master_peace #Σίζον01_Επεισόδιο01 [Aπό πρώτο χέρι]

Χαίρω πολύ, Ειρήνη_Πτυχιούχος!

Ναι! Έζησα να το πω κι αυτό η γυναίκα. Και τη φασαρία μου την έκανα στην ορκωμοσία και η θεία συγκινήθηκε και τα κομφετί μου τα 'ριξα (not) και άνεργη είμαι αλλά...ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ. Όπως προφανώς είσαι και εσύ που διαβάζεις ετούτες εδώ τις γραμμές κι αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο να το κάνεις. Επόμενος προορισμός μετά τη Θεσσαλονίκη και τον Λευκό Πύργο; Η πατρίδα. Κάνε κι αλλιώς αν μπορείς. Δε λες όμως, πάλι καλά που είμαι και λίγο μαμάκιας και μετά από 4 και κάτι χρονια δε θ' ασχολούμαι με λογαριασμούς και νοίκια. Φτάνει! Αα, ναι! Δουλειά τελικά βρήκα, για να μην αγχώνεσαι στο λέω.
Κι άσχημα δεν ήταν! Γνωριμίες out of the blue, στιγμές άπειρου γέλιου, συνεργασία με συναδέλφους και αφεντικά, που ούτε μπορούσα να φανταστώ ποτέ μου, καταραμένα 10ωρα, αναθεματισμένα πρωινά ξυπνήματα και αυτοί οι περίεργοι πελάτες που έρχονται για φραπέ αλλά στα πλαίσια του ''είμαι τυπάς'' παραγγέλνουν το espresso corretto κι αναρωτιουνται που είναι το άλλο μισό.!! Συγγνώμη, τα θετικά έπρεπε να γράψω, ξέρω, αλλά αλλού η ζωή με πάει από μικρή... Δε βαριέσαι.
Πάντως, αυτό που με στοίχειωνε περισσότερο δεν ήταν τα καταραμένα 10ωρα, τα αναθεματισμένα πρωινά ξυπνήματα και αυτοί οι περίεργοι πελάτες που έρχονται για φραπέ αλλά στα πλαίσια του ''είμαι τυπάς'' παραγγέλνουν το espresso corretto κι αναρωτιουνται που είναι το άλλο μισό, αλλά εκείνο το τραγούδι που έπαιζε ανά 2 λεπτά στο repeat. Ωωω, ναι. Εκείνο το τραγούδι που ένα πρωί του 'δωκα μεγαλύτερη βάση του στίχου: ''Hey brother, there’s an endless road to rediscover..''. Στο όνομα αυτού του endless δρόμου, λοιπόν, έστειλα και γω τα χαρτιά μου για μεταπτυχιακό.
Κοίτα, το εξωτερικό πάντα το 'χα κατά νου. Θες η οικογένεια, θες η μόδα, θες η αναζήτηση θυράματος, θες η ανάγκη να βρω κάτι σχετικό μ' αυτό που σπούδασα.. Όπως και να χει, γραφείο στην Ελλάδα, σαν πολιτικός επιστήμονας δεν ανοίγεις που να βαράς κάτω όλα τα πτυχία και τα επιχειρήματα σου.
Άλλωστε ποιά είναι η καλύτερη δικαιολογία για να τα παρατήσεις όλα τώρα και να φύγεις στο εξωτερικό, να μετακομίσεις ή να αλλάξεις επαγγελματική κατεύθυνση; Μα η ημερομηνία γέννησης σου φυσικά! //the younger the better// και κάπως έτσι έκλεισα τα 24, δυο μήνες τώρα!
Έτσι ξύπνησα ένα ωραίο ελληνικό πρωί και είπα...φεύγω.
Βέβαια από το αποφασίζω να φύγω μέχρι το όντως φεύγω, υπάρχει μια απόσταση κοντά στους 6 μήνες. Γι’ αυτό και τα καταραμένα 10ωρα, τα αναθεματισμένα πρωινά ξυπνήματα και αυτοί οι περίεργοι πελάτες που έρχονται για φραπέ αλλά στα πλαίσια του ''είμαι τυπάς'' παραγγέλνουν το espresso lcorretto κι αναρωτιούνται που είναι το άλλο μισό συνεχίζονται ακάθεκτα. Είναι βλέπεις που, αποφάσισα να ωριμάσω και είπα να αρχίσω να μαζεύω τα δικά μου χρήματα. (be proud of, που και που)
Αν συνεχίζεις να με διαβάζεις, πράγμα που μου κάνει εντύπωση αλήθεια, σου λέω ότι το μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα αποφάσισα να το κάνω στη Δανία, βλέπε Σκανδιναβία, Βόρεια Ευρώπη, με μοναδικά χερσαία σύνορα αυτά της Γερμανίας. Θερμαικό δεν έχει. Ανταυτού Βόρεια θαλασσα, με λιγότερα μικρόβια θαρρώ!Κάπως έτσι πέρασε μια ολόκληρη χρονιά. Σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι και στο τσακίρ κέφι άντε και καμιά γραμματεία του Α.Π.Θ. για την απαραίτητη χαρτούρα -να σημειωθεί κάπου εδώ, παρακαλώ πολύ, ότι σπίτι πατρικό και δουλειά βρίσκονται 247χλμ βοριοδυτικά της φτωχομάνας Σαλονίκης ή για τους ψαγμένους 154,4 μίλια-. Δεν τα λες και πολύ στρωτά τα πράγματα ούτε βολίκα. Ξέρεις, έχει διαφορά να πίνεις καφέ στην παραλία με θέα τον Πύργο τον Λευκό από το να δουλεύεις non-stop με κείνους τους πελάτες που λέγαμε πριν, κι ας είναι για καλό σκοπό. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον αυτό ήταν και το καλό της υπόθεσης. Ήθελα να μπω στ' αεροπλάνο μια ώρα αρχύτερα!

Και, ντάξει, εδώ που τα λέμε, ούτε και στη δουλειά ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα! Αλλά ρε παιδί μου, είναι που θες να ασχοληθείς μ’ αυτό που κάνεις κέφι και ότι και να μου πεις, όλοι ξέρουμε ότι η σημερινή Ελλάδα δε σε βοηθά. Τι, Όχι; Ξέρω, ότι μερικοί αποφασίζουν να φύγουν (βλέπε εμένα) κι άλλοι να μείνουν, να γκρεμίσουν και να ξαναχτίσουν με νέα υλικά. Όπως και να 'χει, αν, νομοτελειακά, τα αντανακλαστικά στη δράση είναι η αντίδραση, τότε, φίλοι μου, δεν υπάρχει τίποτα πιο υγιές από το να σφυρίξεις αδιάφορα, να γελάσεις στον εαυτό σου και να συνεχίσεις το δρόμο σου με ακόμα μεγαλύτερο διασκελισμό. Το προς ποιά κατεύθυνση θα επιλέξεις να πας, εσύ το ξέρεις καλύτερα..Το δικό μου εισιτήριο πάντως γράφει Κοπεγχάγη και είμαι διατεθειμένη να σου πω όλα όσα πρόκειται να περάσω τα επόμενα δυο χρόνια.
Και πίστεψε με, έχω βάλει στόχο, να κάνω πολλά....
so close, no matter how far
to be continued