Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΜΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Τα βράδια αυτής της εβδομάδας ήταν αφιερωμένα στην τέχνη. Αν εξαιρέσεις την Τρίτη, που βγήκα με φίλους από τα παλιά σ’ ένα μπαρ της Κηφισιάς πριν καταλήξω στην «Παλιά Αγορά» στη Φιλοθέη, έχουμε και λέμε: Δευτέρα, θέατρο, στη Ρεματιά του Χαλανδρίου. Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή θερινό σινεμά. Όχι και άσχημα. Όμως δεν θέλω να σας εξομολογηθώ για τον εαυτό μου, αλλά για την …Ελλάδα (που) ποτέ δεν πεθαίνει.

Όλα ξεκίνησαν την Παρασκευή το βράδυ, όταν πήγα στη Βουλή

για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεως. Πριν μπω στην αίθουσα της Ολομέλειας για να ακούσω τον πρωθυπουργό, πέρασα για λίγο από το καφενείο της Βουλής. Εκεί, μεταξύ άλλων, συνάντησα και τον Παύλο Χαϊκάλη. «Καλά, δεν ήρθες χτες στου Παπάγου, που ‘χε εγκαίνια ο φίλος σου ο Κώστας;» μου είπε. «Πω, πω το ξέχασα» του είπα. Κι αυτή ήταν η αλήθεια. Αν και το φταίξιμο ήταν μισό δικό μου και μισό του Κώστα. Είχε υποσχεθεί να μου τηλεφωνήσει για να μου το υπενθυμίσει. Και δεν τηλεφώνησε.

Για καλή μου τύχη, η παράσταση θα παιζόταν τη Δευτέρα στα μέρη μου, στο Χαλάνδρι. Στη Ρεματιά. Την Κυριακή συμφωνήσαμε με το μικρό μου γιό, που του αρέσει ο Χαϊκάλης, αλλά και η Ρένα Λουϊζίδου, να πάμε να τη δούμε μαζί. Όπως όμως πάντα γίνεται με τα παιδιά, ο Βασίλης κανόνισε να πάει Δευτέρα και Τρίτη στη Ραφήνα σ’ ένα φίλο του. Ανάμεσα σε θέατρο και σε κολύμπι, παιχνίδι και παρέα διάλεξε το δεύτερο. Λογικό. Και ‘γω το ίδιο θα έκανα αν ήμουν στην ηλικία του.

Δευτέρα απόγευμα, παίρνω τηλέφωνο τον Κώστα και του λέω: «Κράτα μου μια θέση, το βράδυ θα ‘ρθω να δω την παράστασή σου». Κάνω εδώ μια παρένθεση για να πω ότι ο Κώστας, είναι ο Κώστας Μπάλας, θεατράνθρωπος. Ξεκίνησε από ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου, μετά καλλιτεχνικός διευθυντής, θεατρικός παραγωγός, ιδιοκτήτης σήμερα του «Θεάτρου Βασιλάκου» και επικεφαλής της «Θεατρικής Διαδρομής». Πάνω απ’ όλα όμως φίλος. Καλός κι αγαπημένος. Σεμνός άνθρωπος, έντιμος αγωνιστής, παλιότερα και για τις ιδέες του, σήμερα για τη ζωή, για τον επιούσιον άρτον, όπως σχεδόν όλοι οι Έλληνες.

Δεν θα μπορούσε λοιπόν ο Κώστας -που, ειρήσθω εν παρόδω, τα τελευταία χρόνια, άνοιγε σχεδόν πάντα την Επίδαυρο, με κάποια αρχαιοελληνική παράσταση και κυρίως Αριστοφάνη, αλλά φέτος δεν ξέρω τι έγινε και ο Λούκος τον απέκλεισε- δεν θα μπορούσε λοιπόν ο Κώστας, στους δύσκολους και μελαγχολικούς καιρούς που ζούμε, παρά να «τρέξει» φέτος το καλοκαίρι καθ’ άπασαν την επικράτειαν, με το μουσικοθεατρικό έργο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, πρωταγωνιστές τον Χαϊκάλη, τη Λουϊζίδου, την Τζόϋς Ευείδη, τον Μαυρόπουλο, την Έρση Μαλικένζου, τον Πάνο Σταθακόπουλο και καμμιά δεκαριά άλλους, κυρίως νέους, ηθοποιούς, αγόρια και κορίτσια, από τα οποία, όπως διαπίστωσα στην παράσταση, ορισμένα έχουν μέλλον στο ελληνικό θέατρο.

Κλείνω εδώ την (ομολογουμένως μεγάλη) παρένθεση και επανέρχομαι στην αφήγηση. Δευτέρα βράδυ λοιπόν, μόνος, φθάνω στη Ρεματιά. Το Θέατρο, δόξα τω Θεώ, γεμάτο. Μέχρι που χρειάστηκε να προστεθούν καρέκλες μπροστά από την εξέδρα