Αγώνας επιβίωσης για το ΚΚΕ

Δεν είναι η πρώτη φορά που ενόψει Συνεδρίου στο Κ.Κ.Ε έχουν… «ανάψει τα αίματα» και επικρατεί συγκρουσιακό κλίμα και αναβρασμός. Από την ίδρυσή του (εν αρχή ως «Σ.Ε.Κ.Ε» το 1918 και ως «Κ.Κ.Ε» από το 1924 και ύστερα), η «εσωτερική ιδεολογική διαπάλη», ο «οπορτουνισμός» και η «προδοσία» ήταν όροι που επικάλυπταν κι αυτή ακόμη την πολιτική δράση του κόμματος. Δεν είναι, μάλιστα, καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι πολλά ηγετικά στελέχη (ακόμη και γραμματείς, – όλοι οι γραμματείς της πρώτης δύσκολης περιόδου μέχρι να εμφανιστεί ο θρυλικός

Ν. Ζαχαριάδης που φοιτούσε στην ΚΟΥΤΒ), αποπέμφθηκαν με βαρύτατες κατηγορίες και, έτσι, άλλοι είτε ηγήθηκαν «αλλότριων» ιδεολογικών ρευμάτων στο ευρύτερο κομμουνιστικό κίνημα, είτε, έφθασαν πραγματικά να συνεργάζονται με την αντίπερα όχθη ως… «Βασιλικότεροι του Βασιλέως».

Όπως, λοιπόν, και στο παρελθόν, έτσι, και στην σημερινή δυσμενή συγκυρία, το «θέμα της στρατηγικής» του κόμματος επικυριαρχεί όλων των θεμάτων για συζήτηση. Ο προσυνεδριακός διάλογος κατέδειξε ότι υπάρχει μεγάλη ανησυχία για την ακολουθούμενη τακτική και προβεβλημένα στελέχη -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- τόνισαν, εν πολλοίς, ότι «η σημερινή πολιτική δεν προχωράει» και ότι η ευθύνη για το «οδυνηρό αποτέλεσμα» των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων, την φέρει η σημερινή ηγετική ομάδα που δεν έχει εμβαθύνει ή διευρύνει την ανάλυσή της, ώστε, να βρει τα αίτια της πολιτικής και οργανωτικής στασιμότητας του κόμματος. Και, όντως, το πρόβλημα φαίνεται να υπάρχει : εκεί που κάποτε το Κ.Κ.Ε φάνταζε ο «τρίτος πόλος» της εγχώριας κομματικής γεωγραφίας ως ριζοσπαστική δύναμη, τώρα, εμφανίζονται νέες «ανατρεπτικές αντισυστημικές δυνάμεις» (και στην Αριστερά και στην Δεξιά), που παρεισδύουν ικανά στο πολιτικό γίγνεσθαι και εισπράττουν, σχεδόν, ανενόχλητα, τα κέρδη που, άλλες εποχές, θα άνηκαν λογικώς στο κόμμα.

Πλην, όμως, η ηγεσία του Περισσού κρατάει την γνωστή -και μη εξαιρετέα- «σκληρή γραμμή» και απορρίπτει μετά βδελυγμίας κάθε απόπειρα κριτικής. Χρησιμοποιώντας επιδέξια την πολιτική και οργανωτική πείρα όλων των χρόνων που πέρασαν και ελέγχοντας -είναι σαφές- το μεγαλύτερο κομμάτι της Κεντρικής Επιτροπής και του Κομματικού μηχανισμού, ευελπιστεί να τροχιοδρομήσει (με ελιγμούς βεβαίως) στις παγιωμένες κατευθύνσεις που, είναι αλήθεια, δικαιώθηκαν πολλές φορές, τουλάχιστον, από την περίοδο 89 -91 όταν το Κ.Κ.Ε … «είδε και έπαθε» να ξαναστήσει (sic), αποτελεσματικά και αξιόμαχα τις θέσεις και το δίκτυό του, μετά το «πείραμα» της συνεργασίας και των ευρύτερων συμμαχιών. Όθεν : στον αγώνα για επιβίωση και για συμπαγή ταυτότητα και οργάνωση, μάλλον, δεν υπάρχει αυτή – τούτη τη στιγμή εγχειρήσιμη εναλλακτική λύση και τακτική. Ως εκ τούτου, αδίκως περιμένουν πολλοί να αλλάξει το Κ.Κ.Ε : στην προκείμενη φάση που εμπεριέχει, πράγματι, πολλούς κινδύνους και πρωτοφανείς μεταβολές, ισχύει (γι’ αυτό) περισσότερο από ποτέ, το αρχέτυπο σλόγκαν (και εντολή) που λέει πως : «Καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα»…