Xρυσό απόβραδο

Ξέρουμε ότι η « Χρυσή Αυγή» ιδρύθηκε την δεκαετία του ‘80, σε μιαν εποχή που η Αριστερά έκοβε και έραβε, και η Νέα Δημοκρατία – αποσπώντας τα σημαντικότερα στελέχη της Εθνικής Παράταξης, της άφησε αμανάτι νοσταλγούς της Δικτατορίας, βασιλόφρονες, και τα παρόμοια. Επ’ αυτού πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Πλεύρης (ιδρυτής του κόμματος της 4ης Αυγούστου υπό την κηδεμονία του διαβόητου Μανιαδάκη) διέλυσε το Κόμμα του το 1977. Τότε έκανε την εμφάνισή της η Χρυσή Αυγή

για να στεγαστούν τα μέλη της 4ης Αυγούστου. Ο Νίκος Μιχαλολιάκος ουσιαστικά είχε επιτύχει έναν σχηματισμό δυναμικό όσο και ακραίο, προσωποπαγή όσο και πειθαρχημένο. Με ένα λόγο : για την άκρα Δεξιά ανέτειλε μια νέα ημέρα.

Αυτό που μας εκπλήσσει σήμερα, η στρατιωτική διάταξη, η πειθήνια υπακοή των μελών της, η απόλυτη παρουσία του αρχηγού (φύρερ), η ευκολία στην στρατολόγηση, η επιτυχία στις εκλογές και η είσοδος στη Βουλή, όλα τα υπόλοιπα τέλος πάντων που παρακολουθήσαμε εντός και εκτός Βουλής, αποδεικνύουν ότι είχαμε ένα νεοπαγές μόρφωμα. Ο Μιχαλολιάκος είχε προοπτικές, ένα στενό κύκλο συνεργατών που είχαν τυφλή αφοσίωση στον αρχηγό, κατείχε το χρυσό εισιτήριο της εισόδου στο κοινοβούλιο, παραταύτα η πολιτική του υπερέβη τα εσκαμμένα και τελικά βρέθηκε με τις χειροπέδες να χλευάζεται από το πλήθος που τον θεωρούσε «δολοφόνο», φανατικό, αμφιβόλου ηθικής, με απλούστερα λόγια έναν πολιτικό που αποκλείεται να αξιοποιήσει τη θέση του μέσα στο κοινοβούλιο.

Στις εκλογές του 1999 η Χρυσή Αυγή μετείχε στην Πρώτη Γραμμή του Κ. Πλεύρη ο οποίος, όταν ερωτήθηκε για ποιο λόγο δεν τα βρήκαν με τον Μιχαλολιάκο, απάντησε με το γνωστό του φλέγμα : «Δεν είχα τον κατάλληλο σωματότυπο»! Πράγματι, η παράταξη πολυάριθμων στελεχών που θυμίζει τάγματα εφόδου με σωματική ανάπτυξη εντυπωσιακή, διαφοροποιούσε τα σώματά της αποσπώντας ενίοτε τον θαυμασμό του κόσμου για τη σωματοδομή τους.

Το νεωτεριτιστικό γνώρισμα του Κόμματος είναι η πολλαπλή σχέση του με πολλαπλά επίπεδα : επαφές με πρόσωπα του υποκόσμου αλλά και με μετανάστες που δέχονται την επιθετικότητα των «φουσκωτών» αλλά και τη συνεργασία μαζί τους. Μιλάμε για ένα συμπαγές σώμα με χιτλερική νοοτροπία και το δεξί χέρι τεντωμένο, μιλάμε για προκλητικές συμπεριφορές που θυμίζουν νεοναζιστική τακτική και μια συντριπτική περιφρόνηση που δεν δίνει μεγάλη σημασία στο σεβασμό του άλλου – εξού και ο φόνος του Φύσσα που απέβη το μέγα σφάλμα του κόμματος.

Επιβάλλεται να τονίσουμε ότι παρόμοιο «πολιτικό» κόμμα δεν μπορούμε να θυμηθούμε τις τελευταίες δεκαετίες. Ίσως γι αυτό η δολοφονία του Φύσσα (έστω και υπό αδήλωτες συνθήκες) στάθηκε επαρκής για να υπονομευτεί πάσα δικαιολογία αυτού του πολιτικού σχηματισμού και με αστραπιαίες κινήσεις της Αστυνομίας οι βουλευτές στη Βουλή να μετακομίσουν με θεατρινισμούς και κατάρες προς τα δικαστήρια και τη φυλακή.