Ενοποίησης συνέχεια, έστω και με πολλές ταχύτητες!

Στους διαδρόμους των Βρυξελλών αλλά και στα διπλωματικά γραφεία των κρατών-μελών της Ε.Ε. τίθεται ανεπισήμως ως ορόσημο εξελίξεων η ημερομηνία των γερμανικών εκλογών, τον Σεπτέμβριο του 2013.
Μεταξύ όλων των ευρωπαίων εταίρων θεωρείται ότι μετά τις εκλογές και ανάλογα της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί στο Βερολίνο (αν όντως, δηλαδή, επανεκλεγεί η Άνγκελα Μέρκελ και αν θα σχηματίσει κυβέρνηση με Φιλελεύθερους και Χριστιανοκοινωνιστές ή αποφασίσει

τον «μεγάλο συνασπισμό» με τους Σοσιαλδημοκράτες) θα ξεκινήσουν ραγδαίες εξελίξεις σε ό,τι αφορά τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Ιδιαίτερα στη δεύτερη περίπτωση, αν δηλαδή η Γερμανία κυβερνηθεί από «μεγάλο συνασπισμό», τότε θεωρείται περίπου δεδομένο ότι η καγκελάριος θα αναγκαστεί να βάλει νερό στο κρασί της και να δει επιτέλους κατάματα το πρόβλημα: πώς, δηλαδή, η Ευρωζώνη θα καταφέρει να ξεπεράσει τα προβλήματά της, θα αφήσει στην άκρη τα άθλια στερεότυπα περί «τεμπέληδων Νοτίων» και θα αποφασίσει «φυγή προς τα εμπρός».
Παράλληλα, κοινός τόπος θεωρείται ότι η όποια «φυγή προς τα εμπρός», στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης –και της ομοσπονδιοποίησης, γιατί όχι;- θα ξεκινήσει από την ενιαία οικονομική διακυβέρνηση. Η οποία, με τη σειρά της, θα μπορούσε να ξεκινήσει από την τραπεζική ενοποίηση, την οποία ήδη οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν ως μία δυσάρεστη –για τους ίδιους- πραγματικότητα και απλώς προσπαθούν να επιβάλουν τους δικούς τους όρους πριν την αναγκαστική εφαρμογή της.

«Αποσχιστικές» τάσεις

Την ίδια στιγμή, που όλα δείχνουν ότι τουλάχιστον το Βερολίνο έχει αποφασίσει να κρατήσει εντός Ευρωζώνης τους «ασθενείς» του Νότου –ημών συμπεριλαμβανομένων, προφανώς- οι εν εξελίξει διεργασίες και τα σενάρια στο εσωτερικό της Ευρωζώνης ταράζουν άλλα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήδη, στη Μεγάλη Βρετανία αρχίζει να κυκλοφορεί το σενάριο μιας «ειδικής σχέσης» με την Ε.Ε., ενώ στο Παρίσι –ως αντίποινα στην αντιενωσιακή συμπεριφορά του Λονδίνου- κυκλοφορούν άλλα σενάρια: όπως αυτό της κατάργησης συναλλαγών με ευρώ στο City του Λονδίνου, προκειμένου οι Βρετανοί να μην επωφελούνται των συναλλαγών με ευρώ, αφού αρνούνται να υιοθετήσουν το κοινό νόμισμα.

Πολλές ταχύτητες

Οι διεργασίες στην Ένωση είναι πολλές, πολυεπίπεδες και σε αυτές «μπερδεύονται» αντικρουόμενα συμφέροντα, επιδιώξεις και άλλα πολλά. Όμως, γίνονται. Ολοένα και περισσότεροι θεωρούν ότι τα πράγματα δεν μπορούν να μείνουν όπως έχουν. Ότι φτάνει η «μεγάλη ώρα». Η ώρα της αλήθειας, όπου είτε «μικροί» και κοντόθωροι ηγέτες θα πρέπει να σηκώσουν στους ώμους τους το ιστορικό βάρος του ναυαγίου της Ενωμένης Ευρώπης, είτε θα πρέπει, έστω εκόντες άκοντες, να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα.
Η λογική της αυτοσυντήρησης –αλλά και τα οικονομικά δεδομένα, αφού, δυστυχώς, η Ευρώπη κατάντησε να άγεται και να φέρεται από νούμερα…- λένε ότι αυτοί οι μικρόνοες ηγέτες θα διαλέξουν το δεύτερο.

Όταν, λοιπόν, έρθει αυτή η ώρα, θα ξεσπάσουν έριδες, ορισμένες χώρες δε θα θελήσουν να εκχωρήσουν μέρος της εθνικής τους κυ