Παγιδευμένος σε κυνήγι φαντασμάτων

Ο Θανάσης Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος μιλούν για το χρόνο που είναι εχθρός του Παναθηναϊκού, αλλά για την έλλειψη των εγγυητών της ανάκαμψης…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Κυνηγάει το φάντασμά του…

Ας συμφωνήσουμε σε κάτι ξεκινώντας. Ποιον Παναθηναϊκό κρίνουμε; Τον Παναθηναϊκό του Πεδουλάκη; ‘Η τον Παναθηναϊκό που προσπαθεί να συνεχίσει την Αυτοκρατορία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, του Θανάση και του Παύλου Γιαννακόπουλου; Η απάντηση είναι αυτονόητη, όχι όμως για όλους. Οποιος ακολουθεί

την επιλογή δύο, απλά ονειροβατεί! Ο πραγματικός Παναθηναϊκός κρύβεται στην κουρτίνα νούμερο 1! Για τον Παναθηναϊκό του Πεδουλάκη, ο καθένας μπορεί να καταμαρτυρήσει δεκάδες παράπονα και να ασκήσει πολύ έντονη κριτική. Αλλά για μισό λεπτό, όταν το καλοκαίρι ο Αρτζι αναλάμβανε και η διοίκηση ακολουθούσε λογική ανανέωσης, ποιες ήταν οι προσδοκίες; Να συνεχίσει ο Παναθηναϊκός από εκεί που σταμάτησε με τον Ζοτς;

Εκτιμώ, πως φέτος, έχει γίνει ένα και μοναδικό τεράστιο λάθος. Μετά από αυτό, όλα όσα συμβαίνουν είναι πταίσματα και λογικές συνέπειες. Αυτό το λάθος λοιπόν, αφορά στο γεγονός ότι η νέα εποχή, ήρθε με τον πιο καταστροφικό τρόπο. Ο Παναθηναϊκός, αυτός που δίδασκε επί πολλά χρόνια τον τρόπο λειτουργίας ενός αγωνιστικού τμήματος, υπέπεσε στο πιο προφανές λάθος που θα μπορούσε να κάνει μία ομάδα, που κατάφερε να φτάσει στην κορυφή. Να καταστρέψει η ίδια το δικό της οικοδόμημα. Η νέα εποχή δεν ήρθε ομαλά, ούτε όμως απρόσμενα. Αν και όλοι μπορεί να ψυχανεμίζονταν ότι το τέλος φτάνει, ο Παναθηναϊκός, φρόντισε να πάρει ένα σπαθί και να κόψει μονομιάς, οποιαδήποτε σχέση είχε με το ένδοξο παρελθόν. Το χειρότερο απ΄όλα είναι από τους παίκτες οι οποίοι αποχώρησαν, αλλά και το τεχνικό τιμ, ουδείς (και το ξαναγράφω, ουδείς) ήθελε να αποχωρήσει από το ΟΑΚΑ. Κάτι που σημαίνει ότι το τέλος εποχής δεν είχε έρθει. Οχι ακόμα τουλάχιστον. Εντούτοις δε φτάνει μόνο να θέλει κάποιος να παραμείνει. Χρειάζεται να έχεις την ικανότητα και τη μαεστρία να τον κρατήσεις κιόλας. Μπορώ με βεβαιότητα να πω πως ούτε ο Ομπράντοβιτς, ούτε ο Καϊμακόγλου, ούτε ο Μπατίστ, ούτε φυσικά ο Περπέρογλου, επιθυμούσαν να φύγουν.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο gazzetta.gr