Κοιτάζοντας από ψηλά…

«Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι» -έτσι ερμήνευε κάποτε ένας αγαπημένος καλλιτέχνης. Ποιος θα φανταζόταν ότι αυτά τα σπιρτόκουτα θα τα πληρώναμε «χρυσά»; Ποιος θα το έλεγε ότι κάποτε δε θα μοιάζαμε, αλλά θα ήμασταν πραγματικά ανίσχυροι σαν τα μυρμήγκια, αδύναμοι να αντισταθούμε και να γλιτώσουμε από το ποδοπάτημα κάθε ισχυρού; Ότι θα  έπρεπε να αντιμετωπίσουμε και να χαρίσουμε, στην ουσία, στους τζίτζικες ότι μαζέψαμε με κόπο;

Πώς να αξιολογήσει κανείς αυτή την κατάσταση όταν τη βιώνει καθημερινά; Όταν ο νέος βιώνει στο πετσί του την ανεργία και την αδικία;

Πόσο ασήμαντο να θεωρήσει κανείς ότι μας έχουν κλέψει τις ελπίδες και τα όνειρα; Πόσο να ωραιοποιήσεις μια κατάσταση όταν γνωρίζεις ότι είναι δύσκολο να αλλάξει; Πολλά τα ερωτήματα και απάντηση καμία.

«Μοιάζει η γη με ζωγραφιά και συ την πήρες σοβαρά»… όλα από ψηλά φαίνονται τόσο ασήμαντα, μικρά. Όταν μας πληγώνει μια κατάσταση και θέλουμε να αποστασιοποιηθούμε από αυτή φεύγουμε μακριά της, την αντικρίζουμε με άλλο μάτι κοιτώντας τη από ψηλά. Και, όμως, τίποτα δεν αλλάζει! Στιγμιαία μόνο μπορούμε να δούμε ή να φανταστούμε φως στο τούνελ.

Η μιζέρια της ελληνικής κοινωνίας είναι εδώ και ματώνει την ψυχή του γνήσιου Έλληνα που έχει διορατικότητα. Άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό, άλλοι κοιμούνται σε παγκάκια ή ανθυγιεινούς χώρους. Για ποιό επίπεδο και ποιότητα ζωής μιλάμε, λοιπόν, το 2012; Και, πραγματικά, αναρωτιέμαι πόσο ψηλά πρέπει να φτάσει κανείς για να του φαίνονται όλα αυτά ασήμαντα, πόσο μακριά μπορεί να μείνει κάποιος από τα προβλήματα της καθημερινότητας όταν το ένα διαδέχεται το άλλο;

Η φυγή από την πραγματικότητα δεν είναι λύση και, αν είναι, αποτελεί πρόσκαιρη λύση, μόνο για λίγο. Κοιτώντας τα πράγματα από ψηλά όλα φαντάζουν ασήμαντα, ίσως να μοιάζουν και όμορφα σαν μια ζωγραφιά. Όμως, η ωμή πραγματικότητα μας πικραίνει και αυτή είναι η αλήθεια. Μην ξεχνάμε και υποτιμάμε  λοιπόν τα όσα μας φαίνονται μικρά και ασήμαντα από ψηλά, γιατί δε θα είμαστε πάντα σε ένα αεροπλάνο να τα βλέπουμε όλα ωραία! Είμαστε εδώ στη γη και πρέπει να πατάμε σε αυτή και να κρίνουμε αντικειμενικά και όχι να ονειροβατούμε, τα όνειρα είναι καλά αλλά όχι ερήμην αυτής. Η αδιαφορία μας και ο ωχαδερφισμός θα γυρίσουν μπούμερανγκ.

Ο συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης έλεγε: είσαι ένα φύλλο στο μέγα δέντρο της ράτσας. Να νιώθεις το χώμα να ανεβαίνει από τις σκοτεινές ρίζες και να απλοκαμιέται στα κλαριά και στα φύλλα. Ποιός είναι ο σκοπός σου; Να μάχεσαι να πιαστείς στέρεα από το κλαρί είτε σα φύλλο, είτε σαν άνθος, είτε σαν καρπός να σαλεύει μέσα σου, να ανανεώνεται και να αναπνέει ολάκερο το δέντρο. Η ελπίδα να απαγκιστρωθούμε από τη μίζερη κατάσταση, έστω και αν είναι φρούδα, δεν θα πρέπει να πάψει να υπάρχει. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα φύλλα, είμαστε αυτοί οι ίδιοι που θα δώσουμε ζωή στο δέντρο, που είναι η κοινωνία, μέσα από την αναπνοή μας.

Και αν ο ουρανός είναι μουντός, η γη γυμνή, τα δέντρα χωρίς φύλλα. Να κάπου υπάρχει ένα φυλλα