Η αξία της παραίτησης και οι μεταμεληθέντες «σωτήρες»

Υπάρχει ζωή μετά το Μνημόνιο; όχι για όλους εμάς, αυτό μένει να φανεί. Για τα πολιτικά στελέχη που το ψήφισαν, το υποστήριξαν, το διεκπεραίωσαν. Ήτοι, για τους πρώην κορυφαίους υπουργούς της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η ζωή, η κοινωνία και η πολιτική μάλλον έχει πάρει τις τελικές της αποφάσεις. Και έχει δείξει το δρόμο της απόσυρσης για πολλούς εξ αυτών.

Πάντως, αρκετοί,

φαίνεται πως δεν το έχουν πάρει χαμπάρι. Επί τρία σχεδόν χρόνια, δήλωναν -με περισσή αλαζονεία και κυνισμό- «σωτήρες» της χώρας. Έπαιρναν μέτρα, κι άλλα μέτρα, κατεδάφιζαν την κοινωνία, αλλά ισχυρίζονταν ότι το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος. Κι όμως, τώρα, παρουσιάζουν εξάρσεις υπαρξιακών προβληματισμών. Και αποκηρύσσουν την κυβέρνηση στην οποία συμμετείχαν, τον πρωθυπουργό που στήριζαν, τους υπουργούς με τους οποίους συνεργάζονταν. Αίφνης, ο Ανδρέας Λοβέρδος «αποκάλυψε» ότι ο ίδιος ουδέποτε ήθελε το ΔΝΤ, αλλά το επέβαλε… ο Παπανδρέου με τους «κηπουρούς» του. Το ότι ο ίδιος έστρωσε το χαλί της δραματοποίησης πρώτος, με την περίφημη φράση του «δεν υπάρχει σάλιο», προφανώς ξεχάστηκε. Ή τουλάχιστον, το ξέχασε ο ίδιος.

Και ο Βενιζέλος: θέλει να αλλάξει την ατζέντα, να δώσει «κοινωνικό προφίλ» στο ΠΑΣΟΚ και διαμηνύει ότι η κοινωνία δεν αντέχει άλλα μέτρα. Παράλληλα, έχει φροντίσει να μας πληροφορήσει ότι ήδη από τότε που ήταν υπουργός Εθνικής Άμυνας, ήθελε διαφορετική διαχείριση του χρέους. Δηλαδή, κούρεμα από νωρίς, πολύ πριν κληθεί -ο ίδιος- να διεκπεραιώσει το PSI. Ήταν την περίοδο που έλεγε ότι φόρους δεν μπορείς να εισπράξεις μέσω των λογαριασμών κοινής ωφελείας και έναν μήνα μετά, από το πόστο του «τσάρου» πια, εμπνεύστηκε και εφάρμοσε το χαράτσι στα ακίνητα, μέσω των… λογαριασμών της ΔΕΗ.
Από το Μνημόνιο προσπάθησε να διαφοροποιηθεί ακόμη και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, πληροφορώντας μας, μάλιστα, ότι… ήταν αδιάβαστος. Ειδάλλως, ήθελε να πει ο ποιητής, θα είχε πράξει διαφορετικά. Δεν έπραξε, όμως. Και δεν πράττει ούτε τώρα, που συνεχίζεται η εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών και εκείνος τις στηρίζει, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ενός κόμματος, το οποίο συγκυβερνά με την ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά.
Όπως υπάρχουν κι άλλα, ίδιας λογικής. Βουλευτές και στελέχη, που οψίμως, διαφοροποιήθηκαν, διεγράφησαν και τώρα ξαναγυρίζουν στο κόμμα τους, ελπίζοντας ότι θα κεφαλαιοποιήσουν στις επόμενες εκλογές, με τους σταυρούς που θα πάρουν, την «ντεμί» αντίδρασή τους στην ασκούμενη πολιτική: βλ. Κώστα Σκανδαλίδη.
Όλα τα παραπάνω παραδείγματα δείχνουν ότι οι προαναφερθέντες, αλλά και άλλοι πολλοί, συνεχίζουν να λειτουργούν με όρους πολιτικούς «star system». Πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής για χρόνια, αντιλαμβάνονταν την πολιτική και την κατάληψη δημόσιων θώκων ή θέσεων ως… καθημερινότητα. Έχοντας χάσει κάθε αίσθηση ανακλητότητας, πίστευαν πραγματικά -και ορισμένοι το πιστεύουν ακόμη- ότι ως τα βαθιά τους γεράματα, θα πρωταγωνιστούν σ’ αυτό το star system, θα δίνουν τις παραστάσεις τους, θα εξασφαλίζουν τα παραπολιτικά τους, θα κάνουν τα ρουσφετάκια τους και θα περνούν αβρόχοις ποσί κάθε εκλογικό «κάβο», δίνοντας μάχες μεταξύ τους μόνο για… την πρωτιά σε σταυρούς.

Όμως, η εποχή άλλαξε. Η Ελλάδα άλλαξε. Οι οψιμαθείς και μεταμεληθέντες, οι πρώην «σωτήρες» που ξαφνικά ήρθαν αντιμέτωποι με το τεράστιο κοινωνικό κόστος των επιλογών τους, αντιδρούν σπασμωδικά, χωρίς καμία στρατηγική, ώστε να επιβιώσουν στο πολιτικό star system, έχοντας δει άλλα κορυφαία στελέχη να βρίσκονται πλέον στις εσχατιές της δημόσιας ζωής.
Κι όμως, ακόμη και τώρα, λειτουργούν με τους ίδιους όρους. Ο Βενιζέλος προσπαθεί να μας πείσει ότι ήταν αθώος του «μνημονιακού» αίματος, ο Λοβέρδος ότι έκανε την καρδιά του πέτρα για να στηρίξει την κορυφαία επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο Χρυσοχοΐδης «ψήνει» μετεγγραφή στη ΝΔ, ο Σκανδαλίδης στηρίζει Βενιζέλο στην ψηφοφορία για την προανακριτική για να γυρίσει στο ΠΑΣΟΚ ως «αντιμνημονιακός».

Ακόμη και τώρα, ουδείς -ούτε καν ο Ευάγγελος Βενιζέλος που απειλεί να πάρει μαζί του το ΠΑΣΟΚ στον πολιτικό τάφο- σκέφτεται τον πλέον τίμιο δρόμο: το δρόμο της παραίτησης.

Όμως, το star system αλλάζει. Παύει να είναι star system. Η κοινωνία επιζητεί προοπτική και λύσεις. Δεν βαυκαλίζεται με θετικά παραπολιτικά, ούτε με επιτυχημένες ατάκες για τα δελτία των 8.

Το star system τελειώνει. Η αυλαία πέφτει. Οι θεατές δεν τους επιφυλάσσουν κανένα χειροκρότημα. Η παράσταση κατεβαίνει στη μέση της σεζόν. Οι πρωταγωνιστές δε θα είναι ποτέ πια οι ίδιοι.