Βαλε τα ευρώ στη χύτρα και θάψτη στον κήπο…

Σάββατο μεσημέρι, 16 Ιουνίου. Μια μέρα πριν τις εκλογές. Είμαι στα Τρίκαλα για να ψηφίσω. Συναντώ στο δρόμο οικογενειακό φίλο που δουλεύει ως διευθυντής υποκαταστήματος τράπεζας. Μετά από τις πρώτες κουβέντες, που κάνουν δυο άνθρωποι που έχουν καιρό να τα πουν, έρχεται και η κλασική πλέον αναφορά

«Δεν σωζόμαστε με τίποτα. Χθες Παρασκευή πρωί ήρθε στο κατάστημα ένας από τους καταθέτες μας. Απόλυτα αποφασισμένος μου είπε:

- Κύριε διευθυντά, ήρθα να κάνω ανάληψη των καταθέσεων μου.

Έχω πάψει πια να προσπαθώ ν’ ανοίξω συζητήσεις.

-Κανένα πρόβλημα, του απάντησα.

Μου δίνει το βιβλιάριο του. Είχε 10.000 ευρώ.

-   Είμαι έτοιμος! μου λέει.

-   Τι έτοιμος δηλαδή;

-   Έχω φέρει μαζί μου τη σακούλα μου!

Ανοίγει μια μεγάλη σακούλα από κατάστημα ηλεκτρικών ειδών και βγάζει ένα μεγάλο κουτί. Ήταν ακόμη σφραγισμένο. Είχε μια χύτρα ταχύτητας μέσα και ήταν ολοκαίνουργια.

-Τι να κάνω εγώ με τη χύτρα;

-Εσύ τίποτα! Θα βάλουμε εδώ τα λεφτά.

-Για να μην σε κλέψουν στο δρόμο; Μην καταλάβουν ότι κουβαλάς πάνω σου λεφτά;

-Όχι! Είδες που δεν ξέρεις ούτε εσύ;

-Τι να ξέρω;

-Ααα, θα σου πω για να σωθείς κι εσύ! Ήρθε ένας χθες στο χωριό και μας είπε ότι αν βάλεις τα χαρτονομίσματα μέσα σε μια χύτρα δεν αλλοιώνονται επειδή σφραγίζει τόσο καλά που δεν μπαίνει αέρας. Έτσι μετά μπορείς να τη θάψεις και τα λεφτά σου να μείνουν σα καινούργια! Ούτε τράπεζες, ούτε θυρίδες! Στη χύτρα κύριε διευθυντά μου! Εγώ ήρθα πρωί – πρωί από το χωριό κι αγόρασα κατευθείαν τη χύτρα. Είναι από τις καλύτερες, τελευταίας τεχνολογίας! Να, βλέπεις; Μπροστά σου την ανοίγω πρώτη φορά, του κουτιού είναι. Οι άλλοι, όμως, από το χωριό δε νομίζω να έφτασαν ακόμη στην πόλη. Εγώ είμαι ο πρώτος!

Και μου τα είπε όλα αυτά περήφανος που ήταν ο πρώτος. Μπορεί να νόμιζε κιόλας ότι μόλις μαθευτεί η ανακάλυψη αυτή δεν θα έβρισκε χύτρα να αγοράσει! Τι να κάνω κι εγώ; Υπέγραψα την εντολή και του είπα να πάει στο ταμείο να κάνει την ανάληψη. Ο άνθρωπος αυτός είναι συνταξιούχος και πληρώνεται 350 ευρώ το μήνα. Η καλύτερη επένδυση που σκέφτηκε ότι μπορούσε να κάνει ήταν να αγοράσει αυτή τη χύτρα που έκανε 90 ευρώ. Είδα και την απόδειξη από το κατάστημα που ήταν πάνω στο κουτί.

Γι’ αυτό σου λέω, δεν σωζόμαστε με τίποτα. Καταλαβαίνεις που έχουμε φτάσει;»

Αμέσως θυμήθηκα και του ανέφερα και την ιστορία για τον προπάππο μου που, για να περισώσει την περιουσία του λίγο πριν την έκρηξη του πολέμου και την Κατοχή, είχε ρευστοποιήσει όλα του τα ακίνητα κι είχε κρύψει χρήματα σε όλο το σπίτι. Μετά από 15 χρόνια ο πατέρας μου, παιδάκι τότε, άνοιξε παίζοντας ένα παλιό μπαούλο. Βρήκε τα χαρτονομίσματα κι άρχισε να παίζει. Η γιαγιά μου όταν τον είδε τρελάθηκε. Πήγε κατευθείαν στον πατέρα της και απελπισμένη του είπε: «Καλά, εμείς δεν είχαμε να φάμε, κι εσύ φύλαγες τα λεφτά σου στα μπαούλα; Με ένα εκατομμύριο ρε πατέρα θα αγοράζαμε ψωμί. Κι εσύ τα φύλαγες κρυμμένα;» Ο παππούς, πάντως, ήταν από τη