«Το μαχαίρι, το αγκάθι και ο χρόνος» | Θεά#3

Είναι που η Άνοιξη πέρασε και περίμενα να μου φέρεις το καλοκαίρι… Σε περίμενα. Βλέπεις, εγώ δεν ήθελα να φύγω. Εσύ δεν ήθελες να μείνω.

Αλλά δεν είναι εύκολο, θυμάσαι; Είναι κι αυτή η εποχή που κάνει τις γυναίκες χαμελαίοντες. Εύκολα κρύβονται. Εύκολα χάνονται. Είναι και που οι άνδρες έχουν τη δύναμη. Τη δύναμη να κάνουν μια γυναίκα να θέλει να είναι γυναίκα. Όποιος τη χρησιμοποιεί, κερδίζει.

Έξω κάνει καλοκαίρι, μέσα κάνει συννεφιά. Δεν ξέρω τι να φορέσω. Ο υδράργυρος ανεβαίνει κι εγώ ψάχνω ένα ζευγάρι

μπότες – να μην μουσκέψω τα πόδια απ’ τη βροχή… Πώς θα προχωρήσω με μουσκεμένα πόδια; Θ’ αφήσω πίσω αποτυπώματα υγρασίας – θα με βρουν… Δεν ξέρω αν θέλω να με βρουν. Είναι κι εκείνο το σημείο ξέρεις. Είναι πάντα λάθος. Ακόμα κι αν με βρουν θα είναι λάθος – κι εγώ θα είμαι η μόνη που θα το ξέρει, μόνο εγώ. Κανείς άλλος δεν θα το καταλάβει. Ξέρω πως το σημείο που βρίσκομαι είναι πάντα λάθος μα δεν ξέρω να σου πω ποιο είναι το σωστό…

To σημείο της ζωής. Άγνωστη μονάδα μέτρησης εντοπισμού. Με τα χρόνια δε βγαίνουν οι συντεταγμένες. (*tweet stories) Είναι πάντα περισσότερα από όσα αισθάνεσαι και πάντα πολύ λιγότερα από όσα έχεις ζήσει…

Κι ο χρόνος κυλάει. Περνάει από δίπλα μου, ρίχνει μια φευγαλέα σαρκαστική ματιά και φεύγει. Μα όσο ο χρόνος τρέχει, τόσο η ψυχή σμιλεύεται στα μέτρα του.

Ίσως να μην χρειάζεται να φεύγει ο χρόνος.

Ίσως ο χρόνος να χρειάζεται τη στιγμή.

Να μην αργείς.

Οι άνθρωποι τρέχουν να γλιτώσουν από τη σκέψη. Θλιβερό. Θα αρκούσε να επαναπροσδιόριζαν το περιεχόμενό της.

Σήμερα έχει πανσέληνο. Δεύτερη φορά που τη χάνω. Τώρα που το σκέφτομαι λιγάκι, φοβάμαι πως έχω χάσει σχεδόν όλα τα φεγγάρια…

Κι ήταν άπειρα τα αισθήματα για να πνιγούν σε μιαν απέραντη αποχή. Κι ήταν άπειρα τα όνειρα για να χαθούν σε μιαν ανύπαρκτη εποχή.

Κι εγώ που σε περίμενα… Κι εσύ που δεν φάνηκες…

Που μου ‘χες υποσχεθεί…

Κι όλες οι υποσχέσεις σου εσκόρπισαν. Σαν φθινοπωρινά κίτρινα φύλλα στον αέρα. Κι εγώ τώρα γιατί γράφω έτσι, πάλι δεν ξέρω… Άλλο ήθελα να γράψω, κάτι μικρό και με ουσία. Πάλι ηλίθια αισθάνομαι… Σαν να ‘χω χάσει τη γυναικεία υπόσταση μου κυνηγώντας συνέχεια έναν άντρα…

Δεν μπήκες στη ζωή μου. Στρίμωξα εγώ την δική μου μέσα στη δική σου. Κι ό, τι χώρεσε. Ο έρωτας δεν μένει πια εδώ. Για μιαν επίσκεψη πέρασε. Δεν άλλαξες τον κόσμο σου για ‘μένα. Να του φτιάξεις ένα σπίτι για να μείνει…

Είμαστε ολιγαρκείς στον Έρωτα. Αμαρτάνουμε.

Κι ο Έρωτας πνίγηκε μέσα στα Όρια.

Τώρα φύγε. Καλύτερα τώρα. Που έξω κάνει καλοκαίρι. Η συννεφιά θα μείνει μαζί μου. Κι εσύ θα μείνεις με έναν ξάστερο ουρανό να ζήσεις αυτά που ξέρεις καλά. Πράξε μιαν ακόμη διαγραφή για ‘κείνο το καλοκαίρι. Ούτως ή άλλως μαζί μου δεν το έζησες. Εγώ πουθενά δεν κατάφερα να υπάρξω. Ούτε στην άνοιξη, ούτε στο καλοκαίρι, ούτε στον χειμώνα σου… Φθινόπωρο ήμουν τελικά.

Άσε με σου λέω. Φύγε. Εξαφανίσου. Μην υπάρχεις. Μην αναπνέεις. Εγώ ήμουνα κορμί μονάχα. Εγώ δεν είχα ψυχή. Είχα δέρμα. Γι