Ταξίδι στ' όνειρο

Ανήμερα της επετείου του ιστορικού 8-2 ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό το 1930, το Greenzone δημοσιεύει ένα «ξεχωριστό» αφιέρωμα του Ar1stot3li...
«Ρε ψηλέ, πάμε σπίτι σου λέω, είμαι λιώμα, το πρωί δουλεύω μεταφορική, δε με λυπάσαι;»

«Πάμε να κάνουμε μια γύρα από το γήπεδο, για να κάνουμε γλυκό ύπνο μετά, και αύριο στο πληρώνω εγώ το μεροκάματο. Επέτειο έχουμε απόψε, 8 γκολ είναι αυτά, έλα, μην το σκέφτεσαι καν».

Ή ώρα είχε ήδη πάει 04.15 και η κίνηση ήταν αραιή στην Αλεξάνδρας. Ένα απορριματοφόρο στο απέναντι ρεύμα διασπούσε την ησυχία της περιοχής, ενώ στα προσφυγικά έκλεινε και το τελευταίο αναμμένο φως.

Ο Δημήτρης κι ο Άγγελος, δυο παιδικοί φίλοι από τον Ερυθρό, που γνωρίστηκαν πριν αρκετά χρόνια στα σκαλιά της 13 είχαν ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής από το μπαράκι της Πανόρμου που πήγαιναν συχνά, κυρίως μετά από νικηφόρους αγώνες, εντός ή εκτός γηπέδων.

Αλλά για το δρόμο προς το σπίτι θα έκαναν μία παράκαμψη εκείνο το κρύο βράδυ της 3ης Φεβρουαρίου.

Στο γήπεδο «Απόστολος Νικολαίδης»...
«Ρε Μήτσο, πήγαινε μόνος σου τη γύρα, εγώ δε βλέπω μπροστά μου,εδώ καλά καλά δε με βλέπω ούτε μέχρι το σπίτι να φτάνω. Και δεν έχω ούτα φράγκα για ταξί».

«Άγγελε, κάνε άλλη μια υπέρβαση απόψε και μη μασάς, εδώ δεν κώλωσες στην Τούμπα το ’89 που μας είχαν περικυκλώσει 150 παόκια, τώρα σε έπιασε να λακίσεις;
Έλα, θα περπατήσουμε μια φορά όλο το γήπεδο γύρω-γύρω, να δούμε και τα νέα γκράφιτι ρε, και σπίτι θα σε πάω εγώ μετά, στους ώμους θα σε πάρω. Αλλά έτσι κι αλλιώς το δικό μας σπίτι εδώ είναι».

«Καλά ρε, αλλά θα το θυμάμαι αυτό που μου κάνεις απόψε!».

Πάτησαν το πεζοδρόμιο της 5 και άρχισαν να περπατούν προς το πέταλο που κοιτούσε το Λυκαβηττό.
Κοιτώντας την τεράστια φωτογραφία του Λινοξυλάκη, είχαν την αίσθηση πως τους έκλεισε συμβολικά το μάτι. Κανένας όμως δεν είπε τίποτε στον άλλον, έτσι κι αλλιώς η μπύρα έρεε ήδη άφθονη στο αίμα και των δυο και μπορούσαν να δουν οτιδήποτε πλέον.

Έχοντας πλέον φτάσει στην 3 είδαν έναν μεσόκοπο κύριο με καπαρντίνα και καβουράκι να έρχεται προς το μέρος τους. Τους έκανε εντύπωση πως παρά το προχωρημένο της ώρας ο κύριος ήταν ντυμένος στην τρίχα. «Καβουράκι στο 2012;», απόρησαν και οι δύο, «ξαναγύρισε στη μόδα ή είμαστε κουρούμπελο και οι δυο;» είπαν μεταξύ τους.

«Καλησπέρα παιδιά», τους έγνεψε.
«Καλησπέρα», απάντησαν, κάπως φοβισμένα.
«Ρίξτε ένα χεράκι παιδιά να ανοίξω τη σιδερένια πόρτα, εγώ πάντως την εισήγηση μου στον κο Παπάζογλου την έκανα, η πόρτα αυτή είναι παλιά και με ταλαιπωρεί στο άνοιγμα. 24 ετών πόρτα, από τότε που κατασκευάστηκε το γήπεδο την έχουμε...»

Οι δύο φίλοι άρχισαν να κοιτάζονται. «Τρελός είναι αυτός ρε Άγγελε;», ψιθύρισε ο Δημήτρης στο φίλο του, «για ρώτα τον ποιος είναι και τι θέλει».

«Ποιος είστε κύριε;»

«Να σας συστηθώ, Άντώνης Βρεττός, ο διευθυντής του γηπέδου, αν δε με έχετε ακούσει. Εντάξει, δεν είμαι τόσο δημοφιλής όσο ο