Γιατί τόση παραπλάνηση και υποκρισία; Γιατί κάναμε εκλογές;

Πρόσφατα ο τόπος σύρθηκε σε δυο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε ένα πρωτοφανές και άκρως αποκαλυπτικό περιβάλλον. Σε πλήρη αντίθεση με το 2009,  κανείς δεν είχε το δικαίωμα να πει «δεν γνώριζα». Όλοι γνωρίζαμε και τη θέση της χώρας και τις δεσμεύσεις μας και το μέγεθος της κρίσης και τον κίνδυνο ολικής κατάρρευσης.

Γιατί έγιναν οι εκλογές; Για να αντικαταστήσει απλώς ο «πολιτικός» Αντώνης Σαμαράς τον «τεχνοκράτη» Λουκά Παπαδήμο; Για να τιμωρηθεί το ΠΑΣΟΚ

που έφθασε από το 45% στο 12%, να διαγραφεί οριστικά από τον πολιτικό χάρτη της χώρας και να «νικήσουν» όλοι οι άλλοι;

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Οι εκλογές έγιναν για να αποφασίσει ο ίδιος ο λαός προς τα πού πρέπει να πορευτεί η χώρα, πώς να αντιμετωπίσει την κρίση, με ποια πρόταση εξόδου απ’αυτή. Όχι μόνο για να νομιμοποιήσει δημοκρατικά τις πολιτικές που ασκήθηκαν τα τελευταία χρόνια αλλά και να ανατρέψει στο μέτρο του δυνατού κάποια κακώς κείμενα. Και, κυρίως, να αλλάξει την διαπραγματευτική θέση της χώρας ενδυναμώνοντας την πολιτική της ηγεσία μέσα από συσπείρωση και συναίνεση ευρύτερων δυνάμεων, ώστε να μπορεί να θέσει έμπρακτα τις αιτούμενες αλλαγές.

Τι άκουσε από τα κόμματα και εμάς τους πολιτικούς;

Από την τυχοδιωκτική συνθηματολογία της καταγγελίας της δανειακής σύμβασης και της ακύρωσης των Μνημονίων έως την αλλαγή των δυσμενών τους όρων. Κανείς δεν είπε, ούτε καν υπονόησε, ότι θα ακολουθήσουμε όχι μόνο τον ίδιο δρόμο και με την ίδια φρασεολογία αλλά και με ακόμη σκληρότερους και δραματικά δυσβάστακτους όρους. Κανείς,  ούτε οι πιο φανατικοί εραστές του Μνημονίου που βλέπουν τον χαμηλοσυνταξιούχο, το χαμηλόμισθο και τον άνεργο κάτι σαν απόστημα στην παραγωγικότητα της χώρας, δεν τόλμησαν προεκλογικά να αρθρώσουν το παραμικρό λόγο για τσουνάμι μέτρων που ξεπερνούν   κατά πολύ όλες τις προηγούμενες περικοπές. Και όμως, από τη σκοπιά τους γνώριζαν.

Ο λαός αποφάσισε με ικανή πλειοψηφία την παραμονή στο ευρώ, με ισχνή πλειοψηφία την αναθεώρηση των δυσμενών όρων της σύμβασης απέναντι στην καταγγελία της και με καθολική άρνηση, τη συνέχιση και την σκληρότερη εκδοχή της ίδιας πολιτικής. Και προέκυψε η τρικομματική κυβέρνηση. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έθεσε τρεις θεμελιακές προϋποθέσεις για να καταστεί η κυβέρνηση πραγματικής εθνικής συνευθύνης. Πρώτον,  να συγκροτηθεί πάνω σε μια συγκεκριμένη και όχι γενικόλογη προγραμματική συμφωνία με ορίζοντα τετραετίας των τριών κομμάτων. Δεύτερον, να συγκροτηθεί ομάδα εθνικής  διαπραγμάτευσης που, με τη συμμετοχή και των αρχηγών, θα ενισχύσει αποφασιστικά τη διεθνή και ευρωπαϊκή θέση της χώρας και θα αξιοποιήσει τις πολιτικές εξελίξεις και τους νέους συσχετισμούς στην Ελλάδα. Και τρίτον, να εμπεδωθεί πάνω στην αξιοκρατία, τη διαφάνεια και την αξιολόγηση ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης.

Αυτή τη συμφωνία χαρακτήρισε «ευαγγέλιο» ο Πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις. Τι δείχνει η πράξη των πρώτων τριών μηνών; Καμία ουσιαστική διαπραγμάτευση, επανάληψη στο κράτος των πιο λαμπρών παραδόσεων της Δεξιάς και, κυρίως,