Έμεινα άνεργη στην καραντίνα… κι αυτά είναι όσα μου λείπουν (και δε μου λείπουν)!

Άνεργη στην καραντίνα. Μάλλον ακούγεται σαν εφιάλτης, ένα κακό αστείο… αλλά και τι είναι η ζωή μας το τελευταίο διάστημα; Εντάξει, θα πάψω να είμαι drama queen και θα σου πώς με το χέρι στην καρδιά όσα μου λείπουν και δεν μου λείπουν αυτό το διάστημα. 

Και τι μας νοιάζει θα μου πεις… ε μπορεί κάποιοι να ταυτιστούν! Άνεργη στην καραντίνα. Περίεργα συναισθήματα. Μπερδεμένες σκέψεις. Αλλά για να μη μας “κυνηγήσουν” θα ήθελα πρώτα να κάνω ένα disclaimer: έμεινα άνεργη

πριν την καραντίνα και είχα ξεκινήσει τη διαδικασία των συνεντεύξεων για μια νέα θέση μέχρι που… ο κόσμος κατέβασε ρολά. Ατυχία; Μπορεί και όχι. Αλλά αυτό θα το αφήσουμε για το τέλος. (βάλτε έναν αστερίσκο*).

Τι μου λείπει, λοιπόν; Όπως πολύ καλά μπορεί να σκέφτηκες…. ο μισθός! Γιατί παιδιά, κακά τα ψέματα όσο κι αν αγαπάς αυτό που κάνεις, ο μισθός είναι ένας βασικός παράγοντας. Ο μισθός μου λείπει κι όσο περνάνε οι μέρες της ανεργίας, μου λείπει ακόμη περισσότερο. Ωστόσο, είμαι και τυχερή καθώς λόγω καραντίνας δεν παραγγέλνω τον καφέ μου απ’ έξω αλλά φτιάχνω έναν ωραίο ελληνικό με καϊμάκι στο σπίτι, δεν παίρνω delivery αλλά πειραματίζομαι με τις συνταγές του Άκη, δεν χρειάζομαι την κάρτα για τα Μέσα γιατί απλά δεν μετακινούμαι.  Με λίγα λόγια, τα έξοδα μου έχουν μειωθεί στο ελάχιστο. Αλλά ένας μισθός πάντα σου λείπει, ακόμη κι όταν δουλεύεις!

Τι άλλο μου λείπει; Οι συνάδελφοί μου. Ναι, όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται μου λείπουν οι συνάδελφοί μου. Η καθημερινή επικοινωνία που είχαμε. Το άγχος που μοιραζόμασταν. Το brainstorming που κάναμε. Το γεγονός ότι δεν έβλεπε ο ένας ανταγωνιστικά τον άλλον, αλλά ο ένας βοηθούσε και κάλυπτε τον άλλον αν χρειαζόταν. Όχι, παιδιά δεν δούλευα στη Σουηδία αλλά εδώ στην Ελλάδα. Είχα την τύχη να έχω τους καλύτερους συναδέλφους του μήνα, του χρόνου, της εποχής (inside joke για τους συναδέλφους). Θα αναρωτηθείς “και δεν μιλάτε τώρα;”. Ασφαλώς και επικοινωνούμε αλλά… ξέρεις… μου λείπει αυτή η ρουτίνα μαζί τους!

Τι άλλο μου λείπει; Η δουλειά! Κι όμως, η δουλειά… Παιδιά, φροντίστε να κάνετε κάτι που αγαπάτε και σας αρέσει, κάτι που σας ευχαριστεί και γεμίζει την καρδιά σας. Τάδε έφη… μια άνεργη στην καραντίνα. Σε αυτό το πλαίσιο να αναφέρω κι ένα πράγμα που… μου λείπει και δεν μου λείπει: το πρόγραμμα. Γιατί είναι διαφορετικό να ξέρεις πως έχεις ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα κάθε μέρα και διαφορετικό να ξυπνάς και να μην έχεις ένα συγκεκριμένο πλάνο.

Μου λείπει και δεν μου λείπει… λοιπόν το πρόγραμμα! Γιατί; Γιατί απ’ τη μια καμία μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Ξυπνάω και δεν θα καθίσω επί 8 ώρες σε μια καρέκλα να εργαστώ. Αλλά έχω την ελευθερία από την ώρα που ανοίγω τα μάτια μου, να εκμεταλλευτώ την ημέρα μου όπως θέλω. Κι εγώ επιλέγω να σηκώνομαι από το κρεβάτι νωρίς, να φτιάχνω ένα νόστιμο πρωινό, να απολαμβάνω για λίγο τον ουρανό απ΄το μπαλκόνι μου, να κάνω χρήση του αριθμού 6 και να πηγαίνω στη θάλασσα. Έχω την ευκαιρία να ασχοληθώ με πράγματα που ούτε που μου περνούσαν από το μυαλό παλαιότερα: να πάω για ποδηλατάδα, να μάθω να ζωγραφίζω, να κάνω διαλογισμό, να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου.

Η κάθε μέρα είναι διαφορετική. Φροντίζω για να είναι διαφορετική. Ακόμη κι αν μου λείπει λιγάκι το πρόγραμμα. Γιατί όσο μ’αφήνεις… τόσο αφήνομαι. Αλλά και τι πειράζει μερικές φορές να αφήνεσαι;

Όλα όσα μας δίδαξε η καραντίνα και πρέπει να κρατήσουμε στη ζωή μας!

Δεν μου λείπει το πρωινό ξύπνημα και το ξυπνητήρι. Δεν μου λείπει να βάζω τρία ξυπνητήρια για να σηκωθώ και να μην μπορώ λιγάκι να χουζουρέψω. Τώρα ξυπνάω νωρίς και χωρίς ξυπνητήρι. Ξυπνάω και δεν ανοίγω το κινητό μου για να τσεκάρω τα emails. Ξυπνάω και δεν έχω ένα μικρό βάρος για το τι θα συμβεί και σήμερα.

Δηλαδή… δεν μου λείπει το άγχος. Ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβάνεσαι μερικές φορές, αγχώνεσαι. Κι όταν έχεις ευθύνες, αγχώνεσαι διπλά. Κι αν είσαι και λιγάκι αγχώδης σαν άνθρωπος… δεν γλιτώνεις σου λέω. Λοιπόν, ηρέμησε το μέσα μου. Ξέρω πως θα είναι για λίγο… αλλά αυτή η εκδοχή του εαυτού μου, η ήρεμη, που δεν τσαντίζεται με το παραμικρό, που δεν έχει διαρκώς το νου της σε κάτι ή μη τυχόν και κάτι πάει στραβά, εμένα πολύ μου αρέσει. Αλλά αυτό έχει να κάνει και με τον άνθρωπο και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για τη διαχείριση του άγχους του.

*Και με όλα αυτά θέλω να καταλήξω στο γεγονός ότι…. μπορεί να έμεινα άνεργη στην καραντίνα, να μην πρόλαβα να ξεκινήσω σε μια νέα θέση αλλά τελικά δεν το θεωρώ ατυχία. Ξέρεις γιατί; Σπάνια σου δίνεται η δυνατότητα να πατήσεις μια παύση. Από όλα. Να δεις τι θέλεις και τι δεν θέλεις, τι σου κάνει και τι όχι. Ποιος θέλεις να είσαι όταν τελειώσει όλο αυτό, να δεις τα όριά σου, να δεις ότι μπορείς να ζήσεις και με πιο λίγα, να δεις ότι η δουλειά τελικά δεν είναι η ζωή σου.

Και είναι στο χέρι σου να ξεκινήσεις να δημιουργείς τη ζωή σου όπως την έχεις φανταστεί. Τώρα που μηδένισε το κοντέρ, πρόσεξε την εκκίνηση. Μερικές φορές είναι το παν.

ΥΓ:  Το κείμενο μοιράστηκε μαζί μας μια αγαπημένη φίλη και αναγνώστριά του iPop.gr

Διαβάστε επίσης:

Εσύ ποιος θέλεις να είσαι μετά τον κορονοϊό; Είναι στον έλεγχό σου!

Photo: Pexels

Το άρθρο Έμεινα άνεργη στην καραντίνα… κι αυτά είναι όσα μου λείπουν (και δε μου λείπουν)! εμφανίζεται στο iPop.