ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΒΟΡΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ

Πολλοί, στο ΠΑΣΟΚ, εξεπλάγησαν από την επίθεση Βορίδη στον Ανδρέα Παπανδρέου. Και αρκετοί αντέδρασαν. Γιατί άραγε; Δεν γνωρίζουν τον Βορίδη, το παρελθόν, την διαδρομή του και τις απόψεις του;

Και όχι μόνον του Βορίδη, αλλά και νηφάλιων, φιλελεύθερων-κεντροδεξιών, βουλευτών και στελεχών της Δεξιάς Παράταξης; Δεν έχουν κι αυτοί την ίδια άποψη για τον Ανδρέα, τον Σημίτη, τον Γιώργο Παπανδρέου; Δεν θεωρούν ότι «κατέστρεψαν τη χώρα» για διαφορετικούς

Το ίδιο δεν ισχύει και από πλευράς ΠΑΣΟΚ για τη Ν.Δ. και στελέχη της; Τι λένε κάθε μέρα ο Καρχιμάκης, ο Παναγιωτακόπουλος και πλειάδα άλλων στελεχών για τον Σαμαρά, τον Καραμανλή ή παλαιότερα για τον Μητσοτάκη και ακόμη πιο παλαιότερα για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Το ίδιο δεν λένε κι αυτοί; Ό,τι η «Δεξιά κατέστρεψε τη χώρα»;

Όταν για τέσσερεις δεκαετίες -για να αναφερθούμε μόνον στη μεταπολίτευση- το ένα κόμμα κατηγορεί το άλλο για καταστροφή, είναι λογικό να μην μπορεί να διαγράψει το παρελθόν μια αναγκαστική συγκατοίκηση.

Όταν για 40 χρόνια κυριαρχεί ο διχαστικός λόγος, είναι επόμενο ότι ένας χρόνος συγκυβέρνησης δεν είναι αρκετός για διαγραφή μνήμης.

Όταν το πολιτικό σύστημα και ο δημόσιος βίος της μεταπολίτευσης οργανώθηκαν γύρω από «δύο κόσμους» που οι μεν προειδοποιούσαν τους δε ότι «δεν εδικαιούντο να ομιλούν», τι διαφορετικό να περιμένεις από κατάρες και αναθέματα;

Όταν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις -ακόμη και την τελευταία του Ιουνίου 2012- προσπαθούσε ο ένας να ρίξει στον άλλο την ευθύνη για το ποιός βλάπτει περισσότερο τη χώρα, μόνον αφελείς θα πίστευαν ότι η συγκυβέρνηση θα οδηγούσε σε «αγκαλίτσες και φιλάκια».

Φυσικά, οι δηλώσεις Βορίδη ξένισαν επειδή οι περισσότεροι πίστεψαν πως, για όσο θα διαρκεί η συγκυβέρνηση, θα υπήρχε, αν όχι η στοιχειώδης ευφυΐα, τουλάχιστον το πολιτικό τακτ να μην προσβάλλει ο ένας τον άλλον.

Ενδεχομένως να θεωρούσαν ότι αυτό είναι και μέρος της συμφωνίας Σαμαρά – Βενιζέλου. Ίσως και να νόμιζαν ότι, στην προγραμματική συμφωνία Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, υπήρχε πρόβλεψη για σεβασμό της διαφορετικότητας του κάθε κόμματος. Απεδείχθη ότι τίποτε από αυτά δεν ισχύει.

Αντίθετα οι βουλευτές και τα στελέχη, όπως αποδεικνύεται στην περίπτωση Βορίδη, πήραν τοις μετρητοίς τα λόγια των Σαμαρά και Βενιζέλου ότι η συγκυβέρνηση δεν σημαίνει και υποστολή των ιδεολογικών διαφορών ή απαλλοτρίωση της ιστορίας του κάθε κόμματος.

Βέβαια, ο Βορίδης είναι ο τελευταίος που μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτό ως δικαιολογία, επειδή η προσωπική του ιστορία είναι μόλις ενός χρόνου που μπήκε σε κοινή τροχιά με την ιστορία της Ν.Δ. -εκτός κι αν η Ν.Δ. θεωρεί ότι η ακροδεξιά ή η φασίζουσα δεξιά είναι κομμάτι της ιστορίας της.

Από την άλλη βέβαια, ο Βορίδης δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι τα όσα είπε περί Ανδρέα Παπανδρέου είναι εκτός του κοινού τόπου της Ν.Δ για τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ή, ακόμη χειρότερα για το ΠΑΣΟΚ, είναι εκτός της πολιτικής φιλολογίας στην οποίαν συμμετέχουν και «εκσυγχρονιστικά» του στελέχη.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι τι είπε ο Βορίδης σ’ ένα κομματικό συνέδριο, αλλά τι δεν είπε ή δεν μπορούσε να πει ο Βενιζέλος, ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά, για να υπερασπιστεί τον ιδρυτή του κόμματος του οποίου σήμερα είναι επικεφαλής.

Και τι δεν θα μπορεί να πει ή να κάνει αύριο ο Σαμαράς αν ένας υπουργός ή βουλευτής του ΠΑΣΟΚ αρχίζει να κατηγορεί ως ολετήρες της χώρας τους Καραμανλήδες. Θα τιναχθεί στον αέρα η συγκυβέρνηση; Πόσο μέλλον μπορεί να έχει η δεδηλωμένη, ως άθροισμα των βουλευτών των δύο κομμάτων, αν αρχίσει ένας πόλεμος για το παρελθόν;

Τι θα γίνει αν αντί για τους νεκρούς Παπανδρέου και Καραμανλή, αρχίζουν να τσακώνονται για τα «έργα και τις ημέρες» των ζώντων συγγενών τους, οίτινες όχι μόνον διετέλεσαν πρωθυπουργοί και αρχηγοί των κομμάτων τους, αλλά κάθονται και στα έδρανα της Βουλής με υπολογίσιμη επιρροή στις κοινοβουλευτικές ομάδες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ; Μην εκπλαγούμε αν, ίσως και σε προβλεπτό χρόνο, αυτό συμβεί. Και τότε: χαιρέτα μου τον Μαυρουδή.

Πόσο μπορούν τα δύο κόμματα από τη μια να κρατούν «ζωντανή» τη χώρα και από την άλλη να «θάβουν» το ένα το άλλο, προσβάλλοντας μάλιστα τα «ιερά και τα όσια», όπως είναι οι γενάρχες τους, που αποτελούν και δομικό στοιχείο της συνοχής τους; Νομίζουν ότι η συγκυβέρνηση επιτυγχάνεται επειδή το θέλουν 153, 157 ή 166 βουλευτές; Όποιος νομίζει ότι οι βουλευτές δρουν εν κενώ είμαι γελασμένοι. Ένα τίποτε, ακόμη και συνταγματικά, είναι χωρίς την στήριξη της συλλογικής (κομματικής και λαϊκής) βούλησης. Εάν αυτή αποσυρθεί, όχι συγκυβέρνηση αλλά ούτε οι ίδιοι δεν υπάρχουν.

Δεν ξέρω αν ο Βορίδης έλαβε ή μπορούσε, ως πολιτική ιδιοσυστασία, να λάβει υπ’ όψιν του ότι η απόφασή του να σκαλίσει το παρελθόν -αδιάφορο για ποιούς, ιδιοτελείς ή άλλους, λόγους που μικρή σημασία έχουν- ανοίγει άλλη μία κερκόπορτα για το μέλλον της συγκυβέρνησης Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ.

Και λέω άλλη μία γιατί υπάρχει σίγουρα αυτή των σοβαρών θεμάτων που χωρίζουν τα δύο κόμματα (Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για τις ΔΕΚΟ, αντιρατσιστικό κ.α.) και κυρίως αυτή που έρχεται μετά τις γερμανικές εκλογές με τα «κουρέματα» και τα νέα μέτρα που θα κάνουν το Φθινόπωρο καυτό και αρκετά μπλουζάκια ριγέ, για να θυμηθούμε και την Ιταλία του 1970.

Δεν ξέρω και αν άλλα, και πόσα, στελέχη των δύο κομμάτων ή και παράγοντες του δημοσίου βίου με θέσεις μεγαλύτερης ευθύνης από αυτή του Βορίδη, είναι σε θέση να σκέφτονται έχοντας κατά νου τη μεγάλη εικόνα και να συμπεριφέρονται με την σοβαρότητα που απαιτεί η κρισιμότητα των στιγμών ή λειτουργούν με ελαφρότητα και με μικροϋπολογιστικό καιροσκοπισμό. Ο Σαμαράς όμως, εάν θέλει να συνεχιστεί να κυβερνά, οφείλει και να το σκέφτεται και να το συνυπολογίζει.

Εκτός κι αν όλα αυτά γίνονται επειδή κάποιοι βλέπουν πως η συγκυβέρνηση είναι δύσκολο να αντέξει την φθινοπωρινή θύελλα, και ετοιμάζονται από τώρα για να κάνουν το μαγαζί καλοκαιρινό. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία, που δεν θέλω να την πιστέψω, αλλά δεν μπορεί και να μην μας ανησυχεί…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ηγέτες όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και άλλοι, που με την παρουσία και τις πράξεις τους σφράγισαν την ιστορία της χώρας, είναι παραδομένοι στη συλλογική μνήμη και την κριτική της Ιστορίας. Δεν «παρενοχλούνται» από δηλώσεις.