ΠΡΟΣΟΧΗ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΝΝΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΟΛΙΩΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΜΙΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΥΓΗΣ

1) Το «δάνειο» αίμα του Φύσσα

Είναι μερικές φορές που η Ιστορία παίζει περίεργα παιχνίδια. Όπως αυτό με τον Παύλο Φύσσα. Το παλληκάρι που δολοφόνησε η Χρυσή Αυγή δεν ανήκε στο «σύστημα». Ήταν, όπως λένε, ο χώρος της ευρύτερης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αυτός που τον εξέφραζε. Ακόμη και ως μουσικός ήταν «ανορθόδοξος». Ο χώρος του ήταν η hip hop μουσική και όχι κάποιο από τα «επίσημα», τα μαζικά-καταναλωτικά μουσικά ρεύματα.

Κι εδώ είναι το παράδοξο. Η αστική δημοκρατία, το «σύστημα» εν γένει, διασώζονται, όπως φαίνεται με όσα επακολούθησαν με τη Χρυσή Αυγή, από έναν «αντισυστημικό». Δυστυχώς, όχι με κάποια ενέργεια που δηλοί την παρουσία του, αλλά με την απουσία που επιφέρει ο θάνατός του. Η αστική δημοκρατία ξύπνησε και ζωντάνεψε επειδή οι νεοναζί πέταξαν στα μούτρα της το αίμα ενός αρνητή της ως τρόπο ζωής και έκφρασης και ως πολιτικο-οικονομική οργάνωση και λειτουργία. Αυτό θα πρέπει ορισμένοι «συστημικοί» να το θυμούνται, τουλάχιστον μέχρι να ξαναπέσουν στην αστική τους χαύνωση και ξαναρχίσουν τις καθεστωτικές τους παρόλες. Το αίμα του Παύλου Φύσσα ήταν «δάνειο» σ’ αυτούς…

2) Οι «γεμιστήρες» της Χρυσής Αυγής

Πολλοί αναρωτιούνται αν είναι αρκετές οι ποινικές διώξεις και οι φυλακίσεις για να εξαφανιστεί η Χρυσή Αυγή. Η απάντηση είναι: σίγουρα όχι. Είναι όμως μια καλή αρχή. Ουσιαστική εκκαθάριση θα είχαμε αν οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές ταυτόχρονα με το ξεδόντιασμα της Χρυσής Αυγής κυνηγούσαν αμείλικτα και εξολόθρευαν κάθε εστία διαπλοκής και διαφθοράς που εξέθρεψε και συντήρησε το «συνδικάτο του εγκλήματος». Κι αυτές οι εστίες είναι πολλές. Υπάρχουν και στην αστυνομία και στη δικαιοσύνη και στον επιχειρηματικό χώρο, αλλά και σε ορισμένους υψηλούς κοινωνικούς κύκλους, οι οποίοι, ενώ απολαμβάνουν απλόχερα τα αγαθά της καπιταλιστικής οικονομίας και της αστικής δημοκρατίας, κλείνουν πονηρά το μάτι στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και τον πολιτικό ευγονισμό. Αν λοιπόν θέλουμε να ξεπαστρέψουμε τη Χρυσή Αυγή πρέπει να αποκαλύψουμε και να πριονίσουμε και όλα τα κρυφά οικονομικά, κοινωνικά και διανοητικά υποστυλώματά της. Δεν αρκεί να μαζέψουμε τις «κάννες» των πιστολιών (Μιχαλολιάκος, Παππάς, Λαγός, Κασιδιάρης και λοιποί) χρειάζεται να αχρηστεύσουμε και τους «γεμιστήρες» τους. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να διοχετεύσουμε και την, εν πολλοίς δικαιολογημένη, αγανάκτηση και οργή του κόσμου από τις ασκούμενες πολιτικές, σε δημοκρατικούς αγωγούς, καθιστώντας την έτσι και πιο αποτελεσματική…

3) Οι «καθεστωτικοί» διαμορφωτές

Μία από τις αιτίες -πέραν των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών που έχουν ειπωθεί κατά κόρον- που η Χρυσή Αυγή ευδοκίμησε και θέριεψε είναι και ο δημόσιος καθεστωτικός λόγος, ιδίως ο εκφερόμενος από τηλοψίας. Όταν οι πολίτες βομβαρδίζονται καθημερινά από απολογητές-προπαγανδιστές των συστημικών συμφερόντων, της τρόικας και των δρεπανηφόρων για τις λαϊκές τάξεις πολιτικών, είναι εύκολο να γοητεύονται ακόμη και να φαντασιώνονται από την δήθεν αντισυστημική συμπεριφορά και τον δήθεν αντικαθεστωτικό λόγο των Κασιδιάρηδων. Ακόμη και αισθητικά, στους γκρίζους και παράξενους καιρούς της κρίσης που ζούμε, οι λαϊκές, κατ’ εξοχήν, τάξεις προτιμούν τα μπλουζάκια από τα κουστούμια, την αθυροστομία από τον ορθό λόγο, τα «μούσκουλα» από τις κομψές σιλουέτες. Επειδή ο κόσμος είθισται να ταυτίζεται με πρόσωπα, στις δημόσιες αντιπαραθέσεις, ανάμεσα στους ατσαλάκωτους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και στους λεκτικούς ταραχοποιούς της πολιτικής, έλκεται περισσότερο από τους δεύτερους. Γι’ αυτό και οι μεταμορφισμοί των τηλεοπτικών αστέρων της δημοσιογραφίας δεν πείθουν, ενώ προκαλούν και τον γέλωτα όταν μονίμως προσπαθούν να «κουμπώσουν» τις εξελίξεις στις δικές τους προσεγγίσεις. Η εξαφάνιση των Κασιδιάρηδων θα ήταν πιο εύκολη αν, εκτός από τα κόμματα, και οι καναλάρχες αποφάσιζαν να ορίσουν άλλους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Λιγότερο καταναλωμένους, λιγότερο αλαζόνες, λιγότερο προκλητικούς, λιγότερο προπαγανδιστές…

4) Η …λάθος πολιτική συνταγή

Σχεδόν ταυτόχρονα με τις συλλήψεις της διευθυντικής ομάδας της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε και ο πόλεμος για την ολιγωρία της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση του νεοναζιστικού – εγκληματικού φαινομένου. Ναι, η κυβέρνηση καθυστέρησε. Ναι, το κράτος δεν αντέδρασε ως όφειλε. Ναι, τα αντανακλαστικά της Δημοκρατίας δεν λειτούργησαν όπως έπρεπε. Ναι, κάποιοι, επειδή ίσως τους βόλευε, ανέχτηκαν ή και συγκάλυψαν. Χρειάστηκε το αίμα ενός Έλληνα, μια πολιτική δολοφονία για να κινητοποιηθούν. Σήμερα όμως δεν (πρέπει να) είναι αυτό το κυρίαρχο πρόβλημα. Σήμερα δεν πρέπει, το δημοκρατικό-αντιφασιστικό μέτωπο που συγκροτείται, να εξασθενίσει από τις διαμάχες για το παρελθόν. Έχουμε καιρό γι’ αυτές. Σήμερα αυτό που προέχει είναι να ξεπατώσουμε τη Χρυσή Αυγή. Τώρα που εμφάνισε το απεχθές πρόσωπό της, να της κόψουμε το κεφάλι και να θάψουμε το ακέφαλο σώμα της. Η κυβέρνηση, η αστυνομία, η δικαιοσύνη μπορεί μέχρι τώρα να μην έκαναν καλά τη δουλειά τους. Τώρα όμως -έστω και εξ ανάγκης ή επειδή δεν είχαν ακόμη «δέσει» τις υποθέσεις, όπως λένε- την κάνουν. Η μόνη λοιπόν σωστή πολιτική είναι να πιέσουμε να συνεχίσουν σ’ αυτό το δρόμο. Να πιέσουμε η «εκκαθάριση» να γίνει γρήγορα, μεθοδικά, αποτελεσματικά και μέχρι τέλους. Σε διαφορετική περίπτωση, τη διαμάχη για το παρελθόν μπορεί να την εκμεταλλευθεί η Χρυσή Αυγή, και να επανακάμψει δριμύτερη στο μέλλον. Αν στην ίδια κατσαρόλα βάλουμε τα μνημόνια, τις πολιτικές διαφορές και την εγκληματική δράση των νεοναζιστών το φαγητό θα ‘ναι νόστιμο και εύπεπτο μόνο για τους Χρυσαυγίτες. Να ξεκαθαρίσουμε τα υλικά της πολιτικής αντιπαράθεσης λοιπόν πρέπει. Όλοι μαζί τελειώνουμε το «συνδικάτο του εγκλήματος» και ο καθένας μόνος του συνεχίζει την πολιτική αντιπαράθεση για όλα τ’ άλλα…