«Να απαγορευτεί η ίδρυση και δράση κομμάτων σαν τη Χρυσή Αυγή»

Με πρόφαση το γεγονός ότι η κοινωνία παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και το πολιτικό σύστημα δεν τολμάει μια πραγματική κάθαρση, ο ανορθολογισμός κερδίζει έδαφος και η ανοχή δημόσιων συμπεριφορών που ξεπερνούν τα όρια της νομιμότητας χαρακτηρίζει, πλέον, την καθημερινότητα. Προφανώς τα Μνημόνια μας έχουν ισοπεδώσει, αλλά η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να εφαρμόσει τους νόμους που ψηφίζει βοηθούν καθημερινά να αυξάνονται οι ανοχές προς τη Χρυσή Αυγή, που αυτοχρίζεται

Το ανίκανο ελληνικό δημόσιο υποκαθίσταται από τη ρωμαλέα Χρυσή Αυγή, που γίνεται σύμβολο στα μάτια των γερόντων αλλά και της νεολαίας. Αυτό θέλουμε; Και πιστεύουμε πραγματικά ότι αυτό θα σταματήσει όταν κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις καταφέρουν να υλοποιηθούν; Ότι θα υπάρξει αντίστροφη πορεία σε μερικά χρόνια, άρα οι υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής θα την εγκαταλείψουν; Όταν στο μεταξύ θα έχει εκφασιστεί η ελληνική νεολαία;  Όταν συνηθίσεις το τέρας γίνεσαι σαν αυτό…

Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει πολιτική βούληση για να φτιάξουμε πολίτες με αντιφασιστική ιδεολογία, δηλαδή υποστηρικτές της Δημοκρατίας: η υποβάθμιση του μαθήματος της Πολιτειακής Παιδείας στα Γενικά Λύκεια, με τη μετατροπή του από υποχρεωτικό μάθημα σε μάθημα επιλογής (και μόνο στη θεωρητική κατεύθυνση, έπειτα από υπουργική απόφαση που εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2012), καταδεικνύει ότι δεν έχουμε αντιληφθεί τη σοβαρότητα του πράγματος. Σε μια περίοδο που δοκιμάζεται το Δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας και αυξάνονται τα φαινόμενα ρατσιστικής βίας και εκφασισμού της κοινωνίας, είναι προφανές ότι χρειάζεται περαιτέρω ενίσχυση του συγκεκριμένου εκπαιδευτικού αντικειμένου, σαν μάθημα κορμού στη Γενική και Επαγγελματική Εκπαίδευση, ώστε τα σχολεία να στηρίζουν τους θεσμούς και να προωθούν την ιδιότητα του πολίτη. Θέλουμε, όμως, πράγματι αυτό το ρόλο;

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν διάφορα και συγκρουόμενα αισθήματα απέναντι στη Χρυσή Αυγή, που οδηγούν σε δυο εκ διαμέτρου αντίθετες στάσεις: υπάρχουν αυτοί και αυτές που θαυμάζουν το μυϊκό σύστημα των ανδρών που παρατάσσονται σε θέση μάχης για να δείρουν εκ μέρους όσων θα ήθελαν αλλά δεν είναι εκεί, και υπάρχουν και οι άλλοι που ανατριχιάζουν, γιατί η ομοιότητα με τους ναζί είναι τέτοια που δεν επιτρέπει άλλο συνειρμό. Και στις δυο αυτές στάσεις το κοινό συναίσθημα είναι ο φόβος. Ο φόβος (τώρα που φοβόμαστε για το μέλλον μας ακόμα περισσότερο) είναι όμως, το κατεξοχήν διαλυτικό συναίσθημα που βοηθά στην εξάπλωση του φασισμού.

Θέλουμε ο φόβος να συνεχίσει να κυριεύει την ελληνική κοινωνία πίσω από ένα αμήχανο χαμόγελο; Γιατί οι πολιτικοί δεν τολμούν να πουν ότι τα μέλη της Χρυσής Αυγής είναι φασίστες και ναζιστές; Μήπως γιατί πρέπει να απαντήσουν με την απαγόρευση αυτού του κόμματος;

Θυμάμαι το 1984, στη Γαλλία, την επομένη των ευρωεκλογών που ο Λε Πεν πήρε 10%, κοιτούσα φοβισμένη τους ανθρώπους στο μετρό, προσπαθώντας να αναγνωρίσω τον 1 στους 10 που ήταν φασίστας και που μπορούσε να μου επιτεθεί, αφού ήμουν ξένη.