Επαρχιωτισμός, μικροσυμφεροντισμός, διαφθορά & διαπλοκή συνθέτουν τη νοοτροπία και στο ελληνικό ποδόσφαιρο…

Είναι ώρα να σταματήσουμε να παίζουμε με τις λέξεις. Τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι πρωτοφανή. Έχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν και θα συμβούν πολλές ακόμη φορές μετά βεβαιότητος. Η αιτία δεν είναι άλλη από το γεγονός πως οι ίδιοι που διαχειρίζονται αυτό το σπουδαίο άθλημα, που έχει μετατραπεί σε ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά προϊόντα παγκοσμίως, το αντιμετωπίζουν με την ίδια νοοτροπία που αντιμετωπίζονται όλα στην Ελλάδα. Επαρχιωτισμό, μικροσυμφεροντισμό, διαφθορά, διαπλοκή.

Ας

πάμε μερικά χρόνια πίσω και μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα βόρεια. Το 1985, μετά τα γεγονότα στον τελικό του κυπέλου Πρωταθλητριών, στο Χέιζελ, η Μάργκαρετ Θάτσερ πήρε μιαν απόφαση. Απέκλεισε όλες τις αγγλικές ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αυξάνοντας η ίδια την ποινή που είχε επιβάλλει στο αγγλικό ποδόσφαιρο η UEFA. Για πολλούς η «σιδηρά κυρία» (και του ποδοσφαίρου) με τις σκληρές τιμωρίες που επέβαλλε διέλυσε τον χουλιγκανισμό. Αυτό είναι ένα από τα λίγα μεγάλα ψέματα, που άντεξαν τόσο πολύ στον χρόνο. Η Θάτσερ πίστεψε ότι τα προβλήματα της βίας στο ποδόσφαιρο λύνονται με περισσότερη -νόμιμη- βία. Τα αγγλικά γήπεδα έγιναν θέρετρα πολέμου, η αστυνομία αναγόρευσε όλους τους οπαδούς σε εχθρούς και έκανε κάθε παιχνίδι μια αφορμή σύγκρουσης. Κι ύστερα ήρθε το «Χίλσμπορο».

Το Χίλσμπορο –και όχι το Χέιζελ- υπήρξε η τομή που άλλαξε για πάντα το αγγλικό ποδόσφαιρο. Τότε, οι ομάδες αποφάσισαν να πάρουν από τα χέρια της Θάτσερ (δηλαδή της Πολιτείας) την κατάσταση και να αναζητήσουν οι ίδιες λύση στο πρόβλημα. Μελέτησαν τα χαρακτηριστικά του και -με το γνωστό, σαξονικό, εμπορικό ένστικτο που τους διακρίνει- κατάλαβαν πως “it’s the economy, stupid”. Έβαλαν το ποδόσφαιρο στη διάσταση όχι του σπορ, αλλά της «μπίζνας» -κι όπου ανακατεύονται λεφτά, λύσεις βρίσκονται πάντα. Έφτιαξαν γήπεδα, έκαναν τηλεοπτικές συμφωνίες, αναζήτησαν χορηγούς και σιγά-σιγά έφτασαν στο 2015. Πριν από λίγες μέρες, το Sky Sports και η BT Sport διατήρησαν το προνόμιο μετάδοσης των αγώνων της κορυφαίας κατηγορίας του αγγλικού πρωταθλήματος έναντι του ιλιγγιώδους ποσού των 5.1 δις λιρών (6,87 δισ. ευρώ) για την τριετία 2016-2019! Κάθε ομάδα θα λάβει περίπου 114 εκατ. ευρώ το χρόνο (σχεδόν τετραπλάσια από όσα θα λάβουν μαζί φέτος όλες οι ομάδες της Super league).

Για να έρθουν τα λεφτά, όμως, των τηλεοπτικών συμφωνιών, των εισιτηρίων και των χορηγών, η λύση είναι ένα άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Έχει γραφεί πολλές φορές ότι είναι υπερβολικό να έχει η Ελλάδα δύο κατηγορίες επαγγελματικών ομάδων και συνολικά 44 επαγγελματικές ομάδες. Ήδη, από τα μισά του πρωταθλήματος, δυο έχουν εγκαταλείψει τους αγώνες κι οι περισσότερες άλλες απλώς «παρίστανται και χαιρετίζουν». Οι λύσεις που προτείνονται για 16 ομάδες στην super league του χρόνου με προοπτική να γίνουν 14 την σεζόν (2017-2018) δεν θα αλλάξουν τίποτα.

Αντίθετα, ένα πρωτάθλημα δέκα ομάδων με την παρουσία τεσσάρων αθηναϊκών, δύο από την Θεσσαλονίκη και τέσσερις από την υπόλοιπη Ελλάδα, μπορεί να γίνει η τομή για την οποία συζητούμε. Με τέσσερις, αντί για δύο, γύρους και 36 αγωνιστικές –χωρίς πλέι οφ και άλλες τέτοιες κουταμάρες. Ένα πρωτάθλημα που ο Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟ και ΠΑΟΚ θα παίξουν από τέσσερις φορές μεταξύ τους. Κάθε αγωνιστική θα έχει ένα μεγάλο ντέρμπι. Κανένα παιχνίδι δεν θα είναι αδιάφορο. Ένα πρωτάθλημα με τόσα πολλά και δύσκολα παιχνίδια, αναμφίβολα θα προκαλέσει ζωηρότερο ενδιαφέρον από τα τηλεοπτικά κανάλια και τους χορηγούς. Θα φέρει περισσότερα χρήματα και σαφώς θα κόψει πολλά περισσότερα εισιτήρια.
Η διοίκηση της Super league να δοθεί όχι σε εκπροσώπους των ομάδων, αλλά σε ανθρώπους της αγοράς, μάνατζερ, οι οποίοι θα είναι κοινής αποδοχής και θα έχουν ως κύρια ασχολία τους να φέρουν λεφτά στο …μαγαζί. Το πειθαρχικό δίκαιο της UEFA θα ενσωματωθεί -πλήρως και απολύτως- και η δικαιοσύνη θα αποδίδεται από τακτικούς δικαστές, επίσης κοινής αποδοχής, οι οποίοι θα εργάζονται για την Super league. Όσο για την διαιτησία θα επιλεγεί ένα σώμα 15-20 διαιτητών, οι οποίοι θα κάνουν υψηλά ετήσια συμβόλαια με τη διοργανώτρια αρχή. Αν στο τέλος της σεζόν τα έχουν πάει καλά, το συμβόλαιο θα ανανεώνεται. Αν όχι, θα ψάχνουν αλλού δουλειά.
Α, εννοείται, ότι θα αποφασίσουν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο των οπαδικών στρατών. Κανένα εισιτήριο σε συνδέσμους, όλα ονομαστικά, κάμερες στα γήπεδα, ιδιωτικές ομάδες περιφρούρησης, χωρίς αστυνομία κ.λπ. Άλλωστε, αν ισχύσει όντως το πειθαρχικό της UEFA, δύσκολα θα κουνιέται οποιοσδήποτε στην εξέδρα. Όπως έχει αποδειχτεί ο φόβος (της καμπάνας) φυλάει τα έρημα και οι λύκοι γίνονται αρνάκια στα ευρωπαϊκά ματς.

Όσο κι αν κοσκινίζει, λοιπόν, η πολιτική ηγεσία, αν δεν αποφασίσουν να ζυμώσουν οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Έχετε ελπίδες ότι -με τον τρόπο που συνομιλούσαν μεταξύ τους οι δύο κορυφαίοι παράγοντες των δύο μεγαλύτερων ομάδων της Super league στην τελευταία συνεδρίασή της- θα μπορέσουν να βρουν κοινό τόπο για τα συμφέροντά τους; Χλωμό το βλέπω.