Κράτα μικρό καλάθι Γιώργο!

Οι όλο και πιο συχνές -τελευταία- πολιτικές παρεμβάσεις του Γιώργου Παπανδρέου για το «ελληνικό πρόβλημα», αλλά, και τα άλλα μείζονα εσωτερικά ζητήματα, καταδεικνύουν με ενάργεια ότι ο πρώην πρωθυπουργός (και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ βεβαίως), επιθυμεί μέσα απ’ αυτήν, έστω, την «εκ των άνω συστημική λύση» που επιχειρείται να δοθεί (αλλά που δυστυχώς παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες στην εφαρμογή), να εμπλακεί περισσότερο απ’ ότι μέχρι τώρα στα εγχώρια

πολιτικά πράγματα, υπερασπίζοντας έτσι, -αν μη, τι άλλο;- το αμαυρωμένο όνομά του, τις στρατηγικές και τις πολιτικές τακτικές που μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν. Με λίγα λόγια ο Γ. Παπανδρέου επιχειρεί ρυθμικά, σφυγμομετρώντας παράλληλα και την κοινή γνώμη, να κάνει ένα «come back» και να επιστρέψει στο «τόπο του εγκλήματος».

Αναμφίβολα: Είναι δικαίωμα του κάθε πολιτικού να υπερασπίζεται με σθένος και επιμονή τις επιλογές του και την όποια πορεία του. Ωστόσο, στην περίπτωση του Γ. Παπανδρέου ο ίδιος είναι αυτός που πρέπει να θυμηθεί πρώτος (αν συσχετίσουμε ιστορικά γεγονότα και έννοιες), τι «έπαθε» ο συνονόματος παππούς του μετά το 1944, όταν από πρώτος πρωθυπουργός και, περίπου, μεσσίας της απελευθερωμένης Ελλάδας (όταν υποσχόταν ότι … «και Λαοκρατίαν θα φέρομεν»), κατέληξε να είναι αυτός που άνοιξε τον δρόμο στους Εγγλέζους να επιβάλουν την Πολιτική Τάξη που άρμοζε. Έτσι, παρέμεινε σε «δεύτερες θέσεις» της πολιτικής ζωής και χρειάστηκε, αφενός, να συνεργαστεί κάποια στιγμή με την ΕΡΕ για να εκλεγεί βουλευτής (!), και, αφετέρου, να περάσουν 15 ολόκληρα χρόνια για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις και να ξαναπεράσει στην «πρώτη γραμμή» για να ανατραπεί πάλι από τους δικούς του!!

Τα «γεγονότα» της απελευθέρωσης και τα «γεγονότα» της εισόδου της χώρας στην κόλαση του Διεθνή Οικονομικού Ελέγχου συσχετίζονται στο εξής ένα σημείο : αποφασίστηκαν από ιδιαίτερα δημοφιλείς ηγέτες παρά, όμως, την θέληση του Ελληνικού λαού που δοκιμάστηκε στα χειρότερα κατά την συνέχεια. Και όπως το 1944 (άλλα ανέμενε και άλλα προέκυψαν), τα «γεγονότα» συνδέθηκαν και ταυτίστηκαν ανεξίτηλα με τον αείμνηστο γέρο της Δημοκρατίας, έτσι, και τα «γεγονότα» του 2009 – 2010 (άλλα αναμένονταν και άλλα προέκυψαν), συνδέθηκαν και ταυτίστηκαν με την θητεία της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου του νεότερου. Οι παραλληλισμοί τούτοι, βεβαίως, μπορεί ως ένα σημείο να είναι, τρόπον τινά, αυθαίρετοι ή και υπερβολικοί. Παρ’ όλα αυτά, όμως, και επειδή και τα δυο έχουν άμεση σχέση με τις συνθήκες ζωής και το «μέλλον» του Ελληνικού λαού, συσχετίζονται αυθεντικά στην τιμωρητική βάση και αφήγηση… «τι παθαίνει ένας πολιτικός όταν άλλα υπόσχεται και άλλα (κατ’ ανάγκη έστω), πράττει»! Όθεν : η αλήθεια πολλές φορές είναι προτιμότερη από μια εικαστική ωραιοποιημένη κατάσταση. Και, μάλλον, αυτή – τούτη η ωραιοποιημένη κατάσταση όπως την περιέγραψε το 2009 ο Γ. Παπανδρέου για να την ανατρέψει αμέσως μετά ο ίδιος με την ξαφνική απόφαση να παραπέμψει τη χώρα στους υπερενθικούς μηχανισμούς διάσωσης, θα τον ακολουθεί έως ότου αυτός ο ίδιος καταφέρει να δημιουργήσει (αν τις δημιουργήσει), τις αναγκαίες και απαραίτητες προϋποθέσεις απεμπλοκής της χώρας απ’ αυτό το κολαστήριο. Μέχρι να συμβεί αυτό (και αν συμβεί απ’ τον ίδιο), κάλλιο να κρατά μικρό καλάθι ο Γιώργος…