«Λέλα Καραγιάννη-Η Μάνα της Αντίστασης» του Γ.Χριστοδούλου | Θέατρο «Διάχρονο»

Την Μαίρη Βιδάλη που αγαπήθηκε από τα πρώτα της βήματα με την συγκινητική της ερμηνεία στην κινηματογραφική βιογραφία της πιο νέας ηρωίδας της Κατοχής Ηρώς Κωνσταντοπούλου (17 σφαίρες για έναν άγγελο), επέλεξε ο καταξιωμένος στο είδος και βραυβευμένος συγγραφέας Γιώργος Α. Χριστοδούλου κι η εγγονή της Λέλας Καραγιάννη να ενσαρκώσει την «Μάνα Καραγιάννη».

Τον Ιούλιο το 1944, η Λέλα Καραγιάννη συνελήφθη από την Γκεστάπο μαζί με πέντε από τα παιδιά της, βασανίστηκε στα κρατητήρια της οδού Μέρλιν, μεταφέρθηκε

στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου και ύστερα από λίγο διάστημα εκτελέστηκε, ένα μήνα μόλις πριν την Απελευθέρωση. Έχοντας ιδρύσει την οργάνωση Μπουμπουλίνα, η μεγάλη αγωνίστρια Λέλα Καραγιάννη δίκαια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η «μάνα της Αντίσταστης».

Το Θέατρο «Διάχρονο» τιμά την ηρωίδα που σφράγισε με την θυσία της, λίγες μέρες πριν την Απελευθέρωση, τον αγώνα, ανεβάζοντας την παράσταση «Λέλα Κραγιάννη- Η μάνα της Αντίστασης» του Γιώργου Α. Χριστοδούλου σε σκηνοθεσία Γιώτας Κουνδουράκη.

Το έργο είναι μονόλογος και θα παίζεται κάθε Παρασκευή (λαϊκή), Σάββατο και Κυριακή σε σκηνοθεσία Γιώτας Κουνδουράκη, σύνθεση προβολών Κατερίνας Μαντέλη, μουσική και ηχητική επιμέλεια Γιώργου Γιαννακόπουλου

ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΑΧΡΟΝΟ – ΜΑΙΡΗ ΒΙΔΑΛΗ

Πυθέου 52, Αθήνα
21 0723 3229

*** Ο θεατρικός συγγραφέας Γιώργος Α. Χριστοδούλου μέσα από τα έργα του ***

Ο Γιώργος Α. Χριστοδούλου είναι από τους πλέον δοκιμασμένους θεατρικούς συγγραφείς στην Ελλάδα. Όχι γιατί είναι βραβευμένος, όχι γιατί είναι ιδιότυπος με μια ιδιαίτερη γραφή, προσωπική πένα, αλλά κυρίως γιατί είναι τόσο αποφθεγματικός, σε βαθμό που να φέρει το δικό του «χριστοδούλειο» ύφος.
Η «Λέλα Καραγιάννη-Η Μάνα της Αντίστασης» είναι το πέμπτο κατά σειρά θεατρικό του έργο που ανεβαίνει επί σκηνής. Έχουν προηγηθεί ο «Γιαννούλης Χαλεπάς. Η κοιμωμένη μου», ο «Ομφάλιος Λώρος», η «Ξανθίππη, η γυναίκα του Σωκράτη» κι η «Πηνελόπη Δέλτα».

Τα κείμενά του είναι μεστά, ευαίσθητα κι ευαισθητοποιημένα, συγκινητικά, ανθρώπινα κι επίκαιρα. Ο λόγος του απλός κι άμεσος, ρέει απρόσκοπτα, οι διάλογοί του ζωντανοί κι έντονοι, οι χαρακτήρες του διαγράφονται αδρά, είναι ζωντανοί, εναργοί κι ολοκληρωμένοι. Όλα αυτά συνιστούν μια καθαρή θεατρική γραφή που καταφέρνει να δώσει τη δυναμική που χρειάζεται μια παράσταση. Οι συγκρουσιακές καταστάσεις, οι δυνατοί μονόλογοι, η έντονη δράση, μυστικά που δεν πρόλαβαν να ειπωθούν, αιφνίδιοι θάνατοι, σιωπές και παύσεις, μετέωρες λέξεις κι ατάκες είναι στοιχεία όλων των έργων του, στοιχεία που τα καθιστούν μια δημιουργική πρόκληση για τον ηθοποιό και το σκηνοθέτη και καθηλώνουν το θεατή μέχρι το ανατρεπτικό τέλος…

Γιατί η γραφή του είναι ανατρεπτική κι ως προς την πλοκή και το λόγο κι ως προς τις δομές. Δε διστάζει με την πένα του, να σπάσει συμβάσεις δραματουργικές, σκηνοθετικές, υποκριτικές. Οι ήρωές του έχουν παράλληλη σκηνική δράση και πατούν ταυτόχρονα στο παρόν και στο παρελθόν. Ο χρόνος και ο χώρος, το παρόν και το παρελθόν σχεδόν ταυτίζονται για να αναδείξουν τον κυρίαρχο λόγο.

Η φιγούρα της «Μάνας» είναι κύριος άξονας των γραπτών του. Σε όλα τα έργα του ο ρόλος της μάνας μετουσιώνεται κάθε φορά σε κινητήριο μοχλό δράσης και ένα νανούρισμα, το πρώτο άκουσμα του ανθρώπου, όπως έχει πει, είναι πάντα υπαρκτό παίζοντας κι αυτό το δικό του ρόλο.

Ο Γιώργος Α. Χριστοδούλου ακόμα και στις μονογραφίες θα βρει τον τρόπο να εισάγει ψυχολογικές, υπαρξιακές, φιλοσοφικές και κυρίως πολιτικές προεκτάσεις. Θα βρει και θα αναδείξει το επίκαιρο στοιχείο και το στοιχείο που ταλανίζει την ύπαρξη. Ο «Ομφάλιος Λώρος» καταπιάνεται με την έλλειψη διεξόδων κι επιλογών της σύγχρονης Ελλάδας ενώ η «Πηνελόπη Δέλτα» καταδεικνύει τα δεινά του σήμερα προβάλλοντας τα λάθη του χτες. Η «Ξανθίππη, η γυναίκα του Σωκράτη» είναι ένα πολιτισμικό μανιφέστο. Ο «Γιαννούλης Χαλεπάς» κι η «Λέλα Καραγιάννη» δείχνουν τον αγώνα της ανθρώπινης ύπαρξης να ξεφύγει από τα δεσμά που του επιβάλλουν η κοινωνία ή το κράτος.

Όπως έχει πει ο ίδιος, για να καταπιαστεί με ένα θέμα πρέπει να τον συγκινήσει πρώτα. Αυτό μπορεί να είναι ένα τραγικό πρόσωπο όπως ο Χαλεπάς, μια ιστορία ζωής που αξίζει να τη διηγηθεί κανείς, όπως της Πηνελόπης Δέλτα, ένα γεγονός ιδιαίτερο όπως στον Ομφάλιο Λώρο, ένα παράδειγμα αλτρουισμού που πρέπει να γίνει γνωστό, όπως της Λέλας Καραγιάννη ή μια απρόσμενη γυναίκα, όπως είναι η Ξανθίππη.

Τα θέματά του δεν είναι μονογραφικά, είναι υπαρξιακά κι επίκαιρα. Ο προβληματισμός της γραφής του λειτουργεί σε διάφορα επίπεδα δίνοντας έργα-πινακοθήκες και έργα διαχρονικά. Έργα που επιδέχονται ποικίλες αναγνώσεις, αναλύσεις, ερμηνείες και παραστάσεις.

Καλλιόπη Γ. Ξυπνητού | Θεατρολόγος