Τα τρία μεγάλα «ναι» Αβραμόπουλου δε δίνουν δικαίωμα στο Σαμαρά να θυμώνει

Διαβάζω ότι ο Αντώνης Σαμαρας είναι πολύ θυμωμένος με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, επειδή δεν έχει βγει δυναμικά στο πλευρό του και αφήνει να πλανάται η συζήτηση περί υποστήριξής του από τον Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Δημοκρατίας.
Έχει δίκιο, άραγε;
Το αντίθετο, πιστεύω πως έχει καταφανώς άδικο.

Πώς θα μπορούσε ο Επίτροπος της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση να συμπεριφέρεται ως κομματάρχης;
Και πώς θα μπορούσε να συνεργαστεί αρμονικά

Αλλά και πέραν αυτού, θα ήταν εδώ σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς αν δεν του είχε πει τρία μεγάλα «ναι» τα τελευταία 5,5 χρόνια ο Αβραμόπουλος;

* Πρώτο «ναι» στα τέλη του 2009, όταν με τη δική του σύμπραξη έγινε αρχηγός της ΝΔ

* Δεύτερο «ναι» το καλοκαίρι του 2013, όταν παραμέρισε με βαριά καρδιά και άφησε το υπουργείο Εξωτερικών στον Ευάγγελο Βενιζέλο, ανηφορίζοντας ο ίδιος για το Άμυνας

* Τρίτο «ναι», όταν το περασμένο καλοκαίρι αποδέχθηκε την πρόταση να γίνει Επίτροπος και, έτσι, απηλλάγη ο Σαμαράς από την ασφυκτική πίεση της Ντόρας Μπακογιάννη

Συνεπώς, ας κρατήσει το θυμό του για άλλους ο πρωθυπουργός. Για τον Βορίδη, παραδείγματος χάριν, αν και δε βλέπω να γίνεται κάτι τέτοιο…
Ο Αβραμόπουλος είχε συναινετικό προφίλ από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην πολιτική. Δεν είχε απαντήσει καν στον Πάγκαλο που τον αποκαλούσε «κύριο Τίποτα». Και κράτησε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τον Τσίπρα, ακόμη και σε συνθήκες πολιτικού παροξυσμού.

Οι δίαυλοι επικοινωνίας, ίσως αποδειχθούν αναγκαίοι στο άμεσο μέλλον, είτε γίνει είτε όχι πρόεδρος ο Αβραμόπουλος…