Τσόκλης: Το έλλειμμα μας είναι ηθικό. Είμαστε άνθρωποι χαλασμένοι, ανέντιμοι, άπληστοι, αμόρφωτοι, συνεχώς θυμωμένοι

Μια εκ βαθέων συνέντευξη απο τον εικαστικό Κώστα Τσόκλη που τολμά και λέει πολλές αλήθειες.

«Είμαι μπερδεμένος μέσα σ΄ αυτή την κοινωνία και προσπαθώ να ισορροπήσω την προσφορά μου μ΄ αυτή των άλλων ανθρώπων» είπε ο Κ. Τσόκλης σε συνέντευξή του το....
πρωί στο Μέγκα Σαββατοκύριακο:

«Σκέφτομαι ότι δεν έχω το δικαίωμα να κατηγορήσω τους πολιτικούς για την σημερινή κατάσταση, και καταπίνω τον θυμό μου. Μήπως εγώ, στον τομέα μου, την τέχνη, κατόρθωσα να βάλω την Ελλάδα ψηλότερα; Αρα κι εγώ απέτυχα. Γιατί λοιπόν να θυμώσω επιλεκτικά με τους πολιτικούς. Ας το δούμε ο καθένας προσωπικά».

Εζησε τα νεανικά του χρόνια σε μια Ελλάδα πάμπτωχη, χωμάτινη, χωρίς φιλοδοξίες να παίξει στο ίδιο ταμπλό με τον υπόλοιπο κόσμο:

«Κι όμως με τα χρόνια προσπαθήσαμε να συμβαδίσουμε με τους Ευρωπαίους και μέχρι ενός σημείου κάτι καταφέραμε. Λέω συχνά σε φίλους ότι έχω μια διάθεση κλάματος, πένθους, γιατί πιστεύω ότι αυτό που δημιουργήσαμε μέχρι τώρα θα πάει χαμένο. Ο τόπος για να συνέλθει θέλει πολλά χρόνια. Οταν έρθει μια καινούργια πραγματικότητα ανάπτυξης, οι παγκόσμιες συνθήκες θα επιβάλλουν έναν άλλο τρόπο εκτίμησης, μια άλλη αισθητική και τότε φοβάμαι ότι το έργο μας θα ξεχαστεί».

Ποια είναι η μεγαλύτερη κακοδαιμονία της φυλής μας: «Ο ενθουσιασμός» λέει ο Κ. Τσόκλης μνημονεύοντας μάλιστα μια τολμηρή ρήση του Μάο:

«Ο ενθουσιασμός είναι ό,τι πιο επικίνδυνο. Βαδίζαμε με ύφος σπουδαίων ανθρώπων, με Ολυμπιάδες, με βαλάντια που δεν σήκωνε η τσέπη και ο τόπος. Φταίνε όλοι κι αυτοί που έκλεψαν πολλά κι αυτοί που έκλεψαν λίγα κι αυτοί που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να κλέψουν… Οταν νιώθετε ενθουσιασμένοι να ανησυχείτε πολύ. Επιτρέψτε μου ένα βρωμόλογο: Ο Μάο έλεγε όταν νομίζεις ότι έχει τέσσερα αρχίδια μη νομίσεις ότι είσαι υπεράνθρωπος, να είσαι βέβαιος ότι εκείνη τη στιγμή σε γαμάνε».

Ο Κ. Τσόκλης πιστεύει ότι πετάξαμε με φτερά εύθραυστα : «Πετάξαμε χωρίς να υπολογίσουμε τις αντοχές μας. Εφυγαν τα πράγματα από τα χέρια μας, έτσι όπως δεν είχαν τοποθετηθεί σε βάσεις, και βρεθήκαμε στο κενό. Δεν αναπτυχθήκαμε σιγά-σιγά. Κι αυτό το απότομο πέταγμα δεν μπορούσαμε να το διαχειριστούμε»…

Για τον εικαστικό η αναζήτηση ελληνικής ταυτότητας δεν έχει νόημα. Υπάρχει μόνον η ταυτότητα του ανθρώπου:

«Αν όπως λέμε πιστεύουμε στην παγκοσμιοποίηση, οι πατρίδες έχουν μικρή σημασία. Οι άνθρωποι προέχουν, οποιασδήποτε εθνικότητας. Από την ώρα που δεχτήκαμε να μπούμε σ΄ ένα ευρωπαϊκό σύστημα, έπρεπε η μνήμη μας να θυσιαστεί. Για να ανήκουμε σε καινούργιο κόσμο πρέπει να ξεχάσουμε πολλά από το παρελθόν. Δεν γίνονται όλα μαζί: Και Ευρωπαίοι και Ελληνες και εμμονή στις ρίζες και κοσμοπολίτες».

Και τώρα φτάσαμε στο σημείο, στο όνομα μιας ενοποιημένης Ευρώπης, αντί να ερχόμαστε κοντά να χωρίζουμε: Νότιοι, Κεντροευρωπαίοι κ.λ.π.

«Οταν πιάνω τον εαυτό μου να πρέπει να υπερασπιστεί την ελληνικότητά μου θυμώνω. Ποια ελληνικότητα; Δέστε το όνομά μου: Τσόκλης είναι τούρκικο και το