όμορφη και χαρά στο βλέμμα. Η εικόνα απ