Διαχωρίζοντας το συναίσθημα απ’ την δουλειά: Πότε είναι η ώρα να τραβήξεις τη γραμμή και να βάλεις το καθένα στη θέση του

Τι γίνεται όταν τα πράγματα πάνε καλά στα επαγγελματικά αλλά το συναισθηματικό δέσιμο με τη δουλειά δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε παρακάτω; Όταν το παίρνουμε λίγο πιο προσωπικά από ζήλο, από πάθος από αγάπη γι’αυτό που κάνουμε; Φτάνει στα όρια της εργασιομανίας ή υπάρχουν άλλα θέματα που υποβόσκουν; Καταρχήν αν είσαι σε μια τέτοια δουλειά, να ξέρεις ότι είσαι πολύ τυχερός. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που τους απασχολεί αυτό. Άνθρωποι παλεύουν κάθε μέρα με τοξικά περιβάλλοντα, με εργοδότες τύραννους, με συναδέλφους που σκάβουν υπόγεια τον λάκκο των υπολοίπων για να ανέβουν και παρόμοιες

καταστάσεις.

Το συναισθηματικό δέσιμο με τη δουλειά

Είναι τύχη ή πραγματική ευδαιμονία το να καταφέρεις να είσαι σε ένα εργασιακό περιβάλλον που σου αρέσει. Που δεν σιχτιρίζεις την ώρα και τη στιγμή που θα ντυθείς να πας να δουλέψεις. Που σου αρέσει το αντικείμενό σου, που πληρώνεσαι για να κάνεις κάτι που σου αρέσει, που έχεις βρει έναν συζητήσιμο εργοδότη ο οποίος σε σέβεται εσένα και τις ανάγκες σου και δεν είσαι για εκείνον αναλώσιμος. Είναι ευλογία να βλέπεις συναδέλφους που εκτιμάς, που σέβεσαι, που απολαμβάνεις να περνάς το χρόνο σου μαζί τους. Που ξέρεις ότι είστε μια ομάδα ενωμένη που ο ένας υποστηρίζει τον άλλο χωρίς ανταγωνισμό και πισώπλατα μαχαιρώματα όπως συμβαίνουν στις περισσότερες δουλειές.

Το ξέρω ότι αυτό είναι η εξαίρεση και οι περισσότεροι που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές ίσως πουν: μα ποιος είναι αυτός ο εργασιακός παράδεισος να δηλώσω ενδιαφέρον για δουλειά. Οι περισσότεροι άνθρωποι που βρίσκονται σε τέτοια περιβάλλοντα, μαγεύονται από το καλό κλίμα που περιέγραψα παραπάνω. Δεν είναι και λίγο πράγμα να έχεις ήσυχο το κεφάλι σου, να δουλεύεις απολαμβάνοντας τον σεβασμό των γύρω σου και να γυρνάς στο σπιτάκι σου χωρίς καμία έννοια.

Οδεύω προς την αυτοπραγμάτωσή μου;

Χρειάζεται να τα τακτοποιήσεις λίγο τα κουτάκια στον τροχό της ζωής . Γιατί κάποτε ίσως έρθει η μέρα που αυτό το μοτίβο δεν θα συνεχίσει να σου δίνει την ίδια χαρά. Εύχομαι να μην συμβεί, αλλά δεν ξέρεις για πόσο θα σε γεμίζει αυτό.

Τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νιώσει αυτοπραγμάτωση; Να είναι σε ένα περιβάλλον που τον σέβονται, που παράγει έργο το οποίο βοηθά τους άλλους, που ανήκει κάπου που θέλει να ανήκει και εξελίσσεται καθημερινά. Η ερώτηση λοιπόν που είναι εδώ καθοριστικής σημασίας είναι αν με αυτό το lifestyle που έχω επιλέξει μπορώ να έχω ανεβασμένα τα κουτάκια του τροχού της ζωής μου για να νιώθω πληρότητα και συνολική ευτυχία. Ευθυγραμμίζεται, λοιπόν, ο τρόπος ζωής μου με αυτόν τον άνθρωπο που θέλω να γίνω;

PexelsΟδεύοντας προς την ωριμότητα

Οι άνθρωποι έχουμε πολλούς ρόλους και πολλές διαστάσεις. Μεγαλώνοντας αφού βγούμε στον εργασιακό στίβο, αρχίζουμε ταυτόχρονα να μπαίνουμε στην ενήλικη ζωή και τις πραγματικές ευθύνες της ζωής. Σταδιακά έχουμε λογαριασμούς να πληρώσουμε και έξοδα που δεν φροντίζουν πια οι γονείς μας για εμάς, έχουμε μια δουλειά να βγάλουμε εις πέρας και αυτό μας βοηθά στο να μπούμε ομαλά στην ενήλικη ζωή.

Όταν είσαι στην αρχή της καριέρας σου, το να δουλεύεις για 40 χρόνια σου φαίνεται πολύ μακρινό. Πας για δουλειά, τελειώνεις τη δουλειά σου, βγαίνεις τα βράδια και ξενυχτάς και το πρωί με δύο ώρες ύπνο σηκώνεσαι όλος ενέργεια να πας στη δουλειά και πάλι είσαι πολύ καλά και γεμάτος.

Καθώς μεγαλώνεις, αρχίζουν λίγο και ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και μπαίνει το καθένα στη θέση που του ταιριάζει. Μπαίνει στο κουτάκι που του ταιριάζει. Η δουλειά λέγεται για ένα λόγο δουλειά και δε λέγεται απόλαυση. Ή εργασία καλύτερα, για να μην το συνδέσουμε νοερά με άλλα μοτίβα. Εργάζομαι λοιπόν θα πει παράγω έργο, για συγκεκριμένες ώρες κάνω μια συγκεκριμένη δουλειά και πληρώνομαι γι’ αυτό τον μισθό που έχουμε συμφωνήσει.

Το ότι λοιπόν περνάω και καλά στη δουλειά μου, είναι κάτι εντελώς άσχετο. Είναι πολύ ευπρόσδεκτο το ότι πάω σε μια δουλειά που δεν κάνω καταναγκαστικά έργα, αλλά και πάλι αν δίνεις συνεχώς το κάτι παραπάνω για συναισθηματικούς λόγους, είτε σε χρόνο είτε σε ενέργεια, είτε με οποιονδήποτε τρόπο, είναι σαν να κλέβεις από τον εαυτό σου. Ο εργοδότης σου σε πληρώνει για τον χρόνο και την ενέργειά σου με έναν συγκεκριμένο μισθό.

Ξεχωρίζοντας τα πράγματα

Κανείς δεν θέλει να πληρώνεται για μια δουλειά που δεν κάνει. Δηλαδή αν η αξιολογήσεις σου είναι χαμηλές, κάπως πρέπει αυτό να μεταφραστεί. Αν είσαι πολύ καλός επίσης. Το ό,τι περνάς καλά, το ότι έχεις υπέροχη σχέση με τον εργοδότη και τους συναδέλφους είναι άσχετο.

Είμαστε επαγγελματίες. Δεν δουλεύουμε ούτε για την πλάκα μας, ούτε γιατί θέλουμε να κάνουμε νέους φίλους. Δουλεύουμε για να βγάλουμε χρήματα, που είναι βασικά για την επιβίωσή μας.

Ο χρόνος τρέχει. Πας στη δουλειά και με το που μπεις στο γραφείο, τρέχει ο χρόνος και εσύ πρέπει να βγάλεις την δουλειά που σε περιμένει να περάσει από τα χέρια σου. Είτε μιλήσεις, είτε χαζέψεις, είτε δουλέψεις, ο χρόνος θα τρέχει και στο τέλος της ημέρας ο εργοδότης σου θα θέλει να έχει από εσένα την δουλειά σου τελειωμένη και με συγκεκριμένη ποιότητα. Δεν ρίχνουμε την ποιότητά μας για να περάσουμε καλά.

Αν καταφέρεις μέσα στην ώρα που δουλεύεις να έχεις τελειώσει και τη δουλειά σου και με ποιότητα και να έχεις περάσει και όσο γίνεται καλά είναι τέλειο. Είναι μια ισορροπία που πολύ δύσκολα μπορείς να καταφέρεις. Θέλει απίστευτο self control να το καταφέρεις όλο αυτό.

Αν οι συνάδελφοι από τη δουλειά γίνουν φίλοι, είναι πολύ ωραίο να το ζεις. Από την άλλη, καλό είναι να έχεις ξεκάθαρα το όρια στη ζωή σου, αν δεν μπορείς να έχεις self control. Η δουλειά είναι δουλειά και σε περιμένει πάντα.

Και πάλι θυμίζω ότι δεν είναι αχαριστία, είναι ότι όταν ξεκαθαρίζονται τα πράγματα είναι καλύτερο για όλους.

Εργασιακό δίλημμα: Τοξική δουλειά και καλός μισθός ή καλό κλίμα αλλά λίγα χρήματα; Ποιος βγαίνει νικητής;

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Διαχωρίζοντας το συναίσθημα απ’ την δουλειά: Πότε είναι η ώρα να τραβήξεις τη γραμμή και να βάλεις το καθένα στη θέση του εμφανίζεται στο iPop.