ΑΝΕΞ – έλεγκτοι ΕΛ – ληνες!

Παρά το γεγονός ότι το «προσωπικό κόμμα» του Π. Καμμένου φαίνεται να «κλείνει τον κύκλο» του, αναλύεται και εκτιμάται ότι εκτέλεσε πλήρως τον ρόλο του…

«Για μαλλί πήγαινε…», ως φαίνεται, ο πρόεδρος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» Π. Καμμένος, αλλά, στο τέλος -και όπως αυτή η στήλη έγκαιρα είχε εκτιμήσει- «… θα βγει κουρεμένος»! Κινδυνεύει, μάλιστα, εάν και εφόσον συνεχίσει να πολιτεύεται με τον τρόπο που πολιτεύεται εκτός από «κουρεμένος»

να… «χάσει και το κεφάλι του» εντελώς άδοξα. Διότι, είναι σαφές, το πολιτικό εγχείρημα που ανέλαβε να διεκπεραιώσει όχι μόνο ήταν κάτι παραπάνω, σαν μέγεθος, για τις ικανότητες του ίδιου και της στενής του παρέας, αλλά, και κάτι αφύσικο, σαν γεγονός, για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Το κίνημα των «ΑΝΕΞ. ΕΛ» μορφοποιήθηκε -ήγουν : «πήρε σάρκα και οστά»- εν μια νυχτί χάριν της γνωστής «στρατηγικής αναδίπλωσης» που επιχείρησε ο τότε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας – σημερινός πρωθυπουργός της χώρας, κρίνοντας ότι μ’ αυτό τον «ελιγμό» και σύμφωνα με τους δυσμενείς αναβαθμούς της συγκυρίας, ήταν ο μόνος σίγουρος τρόπος να ανέλθει γρήγορα στην εξουσία χωρίς -και αυτό είναι το μείζον- να απειληθεί περισσότερο το «συστημικό status» της χώρας.

Ο Π. Καμμένος έπαιξε κατ’ ουσίαν το «κεφάλι» του όταν συνέλαβε και ανέλαβε, σχεδόν, εργολαβικά, το σχέδιο να λειτουργήσει ως «ανάχωμα» των απογοητευμένων ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας (και όχι μόνο), και μ’ αυτόν – τούτον τον τρόπο να περισυλλέξει την… «χαμένη ψήφο» που, όμως, δεν ήταν και τόσο «χαμένη», καθώς, όδευε με σιγουριά προς τα ανερχόμενα πολιτικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ και της «Χρυσής Αυγής» που συσπείρωναν ελέω κατάστασης ότι αγανακτισμένο και, πράγματι, ότι εξαθλιωμένο κινούνταν στην ελληνική επικράτεια. Όθεν : ήταν ένα κόμμα της οδυνηρής, για όλους, συγκυρίας που άρχισε να ταξιδεύει γρήγορα και με «σημαία ευκαιρίας»! Όταν δε, η ταχύτητά του έγινε φρενήρης και, σχεδόν, ανεξέλεγκτη, ήταν φυσικό και επόμενο, οι πιο λογικοί και συνετοί να το εγκαταλείψουν πριν καταποντιστούν στα βαθιά και θολά νερά της ελληνικής πολιτικής ζωής.

Ωστόσο, ο Π. Καμμένος και το προσωπικό (τελικά), κόμμα που δημιούργησε, όσο και αν φαντάζουν με υψιπετή φαινόμενα και καταστάσεις, εξετέλεσαν πλήρως τον ρόλο που ανέλαβαν να παίξουν : σε μια κρίσιμη συγκυρία -ίσως την πιο κρίσιμη και δύσκολη της μεταπολεμικής Ελλάδας- αποπολιτικοποίησαν, τρόπον τινά, τα πολιτικά μεγέθη και αθροίσματα που κέρδισαν, στρεβλώνοντας την ανάγκη για «ριζοσπαστικοποίηση» και ανυψώνοντας ένα πρωτοφανή λαϊκισμό που είχε, σχεδόν, πάντα σαν στόχο να περάσει από δίκη τον Γ. Παπανδρέου και, πιο ύστερα, να τον κρεμάσουν (μαζί με όσους άλλους υπεύθυνους ανευρίσκονταν!), στο πιο συμβολικό σημείο της χώρας : την πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα. Ο «μύθος της κρεμάλας», όμως, ουδέποτε υπήρξε Λόγος ή κεντρικό πρόταγμα Κοινοβουλευτικού Κόμματος στην Ελλάδα. Το αντίθετο : υπήρξε Λόγος και επιχείρημα στρατιωτικών κινημάτων και επαναστάσεων. Υπήρξε, δηλαδή, Λόγος των, εκάστοτε, πολιτειακών εκτροπών και αυθαιρεσιών. Αν, τώρα, ο Π. Καμμένος, είχε ως στόχο να κινηθεί και στρατιωτικά μετά την πολιτική του επίθεση, ακόμη δεν το ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε με πάσα σιγουριά είναι ότι …«εκείνος που θέλει τα πολλά, χάνει (στο τέλος), και τα λίγα»! Και από «νέος Πλαστήρας» που θα γινόταν, λοιπόν, ο Πάνος Καμμένος, θα καταλήξει τώρα,… «δεκανέας» σε διαλυμένο λόχο εφέδρων Σκαπανέων.