Νέα πρόσωπα, παλαιές και αποδοτικές συνήθειες

Νέος άνθρωπος ο Χάρης Τομπούλογλου, με αταλάντευτη φιλοδοξία ανόδου, αλλά υστέρηση στα τυπικά και άλλα πλεονεκτήματα, είναι ένας νέος άνθρωπος που δοκίμασε τον εαυτό του σε πολλά πόστα: ως πρόεδρος του Ταμείου Ασφαλίσεως κτλ, αντιπρόεδρος του νοσοκομείου παίδων Αθηνών, συνάμα ισόβιο μέλος και πρόεδρος του Νοσοκομείου παίδων Αθηνών κλπ. Ο άνθρωπος είχε αποτύχει επανειλημμένα στις βουλευτικές εκλογές

αλλά είχε «επιτύχει» σε διορισμούς που του έδειχναν σταυρολεξικώς τον κατάλληλο δρόμο για την άνοδο. Οι εχθροί του δεν θα διστάσουν να τον απειλήσουν με κάποιο «βίντεο» που τον απομακρύνει από το βουλευτιλίκι οπότε το μόνο που του έμεινε ήταν η ισόβια θέση στο Αγλαϊας Κυριακού όπου συνέβη ο,τι συνέβη με τα γνωστά επακόλουθα.

Το βίντεο είναι γνωστό και έχει παίξει πολλάκις από πολλά δελτία ειδήσεων. Αντί ο πρόεδρος του Αγλαΐα Κυριακού να χαίρει άκρας εκτιμήσεως για οτιδήποτε ωφελεί το ίδρυμα, το μόνο που τον απασχολούσε ήταν η μίζα ή όπως αλλιώς λέγεται που θα έφτανε στα θυλάκιά του δια της τεθλασμένης οδού (…μιλάμε για 25.000 ευρώ). Σιγά το χρήμα! Πλην όμως το χρήμα δεν κατηγορεί κανέναν –είναι απρόσωπο. Αυτοί όμως που το διακινούν και το ενθυλακώνουν έχουν το περιθώριο να στείλουν έναν άνθρωπο στη φυλακή.

Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί μπορούμε να αθωώσουμε τον «Χάρη» και να τον στείλουμε σπίτι του με την υπόσχεση ότι δεν θα επαναλάβει τα ίδια χάλια. Τι θα γίνει όμως με τον κύριο Κάντα ο οποίος κυριολεκτικά « χέστηκε» στο χρήμα και με την ίδια ευκολία – όταν είδε τα σκούρα - μαρτύρησε με σχετική ευκολία μια σειρά από μίζες που άγγιξαν τα 12 εκατομμύρια και ποιος ξέρει πόσα άλλα τα οποία ακόμη δεν εντοπίστηκαν. Με ευκολία θα μπορούσαμε να βάλουμε στη θέση του Κάντα τον Χάρη και στη θέση του Χάρη τον Κάντα. Ποια η διαφορά; Ο ένας διασύρεται για πολλά εκατομμύρια, ο άλλος για 25 χιλιάδες ευρώ! Άραγε είναι δίκαιο; Τι να πούμε και για τον Τσοχατζόπουλος και τον Παπαγεωργόπουλο (άλλοτε έξοχο αθλητή…) που σήμερα σπουδάζει τη φυλακή όπου ευτυχώς διαμένει;

Το συντριπτικό στοιχείο που προκύπτει από αυτές και αναρίθμητες άλλες περιπτώσεις είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι (άγιοι κατά μία έννοια αλλά και καθάρματα) παίζουν την τυφλόμυγα ωσότου πιάσουν την καλή. Άπαξ και οι βαλίτσες έλθουν προς το μέρος τους μεταστρέφονται σε οικογενειάρχες, στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στην ξένη, χαρίζουν βίλες στις μαιτρέσσες τους, με ένα λόγο είναι βέβαιοι ότι πέρασαν από τα αφύλακτα μονοπάτια του κρατικού μηχανισμού ο οποίος – επιτέλους ! -πρέπει να κλείσει για το καλό όλων…