ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Γιατί αξίζει να ρισκάρουμε τα πάντα

Σε αυτή την προεκλογική περίοδο συγκρούστηκαν δύο κόσμοι, δύο πολιτικοί πολιτισμοί, αλλά και δύο έννοιες: ο φόβος και η ελπίδα.

Εμπόριο τρόμου

Η ΝΔ πολιτεύθηκε με άξονα τον φόβο. Ο Αντώνης Σαμαράς και τα συν αυτώ «γαλάζια» στελέχη υιοθέτησαν τα πιο ακραία διλήμματα, τις χειρότερες απειλές που ούτε οι πλέον αυστηροί από τους δανειστές μας δεν τολμούν να εκστομίσουν. Ο πρόεδρος της ΝΔ πορεύτηκε 

αυτές τις 30 ημέρες απειλώντας με έξοδο της χώρας από το ευρώ, σε σημείο τέτοιο που αν μεθαύριο «στραβώσουν» οι διαπραγματεύσεις της όποιας κυβέρνησης με την τρόικα, να μπορεί να κατηγορηθεί για δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων. Όμως, η Δεξιά δεν κατατρομοκράτησε την κοινωνία μόνο πάνω στον άξονα «ευρώ ή δραχμή». Γυρνώντας ανά την Ελλάδα, ο πρόεδρος της  ΝΔ έσπερνε σπόρους μίσους και ρατσισμού, υιοθετώντας πλήρως την ατζέντα της Χρυσής Αυγής και της γαλλικής Ακροδεξιάς της Μαρίν Λεπέν.
Το εμπόριο φόβου στο οποίο επιδόθηκε δίχως όριο ο Αντώνης Σαμαράς είναι τέτοιας έντασης, που πολλοί αναρωτιούνται πώς θα μπορέσει να κυβερνήσει, αν κερδίσει τις εκλογές, με δεδομένο ότι έχει πολώσει το 1/3 του λαού υπέρ του και τα 2/3 εναντίον του, πριν καν νικήσει στις εκλογές, πριν καν σχηματίσει κυβέρνηση. Αν ποτέ σχηματίσει κυβέρνηση.

Ασαφής ελπίδα

Στον αντίποδα, ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε στην ελπίδα. Επιχείρησε, δηλαδή, να «ακουμπήσει» στην επιθυμία των πολιτών για αλλαγή πορείας και εξέφρασε στην γονατισμένη κοινωνία την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει ένας άλλος δρόμος, ότι μπορεί να ανακοπεί η ύφεση, ότι μπορεί να σταματήσει η λήψη κι άλλων βίαιων και αντικοινωνικών μέτρων. Όπως φάνηκε στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση, αλλά και μετά, στις πλάτες της Αριστεράς στήριξε ένας ολόκληρος λαός τις ελπίδες του για ένα καλύτερο μέλλον, όταν έβλεπε ότι άλλοι του έπαιρναν το μέλλον.

Βεβαίως, μπορεί κανείς να καταλογίσει πολλά στον ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμά του δεν είχε ούτε ένα συγκεκριμένο «νούμερο» για το πού θα βρει εναλλακτικά τα χρήματα, ενώ η Κουμουνδούρου και ο Αλέξης Τσίπρας ουδέποτε μας έδωσαν απάντηση τι προβλέπει το «σχέδιο Β», αν οι θεσμικοί εταίροι της χώρας παραμείνουν αμετακίνητοι στις παράλογες απαιτήσεις τους. Πώς, μ’ άλλα λόγια, θα μπορέσει να συμβιβάσει τις προεκλογικές εξαγγελίες του για καταγγελία του Μνημονίου ή «πολιτική καταγγελία» έστω ή «αντικατάσταση από το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης» με τη διαβεβαίωση που δίνει στους πολίτες ότι θα κρατήσει τη χώρα στο ευρώ.

Αναποφάσιστοι

Όπως όλα δείχνουν, ακόμη και τώρα, που πέφτει η αυλαία της προεκλογικής περιόδου, υπάρχουν πολλοί αναποφάσιστοι ψηφοφόροι. Ή τουλάχιστον αρκετοί για να κρίνουν καθαρά το αποτέλεσμα της Κυριακής. Υπάρχουν αναποφάσιστοι που φοβούνται μεν, αλλά ταυτόχρονα δεν πείθονται ότι ο Αντώνης Σαμαράς, η ΝΔ και η συνέχιση –έστω με διαφοροποιήσεις- του Μνημονίου μπορεί να αλλάξει κάτι στη ζωή τους.
Στον αντίποδα, υπάρχουν και πολλοί ακόμη που, στην πρώτη ανάγνωση απορρίπτουν το φόβο, αλλά η «ασαφής ελπίδα» του ΣΥΡΙΖΑ δε