Η Πέπη Ραγκούση για τη Ζωή Λάσκαρη: Δεν μπορώ να χωνέψω αυτό το η «Ζωή εν τάφω»

Με ένα κείμενό της στα «Νέα» η Πέπη Ραγκούση γράφει για τη βιωματική της εμπειρία με τη Ζωή Λάσκαρη και περιγράφει στιγμές που έζησε κοντά στη μεγάλη σταρ του ελληνικού κινηματογράφου.

Όπως αναφέρει:

Άργησα να γράψω κάτι για τη Ζωή. Γιατί δεν μπορώ να χωνέψω αυτό το «η Ζωή εν τάφω». Εδώ, το σημερινό μου στα ΝΕΑ. Και κατι που μου έλεγε

απο παλιά: «Δεν πρεπει να εισαι κατι σπουδαίο για να λες τη γνώμη σου. Για να γίνεις κατι σπουδαίο πρέπει να λες τη γνώμη σου«.

Η Ζωή εν τάφω

Ας μου συγχωρεθεί το βιωματικό του κειμένου αλλά ο δημόσιος μύθος της Λάσκαρη υπολείπεται του ιδιωτικού της. Την πρωτοείδα από κοντά όταν ήμουν γύρω στα έξη και εκείνη ένα «κορίτσι για φίλημα» στο απόγειό του. Τρώγαμε ένα μεσημέρι με την οικογένειά μου σε εστιατόριο της Θεσσαλονίκης και η Ζωή, σε ένα παραδιπλανό τραπέζι, …έκλαιγε. Φορούσε ένα κόκκινο πουλόβερ κι αν έχω συγκρατήσει αυτήν τη σκηνή είναι διότι, από τότε, δεν το αντέχω να κλαίνε οι άνθρωποι υπό το φως του ήλιου. Πολύ αργότερα, συνειδητοποίησα τι εσωτερική απελευθέρωση προϋποθέτει το να είσαι η Ζωη Λάσκαρη, τη δεκαετία του 1960, και να έχεις τα κότσια να κλαις δημόσια μέρα μεσημέρι.

Δεκαπέντε, περίπου, χρόνια μετά πρωτοσυστηθήκαμε. Της ανέφερα το περιστατικό και ήταν ίσως η αφορμή να ξεκινήσει μια φιλία που κράτησε σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια. Με τα πάνω της και τα κάτω της, με γέλια και με κλάματα, με τσακωμούς και σπαραξικάρδιες συμφιλιώσεις. Με το ένα χέρι να σε νταντεύει και το άλλο να σε «σφαλιαρίζει» για τις κουτσουκέλες που έκρυβες αλλά εκείνη τις ήξερε πριν ακόμη τις κάνεις. Από την Παρασκευή, μια εικόνα, από τα βάθη της δεκαετίας του 1980, έχει στοιχειώσει, στο μυαλό μου. Πηγαίναμε στην Ικαρία και όταν έφτασα, καθυστερημένη, στο λιμάνι τη βρήκα να κρατάει σφιχτά τα σκοινιά του πλοίου – λες και έτσι θα το εμπόδιζε να φύγει – ώστε να προλάβω να μπω μέσα. Αυτό ήταν η Ζωή. Η πίστη της (και ψευδαίσθησή της συγχρόνως) ότι μπορεί να αλλάξει τη ροή του κόσμου. Και εiναι αυτή η τόσο ζωντανή εικόνα των χεριών της με τα νευρώδη δάχτυλα και τα παιδικά νύχια που δεν με αφήνουν να συμφιλιωθώ με το «η Ζωή εν τάφω».