Ο Σαμαράς θα πιέσει όσο μπορεί τους Ευρωπαίους. Θα τους πείσει, όμως;

Η υπερψήφιση των σκληρών μέτρων του νέου Μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής κι η αναμενόμενη υπερψήφιση του προϋπολογισμού για το 2013 αύριο τα μεσάνυχτα, υπό άλλες συνθήκες θα προκαλούσε ευαρέσκεια και χαρά στο Μαξίμου, αφού το δύσκολο έγινε. Η Ελλάδα αποδέχθηκε όλους τους όρους που η τρόϊκα έθεσε και, κατά συνέπεια άνοιξε το δρόμο για την εκταμίευση της γιγαντιαίας δόσεως των 31,5 δισ ευρώ αλλά και των υπολοίπων δόσεων, που κανονικά θα έπρεπε να δοθούν μέχρι τέλους του έτους και φθάνουν τα 45 δισ ευρώ,

Ποσό που, εφόσον δοθεί εγκαίρως, δεν θα κατευθυνθεί μόνο προς την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αλλά θα δοθεί και στους προμηθευτές του Δημοσίου, ενώ θα καλύψει κι άλλες (κυρίως) μισθολογικές ανάγκες του κράτους.

Τα χρήματα αυτά θα έχουν ως αποτέλεσμα να πέσουν αρκετά χρήματα στην αγορά, που στενάζει από την απουσία ρευστού, και θα δώσουν ανάσα σε μια οικονομία που στηρίζεται, δυστυχώς, μόνον στη φθίνουσα κατανάλωση.

Κι, όμως, η υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, αλλά κι η επικείμενη του προϋπολογισμού, προκάλεσε έντονο προβληματισμό στην κυβέρνηση. Ο πρώτος αφορά τον τρόπο που έγινε. Έστω κι αν από τον μεγαλύτερο εταίρο της τρικομματικής κυβέρνησης, τη ΝΔ, δεν υπήρξαν σοβαρές διαρροές πέραν του κ. Γ. Κασαπίδη, ο οποίος κι αμέσως διεγράφη από τον πρωθυπουργό, το κλίμα υπήρξε ιδιαίτερα βαρύ στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ. Ακόμα χειρότερο είναι στη ΔΗΜΑΡ, η οποία δεν υπερψήφισε τα μέτρα και προτίμησε να δηλώσει «παρών», και κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, που τελεί υπό διάλυση μετά τη διαγραφή έξη βουλευτών και την ανεξαρτητοποίηση του Μίμη Ανδρουλάκη.

Είναι προφανές ότι ο τρικομματικός συνασπισμός τρίζει. Κι ο κ. Σαμαράς αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα για τη βιωσιμότητα της κυβέρνησής του. Και, κυρίως, αντιλαμβάνεται ότι νέα, δυσάρεστα, αντιδημοτικά μέτρα από την παρούσα Βουλή δεν περνούν με κανένα τρόπο. Γι’ αυτό κι η κυβέρνηση, εφόσον θέλει να παραμείνει στην εξουσία για το προσεχές μέλλον, πρέπει να εξασφαλίσει ότι δεν θα υποχρεωθεί να νομοθετήσει νέες περικοπές δημοσίων δαπανών -κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψει κανείς σήμερα.

Επιπλέον πρέπει να επιταχύνει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα, κάτι λίαν αμφίβολο σε μια χώρα που δεν φημίζεται ούτε για την ευελιξία του Δημοσίου ούτε για την αποφασιστικότητα και την αποτελεσματικότητα των κυβερνώντων. Γι’ αυτό κι οι 153 ψήφοι που έλαβε η κυβερνητική πρόταση στη Βουλή, κατά την κρίσιμη ψηφοφορία της περασμένης Τετάρτης τα μεσάνυχτα, θεωρούνται πολύ λίγες για τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Ο πρωθυπουργός, και φυσικά η ίδια η χώρα, έχουν έναν ακόμα σημαντικότερο λόγο ανησυχίας. Μιλάμε για την προειδοποίηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, αλλά και τη δήλωση του εκπροσώπου του αρμόδιου κοινοτικού επιτρόπου Ολι Ρεν, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ δεν είναι ακόμα έτοιμοι να προχωρήσουν. Είναι προφανές ότι υπάρχουν, ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο, σε πολλές χώρες της ΕΕ,