Συμπαθάτε με, αλλά δε συμμετέχω στην «εθνική ανάταση»

Φαίνεται πως είναι μοιραίο, όπως ξεκινάς, να τελειώνεις. Στα νιάτα μου υπήρξα αριστερίστρια -κι έτσι από νωρίς έμαθα να είμαι μειοψηφία, καμιά φορά μάλιστα, ελεεινή μειοψηφία.
Έτσι και σήμερα, και ενώ οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν θηριώδη ποσοστά στήριξης της κυβέρνησης, εγώ δηλώνω επιφυλακτική, σκεπτική και σε πολλά αντίθετη.

Το πιο πολύ που με ενοχλεί είναι η αλαζονεία και -για να είμαι ακριβέστερη- τα δείγματα αυταρχισμού και ενός επικίνδυνου λαϊκισμού της νέας κυβέρνησης. Μονολιθικότητα, δογματισμός,

απλοϊκότητα σε συσκευασία επικοινωνιακής καταιγίδας, δίκην πλύσης εγκεφάλου.
Tο δίκιο του ελληνικού λαού έναντι όλων λαών τε και θεσμών, ελληνικών και ευρωπαϊκών.
Εκφραστής αυτού του ιερού δικαίου η κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Με τον κίνδυνο λιθοβολισμού θα τολμήσω να καταθέσω κάποιες σκέψεις.
Ότι από τις 25 Ιανουαρίου και μετά έχουμε αναδειχθεί στα enfants terribles, ελληνιστί «τρομερά παιδιά της Ευρώπης» και γιατί όχι και διεθνώς, είναι αναμφισβήτητο.
Αν μας αρέσει; Στον καθένα, πολύ περισσότερο αν επί πέντε χρόνια έχεις κατρακυλήσει στο τελευταίο σκαλοπάτι ισχύος, τελικά υπόστασης.
Και; Εδώ φτάνουμε στο καλύτερο. Στην κατάληξη που μπορεί να έχει όλο αυτό το ωραίο, θαρραλέο ταξίδι, εάν βεβαίως μας ενδιαφέρει μια κατάληξη και δεν είμαστε οπαδοί της Σχολής πως το ταξίδι αυτό καθαυτό είναι που μετράει.

«Θα σώσουν την Ελλάδα, η Κίνα ή η Ρωσία; Πιθανότατα όχι».
Τίτλος σε άρθρο του CNN /Money, περίπου απάντηση σχολιαστή του αμερικανικού δικτύου στη μετάδοση της πεποίθησης της Αθήνας ότι «έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια» -κοινώς υπάρχουν κι άλλες πηγές χρηματοδότησης εκτός της Ευρώπης, ακόμη πιο κοινώς «μη μας πολυκολλάτε» για να δανειστώ κι εγώ λίγο από το ύφος των ημερών.
Στο άρθρο, μάλιστα, επισημαίνεται πως «το μικρό μεσογειακό κράτος στράφηκε στον παλιό σύμμαχο, τη Ρωσία, οι σχέσεις της οποίας με την Ε.Ε. είναι στο χειρότερο σημείο τους από τη λήξη του Ψυχρού πολέμου, εξαιτίας της κρίσης στην Ουκρανία».

Με την αφορμή, η αθρογράφος Βιρτζίνια Χάρισον, αφού αναφέρεται στη συνάντηση Κοτζιά /Λαβρόφ δεν παραλείπει να συστήσει τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών στους αναγνώστες της, με ένα παλιομοδίτικο -«μακαρθικό» θάλεγα στυλ- αλλά είναι γνωστές οι αμερικανικές εμμονές διαχρονικά.
«Λέγεται πως είχε στενές σχέσεις με το ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Επίσης έχει ιστορικό διαχρονικής υποστήριξης της Ρωσίας, περιλαμβανομένης και της περιόδου Πούτιν».

Η κα Χάρισον, αφού σημειώνει πως Ελλάδα και Ρωσία έχουν στενές εμπορικές σχέσεις και ότι οι δύο χώρες θα αφιερώσουν το 2016 η μία στη Ρωσία και η άλλη στην Ελλάδα, καταλήγει «αλλά βαθύτεροι οικονομικοί δεσμοί είναι απίθανο να προωθηθούν».
Ως προς αυτό, εξηγεί -επικαλούμενη, μάλιστα, επιφανείς οικονομολόγους- πως η Ρωσία δεν είναι σε θέση να δώσει επαρκή βοήθεια στην Ελλάδα καθώς η οικονομία της πιέζεται από το συνδυασμό των χαμηλών τιμών του πετρελαίου και των δυτικών κυρώσεων…
Η Ρωσία δεν έχει τις χρηματοδοτικές δυνατότητες να στηρίξει τις ελληνικές τράπεζες».

Η κα Χάρισον, στη συνέχεια, καταπιάνεται με την πιθανότητα βοήθειας από την Κίνα. Πάντα επικαλούμενη επιφανείς οικονομολόγους επισημαίνει το ισχυρό επενδυτικό ενδιαφέρον του Πεκίνου, που έχει ήδη εκφραστεί, για να καταλήξει ότι παρά τα ιλιγγιώδη συναλλαγματικά της αποθέματα, η Κίνα δεν θα είχε κανένα όφελός να εμπλακεί σε ένα περιφερειακό πρόβλημα, στην ενίσχυση της Ελλάδας.
Θέτει, μάλιστα, το ρητορικό ερώτημα αν πραγματικά θα ήθελε η Κίνα να ανακατευτεί με την Ευρωζώνη και, μάλιστα, με ένα ανταγωνιστικό τρόπο .
Δοθέντος ότι το ερώτημα είναι ρητορικό περιλαμβάνει και την απάντηση.

Εντυπωσιακό είναι ότι η κα Χάρισον, στο μακροσκελές άρθρο της, αγνοεί παντελώς το ενδεχόμενο αμερικανικής βοήθειας και το κενό προφανώς περιλαμβάνει και την απάντηση.

Θα σας αφηγηθώ μια μικρή οικογενειακή ιστορία.
Κάποτε μια εύπορη συγγενική μας οικογένεια χρεοκόπησε,ο ι άνθρωποι αυτοί αποφάσισαν μέσα στην τραγωδία τους να μετακομίσουν στη γενέτειρά μου, τη Θεσσαλονίκη, και ανέθεσαν στη μητέρα μου να τους βρεί σπίτι, υποδεικνύοντας κεντρική περιοχή αλλά και οικονομικές δυνατότητες. Όταν η εξυπηρετική μητέρα μου, μετά από έρευνες ημερών, συνειδητοποίησε πως τίμημα και περιοχή ήταν μεγέθη ασύμβατα, είπε στη ξαδέλφη μου, με τρυφερότητα είναι η αλήθεια, «μα ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους που βρισκόμαστε».

Ας γυρίσουμε στα δικά μας, χρεοκοπήσαμε αγαπητοί συμπολίτες και δεν εννοούμε να το αποφασίσουμε.
Και, μάλιστα, σε σχέση με την δύσμοιρη τη ξαδέλφη μου εξακολουθούμε να ζούμε σε κεντρική γειτονιά, προφανώς ως φτωχός συγγενής, σε εσωτερικό διαμέρισμα χωρίς πολύ φως, με νοίκι δυσανάλογο.
Υπάρχει και η περιφέρεια, συνοικισμοί κι ακόμη πιο πολύ, διάφοροι οικισμοί, αλλά αν κάνεις το λογαριασμό μεταξύ κόστους και οφέλους από μια τέτοια μετακόμιση, εγώ προσωπικά τάσσομαι υπέρ του εσωτερικού διαμερίσματος στο κέντρο της πόλης με το αλμυρότατο ενοίκιο.

Έτσι έχουν τα πράγματα νομίζω. Και με τον κίνδυνο λιθοβολισμού δηλώνω πως δε συμμετέχω στην επιχείρηση «εθνική ανάταση», δεν με παίρνει αισθάνομαι, παρά το ότι έχω καταβληθεί από το δυσανάλογο νοίκι, έχω πεθυμήσει παράθυρο με ήλιο, βεράντα απλόχωρη ρετιρέ.

Μια κυρία, εκεί στη διαδήλωση στο Σύνταγμα, έλεγε στα κανάλια «ήρθα για το καλύτερο ,δεν το πιστεύω αλλά …».
Με συγκίνησε, τη σέβομαι.
Εκείνα τα άλλα, τα απελεύθερα, τα επαναστατικά με τρόμαξαν, τα “χουμε ζήσει πρόσφατα κι αυτή τη φορά θα “ναι πιο δύσκολο να μαζευτούν…