Θέλω να ξαναγαπήσω την Ελλάδα και τους Έλληνες

Συνέντευξη από την Κατερίνα Ζάννη

Η κυρία Αλεξίου μιλάει με παύσεις. Καθετί που λέει το επεξεργάζεται το μυαλό και η ψυχή της. Της αρέσουν οι σιωπές. Όχι η σιωπή της απάθειας, της αδράνειας, της παθητικότητας. Σε όλη την κουβέντα δείχνει πόσο οργίζεται, πόσο συγκινείται, πόσο αναπολεί. Κι όταν λέει ότι η λύση στο δύσκολο δρόμο που διανύουμε είναι «να ξαναγαπήσουμε την Ελλάδα» καταλαβαίνεις ότι ακούς τη μοναδική Χαρούλα. Τη Χαρούλα που αγαπάει όλη η Ελλάδα

«Πολλοί έκαναν καριέρα μόνο και μόνο επειδή ήταν απ’ τη γενιά της Μεταπολίτευσης», λέει, και δεν ξεχωρίζεις αν στα μάτια της κυριαρχεί οργή ή λύπη. Και σήμερα; Σήμερα «ο Σοσιαλισμός έγινε ρετάλι…»

Καθόμαστε αντίκρυ σε ένα μεγάλο τραπέζι, στο χώρο που φαίνεται να χαλαρώνει και να δουλεύει. Μιλάμε για την συνάντησή της στη σκηνή του Παλλάς με τη Δήμητρα Γαλάνη, στην παράσταση με τίτλο «Μπλε Βελούδο». Έχει τον ενθουσιασμό ενός γλυκού σμιξίματος με μια ερμηνεύτρια που -όπως λέει- την κάνει να δακρύζει.

1.Πως εξηγείτε όλα όσα συμβαίνουν;

Εκτός από το θυμό που νιώθω, στο μυαλό μου υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Δεν ξέρεις πια με ποιον πρέπει να τα βάλεις. Σαν να μην έχει πρόσωπο όλο  αυτό το κακό. Μιλάμε για νέα τάξη πραγμάτων για τον συγχρονισμό μας με την Ευρώπη, νομίζω όμως ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα.

Υπήρξα υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Τι ανοησία! Δεν είχα κατανοήσει ποτέ τι σήμαινε αυτό πραγματικά.

Φτάσαμε στο σημείο όπου οι άνθρωποι αγωνίζονται καταρχήν για το σπίτι τους, για την ίδια τους τη ζωή και για ένα κοινό συμφέρον. Αυτό το κοινό συμφέρον, όμως, τώρα ποιο είναι;  Δεν ήταν έτοιμη η Ελλάδα να ακολουθήσει τα ευρωπαϊκά πρότυπα και να πειθαρχήσει σ’ αυτούς τους κανόνες. Ενδεχομένως λόγω της ψυχοσύνθεσης των Ελλήνων, αλλά και λόγω άγνοιας για το τι σήμαινε όλο αυτό.

2.Λέτε πως έγινε κάπως απότομα;

Εμείς πάντα είχαμε έναν τρόπο να τα βολεύουμε μεταξύ μας, να πιστεύουμε στο θαύμα της τελευταίας στιγμής. Ξεμυαλιστήκαμε πάρα πολύ με το «ξένο». Αυτό το ξελόγιασμα έγινε από πολύ νωρίς. Πρώτα θέλαμε να μοιάσουμε στους Αμερικανούς, μετά να γίνουμε Ευρωπαίοι. Έπαιξαν μεγάλο ρόλο σ’ αυτό και τα media. Όταν άρχισαν να υπόσχονται αυτή την πλαστή ευτυχία στους ανθρώπους, να προβάλλουν την υπερκατανάλωση, τα ξένα πρότυπα. Κι εμείς κυνηγούσαμε ένα όραμα που δεν ήταν δικό μας. Δεν ήταν ελληνικό, δεν είχε να κάνει με τον τόπο μας, με τη φύση μας, με τη θάλασσά μας, με την καλοσύνη των Ελλήνων, με τη φιλοξενία, με τον οικογενειακό μας Πολιτισμό.

Δεν νιώθαμε, βέβαια, να διαφέρουμε όταν οικονομικά έμοιαζαν όλα ανθηρά

Μας πέσανε πολλά λαχεία ξαφνικά. Αποκτήσαμε εύκολο χρήμα και βρήκαμε και τον τρόπο για εύκολη αρπαγή. Τώρα το πληρώνουμε αυτό. Είναι, όμως, τόσο πολύ τραυματισμένο το σώμα της Ελλάδας που δεν μπορείς να καταλάβεις από πού πρέπει να ξεκινήσει η θεραπεία. Η Ελλάδα είναι βαριά άρρωστη. Κι αυτό, νομίζω, είναι το χειρότερο που μας συμβαίνει. Γι’ αυτό φτάνουμε σε ακραία φαινόμενα, όπ