O Βασίλης Χαραλαμπόπουλος στα 43 του αισθάνεται ακόμα παιδί!

Δεν προλαβαίνει καν να χαρεί την τεράστια επιτυχία του «Σιρανό» γιατί το μυαλό του είναι ήδη στις πρόβες των «Βατράχων» για την καλοκαιρινή περιοδεία. «Το ξέρεις ότι φέτος θα είναι η ένατη φορά που θα παίξω στην Επίδαυρο;» με ρωτάει με πλατύ χαμόγελο και παιδικό ενθουσιασμό. «Ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου δεν θα το φανταζόμουν. Νομίζω ότι κάποιος θα με σκουντήξει και θα ξυπνήσω!» Κάπως έτσι αρχίσαμε να μιλάμε για την παιδικότητα που δεν θέλει με τίποτα να χάσει!

Ευτυχώς δεν έχω στερηθεί ποτέ την ευκαιρία να παίζω σαν παιδί. Ζω παιδική ελευθερία πάνω στην σκηνή. Κάθομαι και καταπιάνομαι

με τα συναισθήματά μου. Όταν παίζω θέατρο νιώθω ότι βρίσκομαι σε παιδική χαρά! Τόσο ωραία. Κάποιοι θα πουν αυτός τρελάθηκε ή ξεμωράθηκε, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι κάνω το ωραιότερο επάγγελμα του κόσμου.

Μεγάλωσα στον Βύρωνα, την ωραιότερη γωνιά της Αθήνας! Οι γονείς μου δούλευαν σκληρά για να μεγαλώσουν εμένα και τα δύο μου αδέρφια. Δεν είχαν ζήσει τίποτα το ιδιαίτερο και δεν είχαν πολλές εμπειρίες, όμως παρέμεναν ευγενικοί χωρίς ίχνος πονηριάς στο μυαλό τους. Με άφησαν ελεύθερο να ασχοληθώ με ότι θέλω στη ζωή μου. Το ίδιο έκαναν και με τα αδέρφια μου. Σίγουρα αποτελούν ένα δυνατό πρότυπο για μένα.

Από παιδί φοβάμαι το σκοτάδι. Μπορώ να λέω πια, χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι το έχω ξεπεράσει.

Στην εφηβεία ήθελα πάντα να είμαι το επίκεντρο, όπως όλα τα παιδιά. Ισορροπούσα κάπου ανάμεσα στην ντροπή μου και στις πλάκες που μου άρεσε να κάνω στους φίλους μου. Ίσως να έκανα πλάκα επειδή ήθελα να κρύψω τα ελαττώματά μου

Από τότε ακόμα δεν ήθελα να με ενοχλούν. Δεν ήθελα να ασχολούνται μαζί μου παρά μόνο εάν το επεδίωκα. Γι αυτό και δεν ενοχλούσα ποτέ κανέναν. Σεβόμουν τον χώρο των άλλων. Εκτός και αν δεν άξιζαν τον σεβασμό μου. Τρελαινόμουν όταν έβλεπα κάποιον να είναι αγενής με τους γύρω του.

Από το σχολείο ακόμα, ήξερα με τι θέλω να ασχοληθώ στην ζωή μου. Οι πρώτες σχολικές θεατρικές παραστάσεις ήταν αρκετές για να με πείσουν. Είναι το γνωστό «μικρόβιο». Το ξέρεις!

Θυμάμαι τον εαυτό μου κρεμασμένο σε δέντρα δίπλα από θέατρο του Βύρωνα να βλέπω παραστάσεις. Δεν είχα χρήματα για εισιτήριο! Δεν θα ξεχάσω τον Φωτόπουλο να παίζει «Δον Καμίλο» το 1980. Νομίζω αυτή είναι η πιο δυνατή μου ανάμνηση.

Τα πρώτα ολόδικά μου χρήματα τα έβγαλα όταν δούλευα παράλληλα με την σχολή σε ένα βιβλιοπωλείο. Πήγαινα παραγγελίες βιβλία στα σπίτια. Τα ξόδεψα για να αγοράσω κάτι τεράστια ηχεία στερεοφωνικού .Ήμουν πολύ ευτυχισμένος.

The post O Βασίλης Χαραλαμπόπουλος στα 43 του αισθάνεται ακόμα παιδί! appeared first on iPop - Από την Πόπη Τσαπανίδου.