Ημερολόγιο καταστρώματος: Οι καλοί άνθρωποι μοιάζουν με όαση μέσα στην έρημο

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι η καλοσύνη είναι η αρετή των δυνατών ανθρώπων; Θέλει δύναμη να μη σε τραβήξει το ρεύμα και να γίνεις ίδιος με όλους τους άλλους, σαν τη μάζα. Αυτή τη γενική γκρίνια, αγένεια, παλιανθρωπιά που κυκλοφορεί γύρω μας. Θέλει δύναμη να μην κάνεις αυτό που ορίζουν οι καιροί σήμερα. Να «στην πω», να φανώ εγώ καλύτερος, να μην μου πατήσεις τον εγωισμό μου, να μην με θίξεις…Είναι δύσκολο να απαντάς με καλοσύνη στην αγένεια. Να σιωπάς, να νομίζει ο άλλος, ότι είσαι αδύναμος, ότι κέρδισε τελικά εκείνος. Δεν είναι αδυναμία, είναι αυτό για το οποίο νιώθεις ότι υπάρχει τελικά ελπίδα σε

Καλοκαίρι, πάνω σε ένα καράβι επιστρέφοντας από ένα νησί στη βάση σου. Οι θέσεις είναι γεμάτες και κάποιος κάθεται στη θέση κάποιου άλλου, όπως πολύ συχνά συμβαίνει στα καράβια, τα αεροπλάνα, στο σινεμά, στο γήπεδο. Όπου τέλος πάντων υπάρχουν αριθμημένες θέσεις. Η σκηνή διαδραματίζεται ανάμεσα σε δύο κοπέλες. Η μία κάθησε στη θέση της άλλης και όταν μπήκε να βρει τη θέση της η δεύτερη, εκείνη που έκανε το λάθος έκανε μια απίστευτη σκηνή, ότι δηλαδή δεν μπορούσε να κάτσει στη θέση της, χίλιες δύο δικαιολογίες που περιείχαν και φωνές μέσα τους.

Έχοντας συνηθίσει σε αυτό το κλίμα του δίκιου της ζούγκλας, εκείνου που για να βρεις το δίκιο σου πρέπει να φωνάξεις δυνατότερα, ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι η δεύτερη κοπέλα της είπε «μπορείς να κάτσεις εδώ εκτός αν έρθουν να μας ελέγξουν τα εισιτήρια οπότε θα ‘ρθω να κάτσω στη θέση μου».

Όσοι είμαστε μπροστά στη σκηνή αυτή κοιτάμε με απορία τη δεύτερη κοπέλα, με θαυμασμό, με χαρά ίσως που υπάρχουν σήμερα ακόμα τέτοιοι άνθρωποι που δεν θα διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους με άκομψο τρόπο. Το παιδί αυτό ήταν μεγαλωμένο με σωστούς τρόπους και απεφευγε τις εντάσεις όπως φάνηκε.

Λίγο αργότερα, στο ίδιο καράβι ξαναγίνεται άλλη σκηνή, πραγματικά τα καράβια το καλοκαίρι είναι εξαιρετικά για να βλέπεις σκηνές ανάμεσα σε αγνώστους, αν έχεις όρεξη για παρατήρηση. Νεαρός γύρω στα 30 μένει χωρίς τη μάσκα του καθώς του σπάει το λαστιχάκι. Ένα εξαγριωμένο πλήθος ηλικιωμένων, ξεκινά το bullying: «Βάλε τη μάσκα σου, θα μας κολλήσεις όλους, δεν ντρέπεσαι». Ο νεαρός πάει να αγοράσει μάσκα από την καντίνα, δεν είχε, όλοι όσοι παρακολουθούσαν τη σκηνή, είτε δεν είχαν μάσκα δεύτερη είτε δεν ήθελαν να του δώσουν. Πάλι η κοπέλα βρέθηκε σαν από μηχανής θεός και του έδωσε μια κλειστή μάσκα και έληξε έτσι και αυτό το θρίλερ αισίως.

Οι καλοί άνθρωποι είναι η εξαίρεση μέσα στους σκοτεινούς καιρούς. Γιατί χρειαζόμαστε περισσότερους από αυτούς

Φυσικά όλοι αν είχαμε μια δεύτερη μάσκα θα τη δίναμε σε αυτόν τον ξένο για εμάς άνθρωπο. Έτυχε να μην είχε κανείς άλλος. Φυσικά αν μας πάρουν τη θέση, θα πάμε να την διεκδικήσουμε κάποιοι όμως δεν θέλουν να μπουν σε αυτή τη μάχη. Η θέση άλλωστε δεν παίζει καμία σημασία.

Δεν είναι θύμα εκείνος που δεν πέφτει στο επίπεδο των άλλων και δεν διεκδικεί τα ασήμαντα. Τα πράγματα που έχουν πραγματική σημασία, είναι εκείνα για τα οποία αξίζει να παλεύουμε, αν είμαστε συνεχώς με τα όπλα σηκωμένα πώς θα έχουμε ενέργεια για να αφήσουμε τα όμορφα πράγματα να έρθουν στη ζωή μας; Πώς θα έχουμε ενέργεια για τις πραγματικές μάχες που πρέπει να κερδίσουμε;

Αν θες να κερδίζεις πάντα, να βγεις από πάνω, να τους την πεις, να νομίζεις ότι εσύ είσαι ο καλύτερος κάνε το. Το χειρότερο είναι ότι ακόμα και όταν θα έχεις κατακτήσει το δικαίωμα για το οποίο πάλεψες, δεν θα νιώσεις ποτέ την εσωτερική γαλήνη που ένιωσε εκείνο το κορίτσι. Που απλά δεν ασχολείται, δεν αναλώνεται, δεν αφήνει την μάζα να την παρασύρει και να την κάνει ίδια αλλά παραμένει πιστή στις αξίες και τα πιστεύω της.

Μπορεί όλα αυτά να είναι θεωρίες και από μια σκηνή που διαδραματίστηκε ανάμεσα σε αγνώστους να μην ισχύει τίποτα από όλα αυτά, όμως έχω την πεποίθηση, ότι ο άνθρωπος που τα έχει καλά με τον εαυτό του, δεν κάνει σκηνές, δεν φωνάζει, δεν μαλώνει, δεν προσβάλει, δεν θέλει να βγει από πάνω. Αυτή η συμπεριφορά ανήκει στους ανθρώπους που παλεύουν να αποδεχτούν και να αγαπήσουν τον εαυτό τους. Παλεύουν να βρουν ένα αυτί να τους ακούσει με οποιονδήποτε τρόπο.

Εύχομαι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους, σαν την κοπέλα αυτή, να βρίσκονται στο δρόμο σου, ώστε ούτε εσύ να χρειάζεται να φωνάζεις και να διεκδικείς αλλά και να νιώθεις λίγη από την δροσιά της ψυχής τους, έστω και για λίγο. Η καλοσύνη άλλωστε είναι μεταδοτική, αν σου φερθεί κάποιος με ωραίο τρόπο, δεν μπορείς να μην απαντήσεις και εσύ με τον ίδιο.

Το απίστευτο δώρο που φέρνουν τα χρόνια, καθώς σβήνεις άλλο ένα κεράκι στην τούρτα των γενεθλίων σου

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Ημερολόγιο καταστρώματος: Οι καλοί άνθρωποι μοιάζουν με όαση μέσα στην έρημο εμφανίζεται στο iPop.