Ο βασιλιάς Αλέξανδρος και το δάγκωμα της μαϊμούς

Οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι το τραύμα του δεν εμπνέει καμία ανησυχία, αλλά λίγες μέρες αργότερα θα πάθει σηψαιμία και θα πεθάνει στις 12 Οκτωβρίου 1920, σε ηλικία 27 ετών.

Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και της Βασίλισσας Σοφίας, γεννήθηκε στις 1 Αυγούστου 1893. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από όπου αποφοίτησε το 1912. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως αξιωματικός του πυροβολικού.

Ανέβηκε στο θρόνο στις 11 Ιουνίου 1917, ύστερα από την απομάκρυνση του πατέρα του

και του Διαδόχου του, πρίγκιπα Γεωργίου, από τις δυνάμεις της Αντάντ που είχαν καταλάβει τον Πειραιά και τον ισθμό της Κορίνθου και είχαν επιβάλει ναυτικό αποκλεισμό στην Αθήνα, η οποία έζησε ημέρες πείνας και βομβαρδίστηκε.

Η ανάληψη του θρόνου ήταν συνταγματικό πραξικόπημα ουσιαστικά, και για το λόγο αυτό ο Κωνσταντίνος δεν αποδέχθηκε ποτέ τον Αλέξανδρο ως βασιλέα, και στον τάφο του στο Τατόι αναγράφεται ως «Αλέξανδρος, βασιλόπαις της Ελλάδος, βασίλεψε αντί του πατρός αυτού».

Παντρεύτηκε στις 12 Νοεμβρίου 1919 την Ασπασία Μάνου, κόρη του Συνταγματάρχη της Χωροφυλακής Πέτρου Μάνου. Απέκτησαν μία κόρη, την πριγκίπισσα Αλεξάνδρα, την οποία ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να γνωρίσει, καθώς γεννήθηκε περίπου πέντε μήνες μετά τον θάνατό του, στις 25 Μαρτίου 1921.

Το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός μονάρχης που πήρε Ελληνίδα σύζυγο, τον έκανε τον πλέον συμπαθή στη μνήμη του λαού από τους Βασιλείς του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η Ελλάδα πήρε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Με το τέλος του και ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ, παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η ανατολική Μακεδονία και η δυτική Θράκη από τη Βουλγαρία, ενώ με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, έναν χρόνο αργότερα, προσαρτήθηκε η ανατολική Θράκη, με εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη, και η περιοχή της Σμύρνης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Το άδοξο τέλος

Πέθανε ξαφνικά, στις 12 Οκτωβρίου 1920 από σηψαιμία, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε δάγκωμα από έναν από τους δύο πιθήκους που είχε για κατοικίδια, στο βασιλικό κτήμα Τατοΐου.

Η διατύπωση του τελευταίου ιατρικού δελτίου ήταν πολύ άκομψη, μοναδική στη νεότερη ελληνική ιστορία: «Μετά βραχείαν αγωνία, καθ΄ ην η Αυτού Μεγαλειότης κατελήφθη υπό σπασμωδικών κινήσεων του προσώπου, εξέπνευσε περί 4ην και 12 λεπτά μετά μεσημβρίαν». Ενταφιάστηκε στο βασιλικό κοιμητήριο στο Τατόι.

Προς τιμήν του η πόλη Δεδέαγατς της Θράκης, μετονομάστηκε το 1920 σε Αλεξανδρούπολη.