Τι φέρνει το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη

Η πρώτη συνέντευξη του Σταύρου Θεοδωράκη ως επικεφαλής του νέου κόμματος, δεν είχε την ορμητικότητα ενός ορμητικού ποταμού που θα παρασύρει στο διάβα του κάθε σαπρόφυτο, κάθε κακοήθη έκφραση της πολιτικής. Μάλλον με νωχελική και αργόσυρτη ροή έμοιαζε, με τον ίδιο πρωταγωνιστή να πλατσουρίζει στον πλατιασμό, απαξιώνοντας έτσι τις κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες εκφάνσεις του προγραμματικού του λόγου, που θα μπορούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει ως επιτομή της κοινής λογικής!

Το Ποτάμι του Θεοδωράκη είναι η έκφραση της κοινής λογικής που χρόνια τώρα απεμπόλησαν

τα κόμματα, άλλα μπλεγμένα στον ιστό της σκοπιμότητας και άλλα στο μαγνάδι της υστερικής ιδεοληψίας. Μιας λογικής που ήταν επί χρόνια ζητούμενο σε ένα τμήμα της κοινωνίας, στο τμήμα εκείνο που δεν κατατρύχεται από ιδεοληπτικές εμμονές, δεν διεκπεραιώνει πολιτικά συνθήματα, δεν αναλώνεται σε προκατασκευασμένες μάχες, δεν στοιχίζεται πίσω από κομματικούς στρατούς, δεν εμφορείται από μυθικές και ηρωικές ιδεολογικές και ιστορικές αφηγήσεις, οι οποίες σαρκώθηκαν σε άλλες εποχές, υπό την πίεση άλλων ιστορικών αναγκαιοτήτων.

Με αυτή την έννοια το νέο κόμμα έχει κοινό στο οποίο μπορεί να απευθυνθεί: Ενδιαφέρουσα, έως αναγκαία, είναι ας πούμε η προσέγγιση, οι εκλογές να γίνονται απαράβατα κάθε τετραετία, ακόμη κι αν «χηρέψει» η θέση του πρωθυπουργού. Υπάρχουν συμπολίτες μας που ένιωθαν εσαεί προσβεβλημένοι, να μετατρέπονται οι εκλογές, η μέγιστη δηλαδή έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, σε άσσο στο μανίκι επιδέξιων πολιτικάντηδων, που μετρούσαν τα κουκιά των δημοσκοπήσεων, εφεύρισκαν έναν ψευδεπίγραφο «εθνικό λόγο» και έσερναν τη χώρα σε εκλογικές αναμετρήσεις, χωρίς καν να είναι υποχρεωμένοι, υπό το βάρος υποτίθεται της έκτακτης ανάγκης, να κάνουν απολογισμό στο τι υπεσχέθησαν και το τι έπραξαν κατά τη διάρκεια της 4ετίας.

Άλλη ενδιαφέρουσα πρόταση (ενδεικτικά πάντα) είναι το εκλέγεσθαι στα 18. Είναι ερώτημα γιατί οι νέοι κρίνονται ώριμοι να ψηφίσουν τους μέλλοντες ηγήτορές τους, χωρίς οι ίδιοι να έχουν το δικαίωμα να ηγηθούν και να συνδημιουργήσουν το μέλλον τους, παρά μόνο δια της εκχώρησης ψήφου στους μεγαλύτερους – ειδικά στην εποχή μας, όπου η γνώση, και μέσω διαδικτύου, διαχέεται και γίνεται κτήμα των νέων γενιών σε ποσοστό συντριπτικά μεγαλύτερο απ’ ό,τι στις παρελθούσες γενιές .

Τρίτο ενδιαφέρον σημείο είναι η αρχική σύνθεση των 30 υποστηρικτών του. Λάθος εξελήφθη ότι είναι μια από τα ίδια, καθώς όλα τα κόμματα κατά την έναρξή τους παρουσιάζουν συνιδρυτικά στελέχη από όλες τις κοινωνικές ομάδες. Τα κοινωνικά στελέχη που παρουσίαζαν τα κόμματα είναι συνήθως συνδικαλιστικοί βραχίονες σε τοπικό ή υπερτοπικό επίπεδο: Πρόεδροι Ομοσπονδιών, Ενώσεων, συνδικαλιστικών φορέων, δημοτικοί σύμβουλοι, κλπ – όλοι δηλαδή έχοντες άμεση σχέση και εξάρτηση με κόμματα. Πρώτη φορά παρουσιάστηκαν άνθρωποι χωρίς κομματικές εξαρτήσεις, άνθρωποι που προφανώς ο Θεοδωράκης τους συνάντησε στις εκπομπές του, και οι οποίοι έχουν να επιδείξουν αυτόνομο κοινωνικό και προσωπικό έργο, μακράν του να είναι ιμάντες μεταφοράς κομματικών γραμμών.

Ωστόσο τα θετικά σταματούν εδώ. Το νέο κόμμα θα πρέπει να επεξεργασθεί τις θέσεις του για τα μείζονα προβλήματα της χώρας. Πάλι ως παράδειγμα: Δεν αρκεί να λέει ότι βλέπουμε τα εθνικά θέματα με τα μάτια του Ευρωπαίου πολίτη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μια απολίτικη ένωση ακριβοδίκαιας θεώρησης και επίλυσης των προβλημάτων των εθνών και των λαών που τη συναποτελούν, και δεν έχει απόλυτα δίκαιες λύσεις.

Είναι μια συμπύκνωση των πολιτικών δυνάμεων που την συνθέτουν, άρα οι λύσεις που θα προκριθούν, και στα εθνικά μας θέματα, θα αποπνέουν την φιλοσοφία και τα συμφέροντα των κυρίαρχων δυνάμεων που την διευθύνουν. Με άλλες δυνάμεις στην εξουσία της, οι λύσεις ενδεχομένως θα ήταν διαφορετικές. Το να είσαι Ευρωπαίος πολίτης δεν σημαίνει a priori και αποδοχή της δεδομένης Ε.Ε.

Αυτά ως πρώτες εντυπώσεις. Το νέο κόμμα θα πρέπει να επεξεργασθεί τις θέσεις του περαιτέρω για να μη μείνει μια ευτυχής έκφραση κοινής λογικής. Ούτως ή άλλως θα κυλήσει αρκετό νερό ακόμη. Η θετική του συνεισφορά, προς το παρόν, συνοψίζεται – χωρίς να είναι και λίγο – στο ότι εμβάζει κάποιες σκέψεις κοινής λογικής στην πολιτική λειτουργία, οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν υιοθετηθεί από τα υπάρχοντα κόμματα, ώστε «το ποτάμι» να μην είχε λόγο ύπαρξης.

Αλλά αν είχαν υιοθετηθεί, δεν θα ήταν τα κόμματα που ξέρουμε.