Παιδικά χαμόγελα στο Χατζηκυριάκειο

Λένε ότι οι μοναδικές πατρίδες μας είναι τα παιδικά μας χρόνια.
Το έχω ξαναγράψει το ξέρω. Όμως όποτε το καταλαβαίνω στην πράξη, νοιώθω την ανάγκη να μου το θυμίζω. Να το θυμίζω σε όλους.

Αυτό το απόγευμα που έζησα στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα στον Πειραιά »παίζει» να είναι το καλύτερο, το πιο ανθρώπινο, το πιο αρμονικό της τελευταίας δεκαετίας. Σίγουρα δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Σίγουρα είμαι χαρούμενος, υπερήφανος και τυχερός πάνω απ όλα που προσκλήθηκα ευγενικά να συμμετέχω

φιλικά στην εθελοντική ομάδα team up της Eurobank σε μία εκπληκτική ανθρωπιστική πρωτοβουλία. Με την ιδιότητα του αρχηγού της ποδοσφαιρικής ομάδας Έλληνες Επίλεκτοι με επίκεντρο τα ματς κοινωνικής αλληλεγγύης και μετά ως δημοσιογράφος φυσικά και δέχτηκα την πρόσκληση.

Η εξαιρετική αυτή πρωτοβουλία της Eurobank αποδεικνύει ότι όπου υπάρχει καλή διάθεση και αγνές ψυχές γίνονται μικρά θαύματα. Μαζί με τους εθελοντές της τράπεζας, ορισμένα από τα παιδάκια των εθελοντών και φυσικά τα κορίτσια του Χατζηκυριάκειου, καθίσαμε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και φτιάξαμε στολίδια για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Από απλά υλικά. Χαρτί, χαρτοπετσετάκια, κλωστή, κόλλα, μαρκαδόρους, φελιζόλ, κουμπιά. Από τα χέρια των παιδιών ξεπήδησαν χιονάνθρωποι, γελαστές φατσούλες, μανταλάκια ακροβάτες και τόσα άλλα.

Για δέκα λεπτά χάθηκα κυριολεκτικά στον κόσμο μου. Είχα μπει στην χρονομηχανή και ζούσα ξανά στο δημοτικό σχολείο. Εκεί στο 42ο στον Άγιο Ελευθέριο στου Γκύζη, που τέτοιες ημέρες ετοιμάζαμε τα Χριστουγεννιάτικα. Στο σπίτι. Στο σχολείο. Στην ομάδα.

Κι όταν τελειώσαμε τα τοποθετήσαμε στο δέντρο. Έτυχε να είμαι ο ψηλότερος και να αναλάβω την ευθύνη να βάλω στολίδια στο πιο ψηλό σημείο. Ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε τη στιγμή.

Η μαγεία όμως ήταν από τα παιδιά. Στην εξάχρονη που γεννήθηκε με κινητικά προβλήματα και η δασκάλα της την πήρε αγκαλιά για να βάλει στο δέντρο το στολίδι της. Στα κορίτσια που γελούσαν και αγκαλιάζοντας ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής. Τα παιδικά μάτια είναι ίδια από όποιο μέρος του πλανήτη και αν προέρχονται.

Και μία εξομολόγηση. Όταν αποχαιρέτησα τα παιδιά, στάθηκα λίγα δευτερόλεπτα πάνω από το κορίτσι που η δασκάλα είχε πάρει αγκαλιά. »Καλά Χριστούγεννα» της είπα »χαίρομαι που σε γνώρισα» και κατάφερα να »πνίξω» τα δακρυά μου. Με βοήθησε και η ίδια. Γιατί χαμογελούσε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Γιατί δεν συνέβαινε τίποτα στην παιδική ψυχή της. Ζούσε. Είχε αγάπη και φροντίδα στο Χατζηκυριάκειο.

Είμαι ευγνώμων στον Θεό που με αξίωσε να ζήσω αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές χαράς. Και ευγνώμων στους ανθρώπους της Eurobank για την ευγενική πρόσκληση.

Υ.Γ. Ακόμη και ο … »δράκουλας» στην είσοδο ήταν καλός, παρά την εικόνα του.

The post Παιδικά χαμόγελα στο Χατζηκυριάκειο appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.