Φρίντριχ, Καρλ, Βλαντιμίρ και Ζεράρ

«… Δόξα σε σένα Πατρίδα, δική μας ελεύθερη,

Της φιλίας των λαών ελπιδοφόρο στήριγμα,

Κόμμα του Λένιν δύναμη λαϊκή,

Προς το θρίαμβο του Κομμουνισμού μας οδηγεί…»

Είναι στίχοι, απ΄ τον πολύπαθο ύμνο της Σοβιετικής Ένωσης. Τη μελωδία είχε συνθέσει ο Αλέξανδρος Αλεξάντροβ ως τραγούδι για το κόμμα των Μπολσεβίκων. Στίχους έβαλε ο ποιητής παιδικής ποίησης Σεργκέϊ Μιχαλκόβ -πατέρας του κινηματογραφιστή Νικήτα Μιχαλκόβ, γνωστός και στη χώρα μας απ το αριστουργηματικό τους φιλμ «Ψεύτης ήλιος»- και ο Γκαμπριέλ Ελ-Ρεγιστάν.

Το

1944 γίνεται και επίσημα Ύμνος της ΕΣΣΔ. Μετά το θάνατο του Στάλιν το 1953 αφαιρούνται τα λόγια και παίζεται μονό η μελωδία, μιας και υπήρχαν συνεχώς αναφορές – λιβάνια για τον γεωργιανό ατσάλινο Ιωσήφ. Το 1977 ο ταλαίπωρος Μιχαλκόβ έγραψε και άλλη εκδοχή του ύμνου, αφαιρώντας όπου υπήρχε το όνομα του Στάλιν. Το 1991, ο κόσμος αλλάζει, η ένωση των Σοβιέτ, η δικαίωση των εργατών και των «κολασμένων της γης», τελείωσε χωρίς δόξες σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Το 2000, όμως, ο Βλαντιμίρ Πούτιν το ξανασκέφτεται, δίνει τόπο της οργής, λέει μέσα του «ας πάει και το παλιάμπελο» και βάζει τον 91 χρόνων, πλέον, Μιχαλκόβ να γράψει για τρίτη φορά τους στίχους για τον νέο Ύμνο της –νέας προφανώς- Ρωσίας. Το κομμάτι που σας αναφέρω παρά πάνω είναι απ το παλιό, το σοβιετικό, που έμελε να δικαιώσει ο Ζεράρ Ντεμπαρτιέ! Δε βρήκε στήριγμα στην Ρωσία; Δεν φίλιωσαν οι λαοί μέσω αυτού; Δεν έγινε κολλητός του Πούτιν; Δεν τον ντύνανε πέμπουσα οι Ρωσίδες αγρότισσες μπροστά στα παγκόσμια τηλεοπτικά δίκτυα; Δεν ήπιε σαμοβάρι λίγο πιο εκεί απ το Κρεμλίνο, επίσημα καλεσμένος της ηγεσίας της Μόσχας και ως πολίτης πια της Μάνας Ρωσίας, με τις τούνδρες, τις στέπες, τις ντάτσες, τις ψηλές σημύδες, τους ορθόδοξους παπάδες με τα λευκά καλιμάφκια, τις δυνατές βότκες από πατάτα, τον Μαγιακόφσκι, τον μιγά Πούσκιν, τους Ρομανόφ με τα Φαμπρεζέ αβγά τους και τον Ρασπούτιν τους, τους Τατάρους, τον Βόλγα και τον Ντον; Δεν είναι αυτά κτήμα, περιουσία πολιτιστική όλων μας; Γιατί όχι και του Ζεράρ Ντεμπαρτιέ λοιπόν; Δεν έχει δικαίωμα αυτός στην φιλία των λαών, στη ντάτσα, στην τούνδρα; Δεν έχει δικαίωμα στη μέση Ρωσίδα, που αν τις έριχναν, από τότε, στους δυτικούς για συζυγούς οι Σοβιετικοί, όχι ο Γκορμπατσόφ δε θα τους τρόμαζε, αλλά τώρα η μισή Ευρώπη γούνινα καπέλα με το σοβιετικό αστέρα θα φορούσαν, όπως είναι δίμετρες;

Γέννημα ενός δυτικού κόσμου, που είμαστε οι περιούσιες μας και οι καταθέσεις μας, προστάτεψε ότι πολυτιμότερο για αυτόν: τα λεφτά του! Που ναι οι καλλιτεχνικές του τάσεις, οι αναφορές του οι εσωτερικές, η συναισθηματική μου μνήμη για μια πατρίδα; Μπρος στην φορολογία και τον κίνδυνο να του πάρουν λεφτάκια πολλά, πέταξε το κερασφόρο γαλατικό κράνος, κότσαρε ένα μογγολικής καταβολής γούνινο ushanka!

Έγινε θέμα, αστείο, συζήτηση, είδηση σ όλο το κόσμο! Ευτραφής σε σημείο να ανησυχείς πως θα πάθει κάτι μπροστά στα μάτια σου, με τα σημάδια την καταχρήσεων στο πρόσωπο, το μονίμως πρησμένο απ το αλκοόλ και πληθωρικός, όπως πάντα η δημόσια εικόνα του. Το σύμβολο των Γάλλων, μετά τη Μαριάννα, την Μπαρντό, την Μασσαλιώτιδα, τα καφέ, τον Πύργο του Άιφελ, τα γαλλικά αρώματα και τις ωραίες γυναίκες με τις αξύριστες μασχάλες, για τα κεφάκια του και μόνο, την έκανε για την αγρία, παράφορη, Ρωσία του σήμερα! Τη Ρωσία της εγκληματικότητας, του ασύδοτου και όλο ερωτηματικά πλούτου, της εμπορίας λευκής σαρκός, της σκιών όσον αφορά στα ανθρωπινά δικαιώματα και την καλλιτεχνική έκφραση. Άλλωστε εκεί που έσπευσε ο μέγας Ντεμπαρντιέ πριν λίγους μήνες φυλάκισαν το γυναικείο συγκρότημα Pussy Riot, δείχνοντας πως δεν τρελαίνονται κι όλας για τους καλλιτέχνες και την έκφραση τους!

Γιός μεταλλωρύχου, με εργατικές ακριβώς καταβολές, άφησε το σχολειό στα 13 του και στα 15 του το σπίτι του, στην Γαλλική επαρχία, για να κυνηγήσει το μέλλον στο Παρίσι. Σινεμά. Κάποιες αποτυχίες και πολλές μεγάλες στιγμές του, που πέρασαν στην συναισθηματική ιστορία όλων εμάς, σε όλο τον κόσμο και που οι εικόνες φτιάχνουν ασυνείδητα το όνειρο μας. «Ο Χορός των Διεφθαρμένων», το «1900» του Μπερτολούτσι με αυτόν αιωνία ταξικό δέσμιο των απαγορεύσεων που τις πάλεψε αλλά νικήθηκε. Ο έρωτας στο «Το τελευταίο μετρό» με την ποιητικότατη Κατρίν Ντενέβ. Το πάθος στο όλο ερωτισμό «Λούλου». Άνθρωπος από Σίδερο και ανθρώπινος «Δαντών», απ τον Βάιντα. Ρομαντικός και ευγενής ιδεολόγος στον «Συρανό ντε Μπερζεράκ». Παγκόσμια σταρ με την τόσο χολιγουντιανή «Πράσινη κάρτα». Και «Όλα τα πρωινά του κόσμου», «1492: Χριστόφορος Κολόμβος και τόσα άλλα εικονίσματα για τα προσωπικά μας εικονοστάσια. Ώσπου άρχισε τα τουριστικά του γυρίσματα με τον ρόλο του εθνικού Γάλλου Οβελίξ ή τα θλιβερά «102 σκυλιά της Δαλματίας».

Προκειμένου να σωθούν τα χρηματάκια όμως, ο εθνικός της Γαλλίας, Ζεράρ συντρώγοντας τα χαβιάρια με τον Πούτιν, θυμήθηκε ως επιτυχία του, μόνο την πρόσφατη ταινία που ενσάρκωσε, τουριστικά, επίσης, τον Ρασπούτιν!

Και όπως γίναμε όλοι, σε όλη την Ευρώπη, την εφορία προσπαθούμε να αποφύγουμε. Εδώ στο Νότιο οι φτωχοί κυρίως! Στην αριστοκρατική Γαλλία, ο Ζεράρ δεν γνώριζε πως εμείς, εδώ, αν μας προτιμούσε, θα τον αφήναμε και οφ σορ να χει και καταθέσεις στην Ελβετία και για τους λογαριασμούς να μη δίνει λόγο σε κανένα και να δηλώνει ότι εισοδήματα επιθυμεί, ανάλογα τον λογιστή! Και αν ποτέ κυκλοφορούσε κάνα cd ή κάνα στικάκι (γενική: του στικακίου, όπως ακούσαμε απ τον κ. Παπακωσταντίνου στην κ. Στάη. Ούτε καν του στικακιού!), θα χάνονταν και μετά όπως όλοι οι άλλοι, θα βγαίνε και αθώος, ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ ή ίσως πια Γεράρδος Ντεπαρντίεβιτς;