Ρατσισμός στην Ελλάδα. Ώρα μηδέν

Παγκόσμια ημέρα – λέει – κατά του ρατσισμού. Ποιός νοιάζεται σε μια χώρα που δεν έχει σχεδόν καμία διαφορά από »Μπανανίες» του Τρίτου Κόσμου. Σε μια χώρα που έχει χαθεί κάθε ίχνος ευπρέπειας, καλοσύνης, ευγένειας, πολιτισμού, αλληλεγγύης, πολιτικού δημοκρατικού σεβασμού. Σε μια χώρα που ο πρωθυπουργός λέει ψέμματα στις 11 από τις 10 φράσεις που εκστομίζει. Σε μία χώρα που επιχειρηματίες μπουκάρουν στους αθλητικούς αγωνιστικούς χώρους κραδαίνοντας πιστόλια. Σε μια χώρα που διαιτητές κατακυρώνουν στα αποδυτήρια οφθαλμοφανή γκολ οφσάιντ,

αφού προηγουμένως στο γήπεδο τα είχαν ακυρώσει και λίγο νωρίτερα ξανά κατακυρώσει. Σε μια χώρα που ιεράρχες προτρέπουν δημοσίως τους πιστούς να φτύνουν τους ομοφυλόφιλους. Σε μια χώρα που παρουσιάζουν τηλεοπτικές εκπομπές αμόρφωτοι και αγράμματοι.

Σε μια χώρα που για να έρθουμε και στην «παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού» παιδάκια 6 και 7 ετών λοιδορούν άλλα παιδιά γεννημένα στην Αφρική ή μεγάλοι προπηλακίζουν ανθρώπους επειδή έχουν άλλο χρώμα δέρματος.

Ντρέπομαι ειλικρινά που έγινα μάρτυρας δύο αθλιοτήτων που δεν συνάδουν με μία σύγχρονη κοινωνία, υποτιθέμενης ευρωπαικής χώρας. Βρέθηκα τυχαία, είπα να παρακολουθήσω για πέντε λεπτά, ένα ποδοσφαιρικό ματς Γ΄εθνικής κατηγορίας σε ένα γήπεδο κάπου στην Αττική. Μεταξύ των οπαδών της τοπικής ομάδας και παιδάκια 6-7 ετών από τις Ακαδημίες με τις φόρμες τους. Στην αντίπαλη ομάδα αγωνιζόταν ένα παιδί – ήταν δεν ήταν 18 ετών – γεννημένο στην Αφρική. Κάποια στιγμή ένα από τα Ελληνόπουλα του φώναξε «εεε! έντεκα». Ο νεαρός ποδοσφαιριστής (με το 11 στη φανέλα) γύρισε χαμογέλασε και χαιρέτησε το παιδάκι. Η αντίδραση του μικρού ήταν «πακιστανέ άντε να παίξεις αλλού ρε μαλάκα!».

Ίσως δεν με πιστεύετε ή νομίζετε πως υπερβάλλω. Εγώ κι ένας άλλος κανονικός άνθρωπος μέσα στον όχλο ξέρουμε τι ακούσαμε και πώς νιώσαμε. Και βεβαίως το παιδάκι είχε αυτή την «κατεύθυνση» από τους γονείς του, κάποιους «μεγάλους» αναμφισβήτητα. Αυτό το παιδάκι θεωρούσε εχθρό του και καταφέρθηκε με αυτό τον βάναυσο ρατσιστικό φραστικό τρόπο σε ένα άλλο παιδί, απλώς λίγο μεγαλύτερο. Απλώς με άλλο χρώμα δέρματος. Που του είχε χαμογελάσει και το είχε χαιρετήσει.

Και την επόμενη ημέρα στην «ουρά» στα κεντρικά της ΔΕΗ μπροστά μου ένας αξιοπρεπής κύριος, επίσης γεννημένος στην Αφρική, με το κοστούμι και την τσάντα του. Κοιτώντας το κινητό του, όπως όλοι μας να περάσει η ώρα, δεν πρόσεξε ότι «άδειασε» ένα από τα γκισέ. Η …καθυστέρησης ήταν μόλις 3 δευτερόλεπτα. Πίσω μου – για κακή τύχη – περίμενε ένας κακομούτσουνος, στριφνός Ελληνάρας. Θέλετε δεν θέλετε να το πιστέψετε είπε δυνατά στον άνθρωπο επί λέξη «άντε ρε χαμένε, προχώρα». Η απάντηση ήταν απίστευτη «συγγνώμη που σας καθυστέρησα».
Δεν κατάλαβε τι του είπε ή κατάλαβε και έδωσε τόπο στην οργή; Ακόμη πιο απίστευτο ήταν που κανένας μας δεν αντέδρασε. Βάζω και τον εαυτό μου. Αλλά η δικαιολογία ήταν ότι φοβήθηκα. Προφανώς ένας άνθρωπος που φέρεται έτσι δεν είναι καλά. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Και πού ξέρω αν δεν είχε πάνω του κανένα μαχαίρι.
Τον πρόλαβα στην έξοδο τον κύριο και του είπα «μη στεναχωριέστε, δεν είναι όλοι οι Έλληνες έτσι, θέλω να ξέρετε ότι αισθάνθηκα άσχημα για αυτό που σας είπε». Ο άνθρωπος μου έδωσε το χέρι του και απομακρύνθηκε ατάραχος και ανέκφραστος χωρίς να πει λέξη.

Τι να ευχηθείς λοιπόν μια τέτοια «παγκόσμια ημέρα»; Τι να σκεφτείς; Τι να ελπίσεις; Τι να ονειρευτείς;

Ή τι να υποθέσεις; Ότι ο ρατσιστής στην ουρά μπορεί να ήταν ο πατέρας του παιδιού στο γήπεδο; Για φανταστείτε…

The post Ρατσισμός στην Ελλάδα. Ώρα μηδέν appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.