Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ ΣΕ «ΚΟΛΟΒΟ» ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ

Ακούω σχεδόν κάθε μέρα τον Ευάγγελο Βενιζέλο να αναφέρεται στην «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης». Είναι αλήθεια ότι στην αρχή δεν είχα δώσει και μεγάλη σημασία.

Μάλιστα, επειδή συνεχώς καλούσε και τον Αλέξη Τσίπρα να συμμετάσχει, υπέθεσα ότι είναι μια τακτική να φορτώσει, από το παράθυρο, στον ΣΥΡΙΖΑ, τις κυβερνητικές ευθύνες που αρνιόταν να δεχθεί από την πόρτα, με

τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση. Επειδή, ως άλλωστε αναμένονταν, ο Τσίπρας δεν «τσιμπούσε», θεώρησα ότι ο Βενιζέλος συνεχίζει το «τροπάρι» σε μια ύστατη επικοινωνιακή προσπάθεια να επιρρίψει στον ΣΥΡΙΖΑ …μειοδοτική συμπεριφορά αφού αρνείται να συνδράμει την εθνική προσπάθεια.

Όσο ο Βενιζέλος επέμενε στην «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης» και με τις πληροφορίες, από το περιβάλλον του, να υποστηρίζουν ότι είναι διαθέσιμος να τεθεί ο ίδιος επικεφαλής της ομάδας, άρχισα να καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι μία προσωπική αγωνία να αποχτήσει ο ίδιος ο Βενιζέλος ένα διακριτό εθνικο-κυβερνητικό ρόλο. Παρακολουθώντας, το Βενιζέλο, σχεδόν καθημερινά, να προσδίδει ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο και σημασία στην «εθνική ομάδα» θεώρησα, όπως ήταν εύλογο, ότι ο Βενιζέλος προσπαθεί, κουτοπόνηρα, να στήσει έναν παράλληλο, με την κυβέρνηση, μηχανισμό, στον οποίον ηγούμενος ο ίδιος θα ήταν ένα είδος δεύτερου πρωθυπουργού, ο οποίος μάλιστα θα είχε και τις ουσιαστικές επαφές με τους εταίρους-δανειστές μας.

Βλέποντας όμως τον Σαμαρά και τον Κουβέλη να σιωπούν για το θέμα, πίστεψα ότι ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ είχαν καταλάβει την ανομολόγητη επιθυμία-επιδίωξη Βενιζέλου και διά της σιωπής τους την απέρριπταν. Και ήταν λογικό. Η χώρα δεν μπορεί να έχει δύο πρωθυπουργούς. Έναν για το εσωτερικό και έναν για το εξωτερικό. Έναν για να κατευθύνει τον Αρβανιτόπουλο και τον Δένδια και έναν να συνομιλεί και να διαπραγματεύεται με τον Μπαρόζο, τον Γιούνκερ, τη Λαγκάρντ, τη Μέρκελ και τον Ολάντ για το μνημόνιο και τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας. Ο ένας να ασχολείται με τις τρέχουσες εγχώριες κυβερνητικές υποθέσεις συν κάποια ταξίδια στο εξωτερικό μαζί με τον Δημ. Αβραμόπουλο ή τον Π. Παναγιωτόπουλο και ο άλλος να ασχολείται με το μείζον πρόβλημα της χώρας συντονίζοντας τους υπουργούς Οικονομικών, Ανάπτυξης, Εργασίας, Υγείας και όποιους άλλους κάθε φορά θα συναντά η τρόικα. Αν το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι αρμοδιότητας του πρωθυπουργού τότε έχουμε «κολοβό» πρωθυπουργό.

Με έκπληξη λοιπόν άκουσα χθες τον Βενιζέλο, εξερχόμενο του μεγάρου Μαξίμου, να ανακοινώνει ότι αποφασίστηκε η συγκρότηση της «εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης» στην οποίαν, μαζί με άλλους, θα συμμετέχουν και οι τρεις αρχηγοί. Την απόφαση για τη σύσταση και τη σύνθεση της ομάδας την ανακοίνωσε ο Βενιζέλος και όχι ο πρωθυπουργός!!! Κι αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να απεδέχθη ο πρωθυπουργός να είναι περιορισμένων αρμοδιοτήτων και ευθύνης; Είναι δυνατόν να μοιράζεται το θεσμικό του ρόλο, της διεύθυνσης και του συντονισμού της κυβέρνησης, όπως αυτός προσδιορίζεται απ’ ευθείας από το Σύνταγμα, με άλλους π