Όχι από τον Άρειο Πάγο στους Έλληνες Εβραίους της Θεσσαλονίκης

Τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, μέσω της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, διεκδικούσαν από το Γερμανικό Δημόσιο 150.000 χρυσά γαλλικά φράγκα και 38 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα, όπως και το ποσό των 50 εκ. Δραχμών (146.735 ευρώ) για χρηματική ικανοποίηση, λόγω της ηθικής βλάβης, ποσά που αντιστοιχούν στα χρήματα που είχαν δώσει για να τους αφήσουν ελεύθερους, αν και ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο.

Όπως προκύπτει από το ιστορικό της υπόθεσης δύο χιλιάδες Θεσσαλονικείς Εβραίοι

εργάσθηκαν σε οχυρωματικά και οδικά έργα, όπως και σε έργα κατασκευής σιδηροδρομικών γραμμών.
Στην αγωγή της η Κοινότητα υπογραμμίζει ότι οι Γερμανικές Αρχές Κατοχής, εκτός όλων των άλλων εξαπάτησαν τους Εβραίους, από τους οποίους πήραν τα χρήματα και αντί να τους απαλλάξουν από την καταναγκαστική εργασία, τους έστειλαν στα τρταόπεδα γνωρίζοντας ότι θα έχουν φρικτό τέλος.
Σκοπός δε, όλων αυτών των ενεργειών ήταν ο πλουτισμός των Γερμανικών Αρχών Κατοχής, όπως επισημαίνουν οι εκπρόσωποι της Κοινότητας.

Στο σκεπτικό τους οι ανώτατοι δικαστές αναφέρουν , μεταξύ άλλων, ότι η Κοινότητα διεκδικεί αποζημίωση από αδικοπραξία που έγινε στο ελληνικό έδαφος από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις κατοχής. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, αλλά και τη νομολογία του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου (υπόθεση θυμάτων Διστόμου), το Γερμανικό Δημόσιο απολαμβάνει το προνόμιο της ετεροδικίας, με συνέπεια να μην μπορούν τα ελληνικά δικαστήρια να εκδικάσουν την αίτηση της Κοινότητας. Μόνα αρμόδια δικαστήρια, κατά συνέπεια, να εκδικάσουν την επίμαχη αίτηση, είναι τα Γερμανικά. Παρόλα αυτά οι εκπρόσωποι της Ισραηλιτικής Κοιινότητας συνεχίζουν τον αγώνας τους προσφεύγοντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.