Άνθρωποι σα φωτογραφίες

Του Δημήτρη Παπαζαχαρία Φοιτητής Τμήματος Μηχανικών Πληροφορικής στο ΑΤΕΙ Σερρών
facebook:Dimitris Papazacharias Binstagram: @dimitris_papaz95Του

Κουραστική εκείνη η Δευτέρα. Η βροχερή της διάθεση από το πρωί διακαιολογούσε την αγανάκτησή μου, για την πιο μισητή ημέρα της εβδομάδος. Όσο σκεφτόμουν ό,τι έπρεπε να συμμαζέψω ώστε να υποδεχτώ φίλους, με έπιανε πανικός. Νύσταζα τόσο πολύ. Μπήκα βιαστικά στο διαμέρισμά μου πετώντας τα φυλλάδια και τις σημειώσεις (βρεγμένα πια) κάτω στο διάδρομο. Έβαλα καφέ και ροκ ράδιο σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σπάσω τη βροχερή δευτεριάτικη μονοτονία. Το μάτι μου πήρε όλα εκείνα τα στιβαγμένα φυλλάδια και βιβλία,που ήταν άγαρμπα και άτσαλα τοποθετημένα επάνω στα ράφια.Πήρα τον καφέ και δυνάμωσα το ράδιο. Το ήξερα καλά αυτό το κομμάτι “Time is running out” από τους Muse. Τίποτα δε μπορούσε να μαλακώσει αυτή τη Δευτέρα. Έβλεπα τη στοίβα των βιβλίων που υψωνόταν σαν γίγαντας, κι άρχισα δουλειά.
Τα βαριά βιβλία πληροφορικής και μαθηματικών μου απέδιξαν γι’ακόμη μια φορά πόσο με είχε αρρωστήσει η Δευτέρα εκείνη.Ακόμη απορρώ πώς μέσα στο χαμό έπεσε η ματιά μου σε εκείνο το ξεχασμένο βιβλίο της Πρώτης Λυκείου. Ανοίγοντάς το,ξεχύθηκαν από μέσα φωτογραφίες. Φωτογραφίες από την εφηβική ζωή. Από εκείνες που δε γνώρισαν ποτέ τη ζεστή συντροφιά του άλμπουμ και ήταν μονίμως φυλλακισμένες μέσα σε σχολικά βιβλία. Ακούμπουσα τις τσαλακωμένες τους άκρες και τις ίσιωσα μια προς μία. Προς στιγμήν τις λυπήθηκα γιατί τόσο καιρό αποτελούσαν απλώς σελιδοδείκτες. Δεν κατάλαβα το πότε άρχισα να αφαιρούμαι και να αναπολλώ εκείνες τις στιγμές. Μία τεράστια απορία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. Έβλεπα άτομα που τα είχα ξεχάσει εντελώς. Και οι δύο πλευρές είχαμε κόψει απότομα τα νήμματα της επικοινωνίας μας εδώ και πολύ καιρό. Απλά αργήσαμε να το καταλάβουμε. Οι πρώην συζητήσεις και οι καθημερινές αλητείες, είχαν γίνει σύντομα likes στο facebook και μηνύματα χωρίς καμία όρεξη να σταλούν.Μηνύματα που έμειναν στο πρόχειρο αναζητώντας τον λόγο που δεν άρχισαν το δικό τους ταξίδι. Με τα άτομα αυτά είχα τώρα ένα τυπικό ‘Ναι,ναι θα κανονίσουμε’ με αμήχανο χαμόγελο. Μήπως τράβηξα απλώς τον δρόμο μου ή απλώς δε θέλησα να ξαναβρεθούν στον δικό μου; Όλες εκείνες οι σχολικές κοπάνες. Όλους εκείνους τους καφέδες που τους συνόδευαν οι συζητήσεις για το μέλλον. Όλα κείνα τα αναρχικά καλοκαίρια που δε με ένοιαζε πότε θα ξημερώσει και πότε θα συμμαζευτώ, τα αναβίωνα ξανά μέσα από τον κόσμο των αναμνήσεων. Σε εκείνο τον κόσμο που όλοι οι έφηβοι ψάχναμε στήριξη και κατανόηση στις δύσκολες στιγμές της αλλαγής μας.
Είναι αλλαγμένες τώρα εκείνες οι στιγμές για εμένα. Ακινητοποιημένες και παγωμένες σε μια διάσταση που δε γνωρίζω πια. Δε θέλω να εισέλθω σε αυτή. Στην ίδια διάσταση του μυαλού μου, βρίσκονται και οι φίλοι εκείνων των χρόνων. Συνεχίζουν να χαμογελούν και να μορφάζουν σε κάθε φωτογραφία με ξεγνοισιά.Τίποτε δε μας σταματούσε τότε. Νιώθαμε ό,τι δε θα παγώσουμε ποτέ. Οι άνθρωποι δε λένε να βάλουν πέρα τον εγωισμό τους. Κι αν το κάνουν,τότε δε βάζουν πέρα την ηλιθιότητά τους. Όσο και να μεγαλώσουμε τα ίδια θα κάνουμε. Από τα ίδια θα νευριάζουμε και στα ίδια θα καταλήγουμε. Εν ολίγης το κεφάλαιο φιλία κάποτε κλείνει. Ο καφές μου τώρα έχει παγώσει και μια αναπάντητη κλήση με ξυπνά απο τον λήθαργο. Ευτυχώς το ράδιο ακόμη παίζει δυνατά. «Χέστο»,ψελλίζω και θάβω το βιβλίο βαθιά στη ντουλάπα.
Ο εγωισμός μου με βοήθησε να πεισμώσω και να ξεχάσω όσα αναβίωσα το τελευταίο τρίωρο. Χασμουριέμαι και χωρίς να το καταλάβω έχω ήδη αποκοιμηθεί