Όταν η «κρίση» γίνεται μυθιστόρημα με αστυνομική πλοκή

«Όταν έλεγα στη μητέρα σου ότι είμαι θυμωμένη, μου έλεγε : «να το πεις της νύχτας σου και αυτή θα σε ορμηνέψει». Ο τίτλος «Να το πεις της νύχτας σου» του πρόσφατου βιβλίου του Παναγιώτη Πετράκη(εκδόσεις Ροπή, Θεσσαλονίκη ),είναι πολύσημος αλλά και ενδεικτικός του περιεχομένου του, του αφιερωμένου στην εποχή μας, στους ταραγμένους καιρούς της κρίσης που γεννούν συνεχείς και έντονους προβληματισμούς.

Το μυθιστόρημα αρχίζει δυναμικά με την περιγραφή του εγκλήματος δύο αδελφών και προϊδεάζει τον αναγνώστη

για περιεχόμενο αστυνομικό.Στη συνέχεια όμως, χωρίς να εγκαταλείπεται ο αστυνομικός χαρακτήρας οι ποικίλες κοινωνικοοικονομικές αναφορές στρέφουν τον αναγνώστη αλλού και τελικά διαπιστώνειότι πρόκειται για ιστορίες ζωής, ζωής σύγχρονης σε μια χώρα, την Ελλάδα, που πλήττεται καθημερινά και με τρόπο ιδιαίτερο, σχεδόν εγκληματικό, από την παγκόσμια κρίση. Ανασφάλεια των πολιτών, ανεργία και αναγκαστική μετανάστευση των νέων, κατάρρευση επιχειρήσεων , κόκκινα δάνεια και τόσα άλλα…

Ο συγγραφέας, έμπειρος οικονομολόγος, καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών, γνωρίζει σε βάθος τα προβλήματα της οικονομίας και του κοινωνικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αυτή εξελίσσεται, απειλώντας εγκληματικά τη ζωή των πολιτών. Η σκέψη του οικονομολόγου συνδυάζεται με εκείνη του καθημερινού πολίτη που βασανίζεται αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα της απώλειας.

Έξι φίλοι ζουν συντροφικά και σε ποικίλα περιστατικά τις πολύ καλές ημέρες της οικονομικής και κοινωνικής προόδου και στη συνέχεια οι ίδιοι ζουν τις ημέρες της σκληρής απώλειας που έφερε η κρίση.Ένας επιχειρηματίας αναρωτιέται «πώς φθάσαμε ως εδώ; κανείς δεν είχε αντιληφθεί την καταστροφή που ερχόταν και το έγκλημα που γινόταν;», και ο συνομιλητής του, κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος του απαντά: « Νομίζω ότι το έγκλημα έχει διπλό χαρακτήρα. Από τη μια μεριά είμαστε εμείς οι ίδιοι που ανοίγουμε την πόρτα στον δολοφόνο διαλέγοντας στις καλές εποχές την τρυφηλή ζωή του τζίτζικα λες και η ζωή δεν έχει χειμώνες. Από την άλλη, είναι αυτός που παίρνει τη ζωή μας γιατί πιστεύει ότι έτσι είναι σωστό να γίνει για να διορθωθεί το πρόβλημα». «Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι η γενιά μας και οι πολιτικοί της δεν τα έχουν ξαναζήσει. Έλα, μωρέ, θα το ξεπεράσουμε, λέμε, και προσπαθούμε να σκαρφαλώσουμε στην επόμενη μέρα» συμπλήρωσε ο συνομιλητής του.

Σε επόμενο επεισόδιο οκεντρικός ήρωας εξομολογείται στον ψυχίατρο λέγοντας : «Οι απώλειες είναι απώλειες. Αισθάνομαι ότι έχω αποδεχτεί την πραγματικότητα, έχω συμβιβαστεί μαζί της κι έτσι είμαι ελεύθερος». «Γίνεται να έχετε συμβιβαστεί και ταυτόχρονα να είστε ελεύθερος;» ρώτησε ο ψυχίατρος. Και εκείνος απάντησε : «Νομίζω πως το ουσιαστικότερο πράγμα είναι να εξασφαλίσει κανείς τη συμβατότητα ανάμεσα στην ελευθερία των επιλογών και την προσαρμογή στο περιβάλλον».Σε αυτήν ακριβώς τη συμβατότητα αναφέρεται ο ίδιος και σε μιαπολιτική συζήτηση,επισημαίνοντας ότι όποιος είναι αριστερός σήμερα, με την έννοια που ξέραμε πάντα, έχει πράγματι πολύ δύσκολο τοπίο μπροστά του. Το παλιό πολιτικό σύστημα καταρρέει κι έτσι του δίνεται η ευκαιρία να δει τον εαυτό του στην εξουσία. Υπάρχει όμως σχεδόν πλήρης ασυμβατότητα ανάμεσα σ’ αυτά που έχει στο μυαλό του και στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί.

Σε μια άλλη φιλική συζήτηση για το αν όλα στη ζωή αυτή είναι προσχεδιασμένα, ο κεντρικός ήρωας δίνει τη δική του απάντηση: «Όχι, ακριβώς το αντίθετο. Στην πραγματικότητα υπάρχουν δυνάμεις που κάποια στιγμή συγχρονίζονται τυχαία», μια τυχαιότητα , δηλαδή, καλή ή κακή, που εμπλέκεται και επηρεάζει τη ζωή μας.

Η ταχεία εναλλαγή γεγονότων στη ζωήτων προσώπων της συντροφιάς ωθεί τον αναγνώστη να ολοκληρώσει με τον ίδιο ρυθμότο διάβασμα του βιβλίουόχι μόνον από ενδιαφέρον αναζήτησης του δολοφόνου, που αποκαλύπτεται τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος , αλλά καιαπό την αγωνία της εξέλιξης της ζωής των ηρώων. Μιας ζωής που συνδέεται άμεσα με την σημερινή πραγματικότητα.
Ο λόγος του συγγραφέα, που ρέει αρμονικά και ευχάριστα σε όλη την έκταση του έργου, καταφέρνει να εξελιχθεί σε λογοτεχνική έκφραση θαυμαστά έντεχνη για έναν «πρωτάρη» στη λογοτεχνία. Ο Παναγιώτης Πετράκης στην παρουσίαση του πρώτου αυτού μυθιστορήματός του ομολόγησε ότι αισθάνθηκε την ανάγκη να καταφύγει στη λογοτεχνία για να προσεγγίσει την πραγματικότητα και να πλουτίσει τον προβληματισμό του.

Κλείνοντας το βιβλίο ο αναγνώστης αισθάνεται ένα είδος κάθαρσης, καθώς η απαισιοδοξία για τα συμβαίνοντα εξαιτίας της έλλειψης κανονικότητας, εναλλάσσεται με την αισιοδοξία που αποπνέουν οι ήρωες του μυθιστορήματος κατορθώνοντας να ξεπερνούν τα εμπόδια της ζωής.

The post Όταν η «κρίση» γίνεται μυθιστόρημα με αστυνομική πλοκή appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.