Ο Φώτης, ο Ανδρέας και η ευκαιρία

Διαβάζω και ακούω διαρκώς το τελευταίο καιρό ότι οι κινήσεις, τα κόμματα και , κυρίως, οι άνθρωποι που ανήκουν στο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς, είναι ψυχολογικά ανέτοιμοι ή πολιτικά ανώριμοι να προχωρήσουν άμεσα σε μια συνεννόηση μεταξύ τους. Να συμφωνήσω. Δεν είναι το ευκολότερο να συγκλίνουν-πόσο μάλλον να συμπράξουν; – επί μέρους δυνάμεις και προσωπικότητες του χώρου σε ένα σχήμα που θα τις ανασυνθέτει και ενδεχομένως θα τις υπερβαίνει.

Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι ατομικές

σκοπιμότητες και οι αλληλοσυγκρουόμενες επιδιώξεις ενός εκάστου δεν συνιστούν την αποτελεσματικότερη, συγκολλητική ουσία για τέτοιου είδους εγχειρήματα. Γι’ αυτό και δεν απέδωσε η εργολαβική κινητικότητα με αναμασήματα τεχνικής συμβίωσης στο όνομα της πολιτικής επιβίωσης. Αφήνω στη άκρη ,για την ώρα, την εξιδανίκευση των διεργασιών που χρειάζεται να γίνουν από τα κάτω , τη βάση δηλαδή, ώστε η όποια συνένωση δυνάμεων να αποκτήσει μαζική διείσδυση στην κοινωνία που θα ξεπερνά τη κυριαρχία προσωπικών στρατηγικών.

Από τη άλλη, ωστόσο, είναι διαπιστωμένο ότι έτσι όπως διαμορφώνεται η πολιτική γεωγραφία με τις τάσεις παράδοσής της σε ένα νέο διπολισμό, παρατηρείται μια διακριτή οπή στο πολιτικό σκηνικό. Ένα κενό που αναστατώνει όσες κοινωνικές δυνάμεις επηρεάζονται από συγκεκριμένο ιδεολογικό και αξιακό περιεχομένου, μια τρύπα που παραμορφώνει τους εκλογικούς συσχετισμούς.

Πρόκειται, δίχως άλλο, για τη συρρίκνωση και το κατακερματισμό του χώρου των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας, του μεταρρυθμιστικού κέντρου, του φιλοευρωπαϊσμού, του μετώπου της λογικής, τέλος πάντων. Το ζήτημα είναι αν το πολιτικό σύστημα και η χώρα τον έχει

ανάγκη αυτό το χώρο με τα καλά του αλλά και με τα όποια στραβά του;

Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, ναι. Όχι μόνο σαν ενδιάμεσο, ισορροπητικό ίσως πόλο ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ , ούτε σαν συγκυριακή συστέγαση που θα λειτουργήσει ως προσωρινό σωσίβιο των συμμετεχόντων προσωπικοτήτων. Τον χρειάζεται η χώρα ως ψύχραιμη φωνή ρεαλισμού , δημοκρατικής ευαισθησίας και ευρωπαϊκού προσανατολισμού σε μια χάβρα δημαγωγίας, λαϊκισμού και έξαλλου φραστικού πρωτογονισμού.

Προφανώς ως βάση μια τέτοιας προοπτικής είναι απαραίτητες οι κοινές προγραμματικές θέσεις, χωρίς υστερόβουλους αποκλεισμούς που θα υπονομεύσουν εν τη γέννεση του το εγχείρημα. Και , βεβαίως, απαιτείται γενναιότητα, αυταπάρνηση, ανιδιοτέλεια, σεβασμός στο συνομιλητή για να ενσαρκωθεί μια τέτοια πρωτοβουλία. Χαρακτηριστικά που νομίζω ότι διαθέτουν και ο Φώτης Κουβέλης και ο Ανδρέας Λοβέρδος που επεξεργάζονται θετικά την υλοποίηση μια τέτοιας συνεργασίας.

Όχι για να σχηματίσουν μια επείγουσα στατική ταύτιση δυο ή παραπάνω συνιστωσών για τους πρακτικούς πειρασμούς της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Αντίθετα, για να βρουν τον χρόνο να καλλιεργήσουν δυναμική συνύπαρξη με ελάχιστο κοινό παρανομαστή μια κοινή λειτουργική ταυτότητα και πρακτικό στόχο τη σωτηρία και την ανάδυση της χώρας.

Νομίζω ότι αμφότεροι, Φώτης και Ανδρέας βρίσκονται στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή για να ανταποκριθούν με αξιοπιστία, ευθύνη, πειθώ και νέα διανοητικά εργαλεία στη συγκυρία. Ας μην αφήσουν τη ευκαιρία να περάσουν από τη θεωρία στην πράξη της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστερά. Όχι μόνο γιατί κάποιος πρέπει να βάλει πρώτος πλάτη σε αυτή την αναγκαία για το τόπο προοπτική αλλά και γιατί οι ευκαιρίες πάντα φαίνονται μεγαλύτερες όταν φεύγουν παρά όταν έρχονται.