ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Υπάρχει «ισοδύναμο» στο θάνατο;

Η κυβέρνηση εγκατέλειψε προ πολλού τις προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων που τη στηρίζουν, σε ό,τι αφορά την τροποποίηση του Μνημονίου: ο πρωθυπουργός μας ενημέρωσε ότι πρώτα πρέπει «να ανακτηθεί η αξιοπιστία της χώρας» με την κατά κεραίαν εφαρμογή των δεσμεύσεων, ενώ στις ελληνικές καλένδες παραπέμπονται η «αποδέσμευση από το Μνημόνιο» του ΠΑΣΟΚ και η «σταδιακή απαγκίστρωση» της ΔΗΜΑΡ.

Οι

τρεις κυβερνητικοί εταίροι, λοιπόν, όπως φάνηκε και από την προχθεσινή σύσκεψη κορυφής στο Μέγαρο Μαξίμου, θα αφήσουν τα αιτήματά τους για… αργότερα και τώρα θα κάνουν στην τρόικα επίδειξη «καλού μαθητή».

Βεβαίως, στην προσπάθειά τους να περισώσουν έστω το προεκλογικό φύλλο συκής τους, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ψάχνουν ήδη «ισοδύναμα μέτρα»,όπως λένε, προκειμένου να τα προτείνουν στην τρόικα και -αν εγκριθούν- να αντικαταστήσουν μέτρα του Μνημονίου που συμπεριλαμβάνονται στις δεσμεύσεις της χώρας.

Ήδη χθες, είχαμε μια πρώτη προσπάθεια, με τη διυπουργική επιτροπή να εξετάζει αν μπορεί να «σώσει» τα ειδικά μισθολόγια των ενστόλων με περικοπές σε λειτουργικές δαπάνες, ετεροχρονισμό αποπληρωμής εξοπλιστικών προγραμμάτων και αύξηση της στρατιωτικής θητείας. Αντίστοιχες διαδικασίες αναμένεται να γίνουν για όσα μέτρα θελήσει να «σώσει» η κυβέρνηση, αντικαθιστώντας τα με άλλα.

Και τι μ’ αυτό;

Όλα τα μέτρα που προτείνει η τρόικα και έχει δεσμευθεί να υλοποιήσει ασμένως η κυβέρνηση, έχουν ορισμένους κοινούς παρονομαστές:

Με όποιον τρόπο, με όποιο μέσο, η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί (αναγνωρίζοντας τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης Παπαδήμου) να περιορίσει τις κοινωνικές δαπάνες στο 35 με 37% του ΑΕΠ, δηλαδή σε επίπεδα μιας φτωχής χώρας της Λατινικής Αμερικής.

Το Μνημόνιο έχει στον πυρήνα του την πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή της μείωσης του κόστους εργασίας και των υπηρεσιών, ώστε η Ελλάδα να καταστεί ανταγωνιστική στα πρότυπα της Κίνας ή της Βουλγαρίας.

Οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση για εκποίηση κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων και δημοσίων «φιλέτων» θα απορφανίσει την Ελλάδα από τα όποια αναπτυξιακά εργαλεία θα μπορούσε να έχει στο μέλλον για να διεκδικήσει την επιστροφή στην ανάπτυξη.

Με άλλα λόγια, το να ψάχνεις να βρεις μέτρα που θα αντικαταστήσουν άλλα μέτρα, είναι μια «μπακάλικη» και «λογιστική» λογική, η οποία μπορεί να μεν να ευνοεί ορισμένες κοινωνικές ομάδες (και είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση Σαμαρά ξεκινά από τους ένστολους και όχι από τους ανέργους ή τους χαμηλοσυνταξιούχους…) αλλά δεν αλλάζει τον πυρήνα της πολιτικής που έχει δεχθεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση, πετώντας λευκή πετσέτα στο καναβάτσο της πολιτικής διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες.

Και η πολιτική αυτή, ο πυρήνας της, έχει εύστοχα περιγραφεί ως «σπιράλ θανάτου». Ως αέναος κύκλος της Ελλάδας μέσα στην ύφεση, την φτώχεια, την αυτοτροφοδοτούμενη ανεργία. Μια πορεία προς την καταστροφή. Εντός ή εκτός ευρώ.

Κατά συνέπεια, η αμιγώς πολιτική επιλογή της κυβέρνησης συνεργασίας