Η ντροπή του 7-0

Πού είναι η φιλοξενία, η ευαισθησία και η αξιοπρέπεια των Ελλήνων; Αλλού. Τέτοιες λέξεις πια μάταια εκστομίζονται αφού κατάντησαν άδειες από νοήματα.

Που είναι το κοινό περί δικαίου αίσθημα και οι ανθρωπιστικές αρχές των πολιτών της τοπικής κοινωνίας; Χάθηκαν στον ωχαδερφισμό του «έλα μωρέ, δεν πέθανε και κανείς», πνίγηκαν στο πρόσχημα της «κακιάς στιγμής».

Πού είναι η υποχρέωση της πολιτείας να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των εποχικών εργατών γης; Μηn το ψάχνετε. Πουθενά. Οι εκπρόσωποί της έχουν σοβαρότερα πράγματα για να ασχοληθούν. Κυρίως, να ξεχάσουν το διεθνή

διασυρμό της χώρας που κατηγορήθηκε ως σύγχρονη δουλοπαροικία.

Πού είναι οι ελεγκτικές αρχές, το ΙΚΑ, η Επιθεώρηση Εργασίας, η τοπική Αστυνομία να εξετάσουν τη μαύρη, αδήλωτη και απλήρωτη εργασία, την μη τήρηση των νόμιμων υποχρεώσεων, την καταστρατήγηση δικαιωμάτων; Μα φυσικά , εκτός τόπου και χρόνου. Περιφέρονται, χωρίς να σκοτίζονται για τους μετανάστες παρίες, αδιαφορώντας για τους αλλοδαπούς απόκληρους.

Που είναι τέλος εκείνα τα απλήρωτα θύματα της αιματηρής βιαιοπραγίας από τις καραμπίνες των παλικαράδων ενός ντόπιου γαιοκτήμονα; Διασκορπισμένα. Άλλοι έχουν απελαθεί, άλλοι φυλακιστεί. Άλλοι εκφοβίζονται, απειλούνται και εκβιάζονται ή συνεχίζουν να τρομοκρατούνται από αλλεπάλληλες επιθέσεις στα μουλωχτά.

Αν υπάρχει κάποιο δίδαγμα που προκύπτει από αυτές τις ερωτοαπαντήσεις αυτό είναι μόνο ένα: κάθε ανέστιος και πένης Μπαγκλαντεσιανός εργάτης μπορεί να πεθάνει σαν το σκυλί στ' αμπέλι. Είτε στις φραουλοκαλλιέργειες της Νέας Μανωλάδας είτε στα ροδακινοχώραφα της Μακεδονίας. Ποιος νοιάζεται; Και τι μένει;

Δυστυχώς, αυτό που μένει για την ευρωπαϊκή Ελλάδα του 21ου αιώνα είναι οι συνθήκες εκμετάλλευσης Ασιατών και Αφρικανών φουκαράδων που την παρομοιάζουν με τις βαμβακοφυτείες του Μισισίπι και τα καλαμποκοχώραφα της Αλαμπάμα του αμερικανικού Νότου τον 19ο αιώνα.

Είναι τα παραπήγματα της ντροπής, η άθλια επιβίωση στο βούρκο και το νάιλον, τα εξευτελιστικά μεροκάματα των στερημένων μεταναστών. Είναι τα νταηλίκια, οι βαρβαρότητες, οι εκδηλώσεις ρατσισμού των αμείλικτων αφεντικών και των πιστολέρο μπράβων τους. Είναι τα γλέντια των μαυροκοντομάνικων Χρυσαυγιτών που θυμίζουν κουκουλοφόρους της Κου Κλουξ Κλαν.

Και ακόμα χειρότερα, αυτό το άγριο σκηνικό διακριτικής ανοχής των αρχών, εργασιακής ασυδοσίας και αίσθησης ατιμωρησίας απέναντι στη βία, έρχεται να το τοποθετήσει ήπια στο καθαγιασμένο κάδρο της αγνότητας μια ομόφωνη δικαστική απόφαση.

Έπειτα από δύο μήνες συνεδριάσεων του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου Πατρών, τρεις δικαστές και τέσσερις ένορκοι έριξαν στα μαλακά τους κατηγορούμενους για τις καραμπίνες, τους τραμπουκισμούς και τους εκβιασμούς, παραδίδοντάς τους ουσιαστικά αθώους και άσπιλους στη κοινωνία.

Και με αυτό το 7-0 επιβράβευσαν τα σχεδόν μεσαιωνικά πρότυπα του εργοδοτικού αυταρχισμού, την υποταγή στη αυθαιρεσία, τα κλεμμένα μεροκάματα από τους τσακισμένους σύγχρονους μπάρμπα–Θωμάδες.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι και οι επτά υποκλίθηκαν σε αυτή τη μοντέρνα βαρβαρότητα. Ότι εμφορούνται από ρατσιστικά κίνητρα ή είναι θιασώτες της ωμής βίας. Νομίζω, όμως, ότι στο πίσω μέρος του σκεπτικού τους εδράζεται το οικονομικό παραμύθιασμα που θα απέτρεπε τον οποιοδήποτε «περιθωριακό» μετανάστη να του χαλάσει την «λεζάντα».

Είναι ο δήθεν ρεαλισμός των εξαγωγών, η τάχα καινοτομία της εκτατικής καλλιέργειας, οι πρακτικές της εντατικής συγκομιδής. Και πάνω απ’ όλα είναι η θρησκεία της παραγωγικότητας και του χαμηλού κόστους για να αναπτυχθούν ο ι περίφημες φρέσκες και ζουμερές φράουλες της Ηλείας, ο «κόκκινος χρυσός» της Μανωλάδας. Αν στο βωμό τους πέσουν και μερικοί αλλόθρησκοι, δεν χάθηκε δα και ο κόσμος!

Γι' αυτό υποψιάζομαι ότι η ανώτατη εισαγγελική λειτουργός, που θα μελετήσει το σκεπτικό του δικαστηρίου για να εξετάσει εάν συντρέχει λόγος αναίρεσης της απόφασης, θα τα βρει σκούρα. Η ρίζα της δεν βρίσκεται μόνο στη μεροληψία υπέρ των θυτών. Εδράζεται στην ψευδαίσθηση της με κάθε κόστος ανάπτυξης. Κι ας αφήνει περιθώρια για νέα θύματα ασύδοτης εκμετάλλευσης. Ντόπιων και ξένων.